‘De naam van het project komt uit de tekst van het refrein van een nummer van de dochter van Sting, Coco Sumner, getiteld ‘Self Machine’: ‘lonely robot in a wasteland rusting in a lonely harbour’. Ik hou van boten, havens en sciencefiction. Die naam sprak onmiddellijk tot mijn verbeelding. Dat die naam dan ook nog mijn creatieve proces omvat, is een bonus. Lonely Robot startte als project voor drie albums die ondertussen bekend staan onder de titel ‘The Astronaut Trilogy’. Ondertussen is ‘A Modern Life’ het vijfde album en de naam Lonely Robot blijft verder bestaan. Het label InsideOut wilde dat ik een alias gebruikte, met de suggestie dat het over een groep ging, maar het zijn eigenlijk soloplaten van mij. Maar zelfs met een nieuw thema wilden ze dat ik de naam behield. Er zijn gelukkig geen criteria voor een Lonely Robot-song. Het blijft een naam waar ik alle kanten mee uit kan. Men vraagt mij nu wel waar de astronaut naartoe is en waarom die niet meer in het artwork voorkomt.’
‘Ik speelde al heel mijn leven in groepen en het is een soort koppigheid maar ook trots om eens alles zelf te doen. Ik speelde ook met geluiden, op het gevaar af dat ik vergeleken zou worden met Peter Gabriel. De intro van ‘Digital God Machine’ is gespeeld met drie cello’s met vervorming op het geluid. Er is ook een harmonium in het laatste nummer. Er woont iemand juist om de hoek die in een muziekwinkel werkt en mij van alles aansmeert dat ik niet nodig heb. Zo heb ik hier ook een gong staan.’
‘Het is een heel persoonlijk album geworden. Deels door diezelfde lockdown kwam mijn relatie, die zestien jaar geduurd had, tot een einde. Ik kende haar zelfs nog langer. De impact was groter dan ik ooit had kunnen denken. Vooral ‘Recalibrating’ en ‘Mandalay’ gaan over die gebroken relatie. Mandalay is de naam van het huis in de Hitchcock-film ‘Rebecca’, die we graag samen bekeken. Heel veel teksten gaan ook over het feit dat ik geadopteerd ben en hoe dat voelt, en dan is er ook ‘Memoriam’, een nummer over mijn overleden vader. Dus alle teksten zijn heel persoonlijk. Maar het was goed om dat eens van mij af te schrijven, heel louterend en opluchtend. Het gaf mij een focus die ik erg nodig had. Een uitstekende therapie. Uit al die miserie is dus eigenlijk een opbeurend geheel voortgekomen.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 209.
