Imperium Dekadenz heeft zijn ‘geluidsblauwdruk’ al jaren geleden vastgelegd. Het kader van de songs is onveranderd gebleven op ‘Into Sorrow Evermore’. Die herkenbare klank is een pluspunt, je kan Imperium Dekadenz na slechts een handvol akkoorden tussen duizend black metalbands uit plukken.
V: ‘Dat is het grootste compliment dat je ons kan geven. Er zijn slechts een beperkt aantal bands die dat echt hebben. Motörhead maakte dan wel erg uiteenlopende songs, maar Lemmy was Lemmy en na twee seconden wist je dat hij het was, of hij nu een ballad of een snelle song speelde. Dat is echt cool, want er zijn zoveel bands die inwisselbaar klinken en zelf wilden we dat nooit. Je wil jezelf en je emoties uitdrukken in je muziek en dan is het wel mooi wanneer je dat met een eigen sound kan doen.’
H: ‘Het was vooral de Noorse black metal uit begin jaren 90 die ons op ideeën bracht. Daarom is het voor mij ook nu nog belangrijk dat onze muziek klinkt alsof ‘ie opwelt uit een donker, koud bos. Het is een zekere stemming waarin je verkeert en dat komt ook naar boven wanneer je je gitaar vastneemt. Wat echter ook zeker een rol gespeeld heeft, is dat we allebei eigenhandig leerden om onze instrumenten te hanteren, zonder enige les te volgen. Dat maakt dat je een eigen speelstijl ontwikkelt en doordat we dat allebei hebben en samenvoegen, wordt het eindresultaat nog specialer. We klinken authentiek en dat is het belangrijkste, want anders kan je er maar beter mee kappen. We hebben sowieso veel dynamiek en tal van stemmingen in onze muziek. En zelfs als we de componenten van onze muziek naast elkaar leggen, met black metal, doom en meer melodieuze stukken, dan nog krijgen we telkens een ander resultaat naargelang de verhouding waarin die onderdelen opduiken.’
Dat specifieke geluid van jullie past erg goed bij je tekstuele thema’s, de natuurromantiek en het mijmeren over een ver verleden, toen Romeinen en Germaanse stammen tegenover elkaar kwamen te staan in jullie regionen. Hoe is die combinatie ontstaan?
H: ‘Dat historische thema heeft ons altijd al aangetrokken, en dan vooral de verre oudheid. Romeins, Grieks, Keltisch, Germaans,… het blijft boeiend. Onze bandnaam komt overigens uit een film uit de jaren 70, ‘Caligula’. We waren helemaal weg van die excessen, het geweld, de seksscenes,… Die Romeinse decadentie komt dus terug in onze bandnaam en zo gingen we alsmaar meer onderzoek doen naar de Romeinse bezetting van onze regio. Eerlijk gezegd, zijn we daar nu wel een beetje op uitgezien als thema, al boeit het ons buiten de band nog wel. We sloten dat zo’n beetje af met ‘Dis Manibus’. Op ‘Into Sorrow Evermore’ raken we meer persoonlijke thema’s aan. Er is nog steeds die donkere natuurromantiek, maar het gaat toch vooral om leren omgaan met je duistere kant en hoe veel mensen daar angst voor hebben. De titelsong gaat bijvoorbeeld over de bijna-doodervaring, waarbij mensen zogenaamd naar het licht gaan. Dat licht verblindt je echter, dus waarom eens niet kijken wat er links en rechts te zien is in de wereld tussen leven en dood? ‘Truth Under Stars’ is een metafoor, want enkel als je ‘s nachts in het donker buiten bent, kan je de sterren, de Melkweg en de eindeloze leegte van het heelal zien, om je dan te realiseren dat je maar en klein puntje in het universum bent en eigenlijk niks voorstelt. Het basisconcept gaat dus over de angst van de mensen voor alles wat duister is, terwijl daar net de boeiendste dingen te ontdekken zijn.’
Hangt het hoesontwerp van ‘Into Sorrow Evermore’ daar ook mee samen? Je ziet die duistere figuur met mantel die twee maskers vasthoudt: eentje kijkt zorgelijk, de andere erg grimmig, wat mooi samengaat met de hoofdkenmerken van jullie sound.
H: ‘Met dat beeld wilden we zeggen dat je zelf moet afwegen wat je wil in het leven: enkel bang zijn van het onbekende en dus alleen voor het licht kiezen waar vriendelijke mensen rondlopen, of op je tanden bijten en de duisternis opzoeken. Het valt trouwens wel op dat mensen die zich afkeren van duistere kunstvormen, hetzij in muziek of in schilderijen, en ook niet buiten hun comfortzone zullen treden om de donkere kant van hun ziel te leren kennen.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 213.
