‘Er is altijd een risico met onze muziek. Het duurt een hele tijd om alles te verteren en we zijn ons daar bewust van, maar we schrijven muziek die we zelf graag horen. Als de muziek af is, beginnen we pas na te denken of dat het erover is of niet. Maar je bent er zo nauw bij betrokken dat het moeilijk is om dat zelf te beoordelen. Er gebeurt heel veel. Het is een rijk geluidstapijt dat erin verweven is. Als je met zes mensen meeschrijft, dan wil iedereen zijn zegje en gaat het erom om de juiste balans te vinden. Syncopen of onregelmatige maatindelingen is iets dat we veel gebruiken, onder andere doordat we vroeger veel luisterden naar groepen als Gentle Giant en King Crimson, en dat vormde de fundamenten van onze muziek. Ook de canonzang van Gentle Giant vind je terug in bijvoorbeeld ‘Elephants Never Forget’ en ‘Cockroach King’ We hopen altijd dat de fans, maar ook de andere luisteraars er de tijd voor nemen om alles te ontdekken.’
‘We waren allemaal heel betrokken bij het schrijfproces. In de loop der jaren zijn we geëvolueerd in termen van ons schrijven. Voor de eerste drie albums schreef ik het leeuwendeel van de muziek, maar vanaf ‘Affinity’ werd het een groepswerk. Zeker voor deze nieuwe plaat draaide alles als een goed geoliede machine. We kennen elkaars smaak. Een gevolg is dat het vrij eclectisch geworden is en tegelijkertijd toch erg samenhangend. Als muziekliefhebber houd ik van de verschillende kleuren, bewegingen en dynamiek. We komen samen in kleine groepen en werken aan ideeën, soms heel eenvoudige zoals een drumbeat, een ritme, een riff of een akkoordprogressie. Daarna nemen we die op en plaatsen die op een online ruimte die we hebben. En zo gaan die creaties over en weer. Het duurde bijna een jaar voor we alles hadden. Daarna worden de nummers volledig samen uitgewerkt en komen er teksten bij.’
‘Elk nummer is verbonden met een dier, soms voor de hand liggend, andere minder. En dat is telkens een metafoor voor een menselijk, soms zelfs persoonlijk thema. ‘De song ‘The Alphabet Of Me’ is geschreven door Ross en is losjes gerelateerd met het Blade Runner-verhaal. ‘Eyes Of Ebony’ heb ik zelf geschreven en dat gaat over mijn vader die overleed tijdens de lockdown. Hij was heel belangrijk voor Haken. In de beginperiode stuurde hij gratis demo’s naar de fans, met extra foto’s en materiaal. Hij zag ons meer dan honderd keer live overal ter wereld. Hij was er altijd en het was een harde klap om hem te verliezen. De tekst is een beetje een therapie om er mee om te gaan. De metafoor die ik gebruikte was het sterven van de laatste mannelijke witte neushoorn, waardoor die soort niet meer kan overleven. ‘Lovebite’ gaat over het paringsritueel van de zwarte weduwe, de spin. Dat staat volledig in contrast met de toon van de song. De muziek is eerder licht en speels. Een beetje 80’s pop gemengd met hardere elementen. Maar de tekst is eerder duister en bloederig, bijna death metal. Het komt erop neer dat het vrouwtje van het paar het mannetje opeet na de geslachtsdaad. Stel je voor dat het er bij de mensen ook zo aan toegaat.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 213.
