Ik wil eerst wel eens weten waarom het bijna tien jaar heeft moeten duren voor er een nieuwe plaat in de winkel ligt. ‘Wel, laat ons zeggen dat de tijd vliegt (lacht). Een paar jaar terug kregen we de vraag van onze platenmaatschappij wanneer we nog eens een album zouden maken, want het was toch al een tijdje geleden, polsten ze vriendelijk. We stonden er echt niet bij stil dat ‘Guilty As Sin’ al van 2015 dateert en we begonnen ons te realiseren dat we er echt werk moesten van maken. Het zijn vooral Jax (Jackie Chambers) en ikzelf die dan in gang schieten en met elkaar communiceren en songs voorbereiden.’ Op mijn opmerking dat de titel ‘WTFortyfive?’ overkomt alsof ze verrast waren, is Kim duidelijk. ‘Het kwam echt spontaan. What the fuck, 45 years! Hoe zijn we daarin geslaagd en zie ons hier staan. Een gemengd gevoel van trots en verwondering overviel ons. Het was Jackie die met het idee kwam om die titel te gebruiken. We lieten het ‘f’-woordje wel weg, maar ik denk dat iedereen wel snapt wat we bedoelen.
We gooien het even op de filosofische kant en vragen de zangeres of ze de opname van een album met een glimlach begint? ‘Wauw’, is de eerste reactie. ‘Laat mij daar voorzichtig ‘ja’ op antwoorden, maar die glundering kan snel omslaan naar een grimas als niet alles naar wens verloopt. Je moet beseffen dat wat je opneemt voor eeuwig is en dat het dus maar beter heel goed kan zijn. Als je daar dan te veel bij stilstaat, begin je te twijfelen en wil je alles opnieuw doen, wat uiteraard ook niet bevorderlijk is voor de gemoedstoestand. Dit is een heel moeilijke vraag waar ik in wezen nooit bij stilsta.’
Er zijn ook dit jaar een aantal bands die het voor bekeken houden. Denk maar aan Aerosmith, Ted Nugent, Whitesnake en Kiss. Wat met Girlschool? Gaan jullie door tot de vijftigste verjaardag? ‘Wel, we haalden de veertigste, terwijl we nu al aan de vijfenveertigste zitten. Wie weet waar we volgend jaar staan? We hebben het nog allemaal naar onze zin en dat willen we zo lang mogelijk houden.’
Op jullie ‘Legacy’-album waren een aantal gastmuzikanten van de partij. Heb je een idee hoeveel daarvan er al gestorven zijn? ‘Ik durf er bijna niet aan te denken. Lemmy natuurlijk en ja, ook Fast Eddie Clarck. Oh my god, Dio. Dat is zo ongelofelijk. Anderzijds ben ik ontzettend fier dat we deze prachtige mensen van dichtbij mogen bewonderen hebben en zelfs mee mochten samenwerken.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 217.
