Anders, een nieuw album is altijd een reflectie van het leven. Zoals we allemaal weten, was dat leven voor ons allemaal niet zo gemakkelijk de laatste jaren …
‘Neen, verre van. Uiteraard hebben de laatste twee jaar en de pandemie een grote impact gehad op ons leven en de onderwerpen waarover we praatten, op hoe de muziek klinkt en hoe we nu als mensen zijn. Ik vermoed dat dit album eerder een observatie is van de wereld om ons heen, terwijl we in het verleden eerder naar ons innerlijk keken voor inspiratie. Ik had gehoopt dat de mensheid als betere wezens uit die pandemie zou komen, met meer respect en begrip voor elkaar, maar het tegendeel blijkt waar. Dat is heel spijtig. Ik merk dat de wereld vijandiger is geworden. Mensen wijzen direct met de vinger naar een ander. Het debat over het klimaat wordt harder. We oordelen vlugger en vlugger. Een debat is geen echt debat meer. Het is eerder: ‘Ik ben het niet eens met wat je zegt, dus ik haat je. Vandaar dat ik niet meer met jou wil praten’. Op die manier komen we er niet uit. We trachten altijd meteen een standpunt in te nemen, terwijl gevoel daar geen rol meer bij speelt. Mensen presenteren zich op een bepaalde manier op sociale media om veel ‘likes’ te verzamelen. Oprechtheid is daarbij verloren gegaan, in hun achterhoofd speelt altijd de gedachte hoe men er zelf beter van kan worden. Dan hadden we vlak na de pandemie ook nog eens het begin van een oorlog in Europa. Dat lijkt me zo’n ouderwetse aanpak van conflicten oplossen. Dat begrijp ik niet en dat terwijl zoveel mensen erdoor lijden. Het is totaal verkeerd, het zou in Europa niet meer van deze tijd mogen zijn dat men de wapens opneemt om conflicten op te lossen.’
‘Foregone’ heeft ‘de tijd’ als thema. Wat kan je daarover vertellen?
‘Ja, ‘forgone’ is waar we allemaal eindigen. We weten niet wanneer, maar we hebben allemaal een klok in ons DNA. Wanneer mijn tijd gekomen is, wanneer jouw tijd komt, dat weten we niet, maar ooit is het zover. Intussen worden we er door alle experts in de wereld op aangesproken dat het alsmaar slechter gaat met deze wereld en dat de situatie ernstig wordt. We weten niet of het een grote vuurbal uit de ruimte gaat zijn die onze planeet zal verwoesten of dat we onszelf gaan elimineren met nucleaire wapens of iets dergelijks. In de jaren vijftig en zestig dacht men dat we tegen 2020 een invasie van robots konden verwachten die de wereld zouden vernietigen, maar we zijn het verdorie zelf die een einde gaan maken aan de manier waarop we nu leven. Dat maakt me heel kwaad en verdrietig. We zijn niet goed wijs.’
Björn, jullie zijn nu met twee Zweden en drie Amerikanen in de band sinds gitarist Chris Broderick nu toegetreden is. Was het niet aanpassen geblazen nu je plots een andere gitarist dan Niclas Englund naast jou kreeg?
‘Ik heb het voorrecht gehad om altijd met eminente gitaristen te spelen aan mijn zijde. Iedereen in deze band was altijd erg goed en zette zich voor 100% in. Ik denk dat we steeds beter worden, dat ondervind ik, omdat ik nog wat kan leren van Chris Broderick. En zo is het altijd geweest. Ik ben eerder bluesgerelateerd. Ik laat mijn gevoel spreken. Ik kan geen noten lezen, ik ben technisch weinig onderlegd. Chris is het tegenovergestelde. Leg hem een papier voor zijn neus en hij speelt het. Hij is een technische gitarist, ik ga af op mijn gevoel. Laat hem maar shredden, ik vul dit aan met mijn gevoelsmatig gitaarspel. Dan is het toch altijd meer melodieus dan shredden. Het voegt een nieuw elan toe aan onze sound en ik ben daar zeer verheugd over.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 213.
