‘Tegenwoordig worden we omschreven als alternatieve metal, alhoewel ik niet zeker ben wat het juist betekent. Ik vind het wel cool, want onze muziek is zeker geen klassieke metal. De gothic component zal altijd wel in onze muziek sluipen, sommige songs zijn ‘heavy in your face’, anderen zijn meer atmosferisch. Ons imago en geluid zullen er altijd aan verbonden blijven, maar niet zo prominent als vroeger. Eigenlijk is gothic metal de laatste jaren grondig gewijzigd. Het bestaat niet meer in dezelfde vorm als in de periode van de jaren 90, toen het erg populair was. Groepen als Moonspell, The Gathering, Tiamat en Samael zijn veranderd of bestaan zelfs niet meer. Onze muziek is ook vermengd met andere stijlen en op elk album willen we er een nieuw element aan toevoegen, zonder onze roots te verloochenen. We maken het meer hedendaags, zonder volledig te veranderen.’
‘‘Sleepless Empire’ is een donker, maar ook dromerig album geworden. Een bevriende componist luisterde naar de muziek en concludeerde dat veel songs je laten nadenken, ook al gaat het soms hard. Er hangt een bepaalde cinematografische atmosfeer, bijna een beetje zoals een soundtrack. Elke song schept een bepaalde verbeelding vanuit het overkoepelende concept van ‘Sleepless Empire’. Het beschrijft het gevoel dat we vooral na de Covid-19-periode kregen. We wilden het niet specifiek over de pandemie hebben, maar eerder over hoe onze maatschappij zich daarna ontwikkeld heeft. De mensen waren meestal thuis én online en alle op die manier verkregen informatie was soms te overweldigend. Men was altijd bereikbaar via de smartphone en vastgekluisterd aan een scherm, terwijl er eigenlijk niet veel mee bereikt werd. Wij stammen van de generatie die zowel de analoge als de digitale wereld hebben meegemaakt. Wij konden vroeger nog een potje voetbal gaan spelen, terwijl niemand je telefonisch kon bereiken en zelfs niet wist waar je uithing. Dat was toen normaal. Als nu iemand je niet binnen het uur kan bereiken, breekt er algemene paniek uit.’
‘Wij zijn de laatste generatie die binnen die twee werelden (zonder en met internet) hebben geleefd. Het album beschrijft hoe wij tegenwoordig leven in deze digitale maatschappij, vandaar ook de titel. Er is zoveel informatie en toch wordt er minder bereikt dan in het verleden. Dat concept is ook zichtbaar in het artwork en de manier waarop we eruit zien op het podium. Elke song heeft een specifiek thema. Het is niet zoals een conceptalbum van de jaren 70, waarin één verhaal een rode draad vormde. Het zijn allemaal afzonderlijke verhalen, die meestal gebaseerd zijn op persoonlijke ervaringen. Op die manier willen we ook zien hoe de mensen hierop reageren.’
‘Het artwork is van de hand van de Italiaanse designer Roberto Toderico, die niet alleen voor metalbands hoezen ontwerpt. We houden van zijn stijl en we vroegen hem om een specifieke tekening te maken voor elke song. Daarnaast maakte hij ook voor elk nummer een ‘arcane symbol’ (een symbool met een mythische of magische betekenis). De hoes stelt de schedel van een kraai voor. Maar als je goed kijkt, kan je aan de zijkanten twee menselijke schedels ontwaren. We houden van de manier waarop hij de aandacht wil trekken. We wilden een eigen ontwerp voor elke song en niet zomaar iets wat je op het internet kan kopen. We groeiden zelf op met vinyl en cd’s, waarbij veel belang werd gehecht aan artwork. We willen het ook gebruiken voor de merchandise en de scenografie op het podium. Symbolen zijn nu eenmaal belangrijk in onze muziek.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 228.
