Hoe krijg je het logistiek allemaal rond? Tenslotte spelen drie van de vier In Aphelion-bandleden in Necrophobic, een band waarmee jullie tussendoor ook nog albums uitbrengen én live spelen, terwijl ook drummer Marco Prij naast Cryptosis nog in een handvol andere bands speelt.
‘Wat het schrijfproces betreft, rust er weinig of geen druk op de schouders van de andere bandleden. Ik schrijf alle muziek, alle teksten en alle arrangementen, waardoor de anderen pas echt aan het werk moeten wanneer we bijna de studio in gaan. Natuurlijk moet ik ook mijn eigen agenda nog in de gaten houden, maar gelukkig kan ik heel tijdsefficiënt werken en alles zodanig inpassen dat alles rond raakt.’
Het feit dat je Johan Bergebäck aan je zijde hebt als tweede gitarist is natuurlijk geen verrassing, jullie twee vormen een soort van Siamese gitaartweeling en speelden doorheen de decennia in zowat elke band of bij elk project samen.
‘We zijn dan ook sinds onze jeugdjaren de beste vrienden. Toch vind ik het zelf soms verbazingwekkend dat we zo goed samen spelen, want wij hebben elk een totaal andere manier van spelen en louter op papier zou dit zelfs niet mogen werken. Toch slagen we er keer op keer in om onze gitaarpartijen in elkaar te laten vloeien en mekaar aan te vullen. Ik vergelijk het wel eens met de gitaristen van Rolling Stones, Keith Richards en Ron Wood, of die van Guns N’ Roses, Slash en Izzy Stradlin: die spelen ook compleet anders en lijken ieder aan hun zijde van een spectrum te verkeren, maar als het samen komt geeft het wel vuurwerk!’
Dit is de eerste band waarin je alle zang voor je rekening neemt. Is dat iets waar je je meteen bij op je gemak voelde, of was er initieel toch wat diepwatervrees mee gemoeid?
‘Oorspronkelijk wilde ik cleane zang, omdat ik helemaal niet gepland had om black metal te spelen. Ik ben echt niet zo goed in heldere zang en als je dan toch cleane vocalen wil, dan moet het ook goed zijn of je haalt er al de rest mee naar beneden. Dan zou ik moeten gaan zoeken naar mensen die dat wél konden maar het ook nog eens gratis wilden doen, dus dat zou toch op niks uitlopen. Nu heb ik al wel zangervaring omdat ik bij Necrophobic veel achtergrondzang aanleverde, maar het was toch afwachten wat mijn stem zou doen als ik echt de leadzang op me zou nemen. Gaandeweg leerde ik bij en op ‘Reaperdawn’ voelde ik me pas echt bevrijd, omdat ik nu wist wat ik aankon en wat niet. Zo kon ik hogere en lagere punten beter aan, kwam er meer perspectief in de zang en was mijn timing veel beter dan op ‘Moribund’. Het voelde dan ook veel prettiger aan om vertrouwen te hebben in mijn stem, waardoor ik de grenzen ook beter kon gaan verlengen.’
Wat zijn je verwachtingen voor ‘Reaperdawn’? Jullie debuut kwam nog uit via het kleine Edged Circle-label, maar deze keer heb je Century Media achter je.
‘Ik hoop vooral dat de plaat voldoende succes heeft om me hiermee te laten doorgaan zonder kopzorgen. Ik ben absoluut niet bezig met muziek vanwege de zakelijke en financiële kant, want dat zou mijn werk teniet doen. Wat ik wil, is opstaan en aan songs werken, terwijl iemand anders ervoor zorgt dat shows geboekt worden en dergelijke. Zolang ik me maar kan concentreren op muzikant zijn en nog een aantal albums kan maken, zit alles wel goed. Maar natuurlijk weet ik niet of de mensen onze platen gaan kopen. Zelf bekijk ik het zo: als Iron Maiden een plaat uitbrengt, koop ik die blindelings. Heeft Bruce Dickinson nieuw werk, dan luister ik er eerst naar op Spotify alvorens te beslissen of ik het ook koop. De meeste mensen zijn niet per se gek op randprojecten, want als fan wil je liefst albums van de hoofdband. En natuurlijk is In Aphelion niet zomaar een randproject voor mij, maar dat wil niet zeggen dat deze band alle Necrophobic-fans na aan het hart ligt. ‘Moribund’ was in alle opzichten een undergroundplaat en eerlijk gezegd is de underground wellicht weinig bezig met Necrophobic. Wellicht boorden we toen een ander publiek aan, dat misschien minder snel zal toehappen nu we op een groter label zien. Ach, we zien wel, het voegt allemaal wat extra spanning toe om te zien hoe alles loopt. Ik neem niks voor vanzelfsprekend met In Aphelion, waar ik bij Necrophobic wel ongeveer weet wat te verwachten.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 225.
