‘Screem Writers Guild’ is een woordspeling op screen writers guild en is gebaseerd op Hollywood filmregisseurs die in de horrorscene actief waren in de periode tussen 1920 en 1950. Een naam die destijds veelvuldig opdook, is die van acteur Boris Karloff, behoort die tot jouw favorieten?
‘Boris Karloff is een van de grote iconen uit die tijd. Het is moeilijk om te zeggen of hij tot mijn favorieten behoort, maar zijn rollen als Frankenstein zijn sowieso legendarisch. Ik ben meer een liefhebber van het genre dat zich in de jaren 80 afspeelde. Pinhead en Freddy Krueger zijn mijn helden. Ik denk dat Freddy Krueger tot dusver het laatste echte icoon was, of het moest misschien die kerel zijn uit de Scream films. Er is een reden waarom bepaalde karakters uit die films echte iconen werden en tot de verbeelding spraken: omdat ze gewoonweg larger than life waren. Dit is in feite ons achttiende album en allemaal zijn ze gerelateerd aan het horrorgenre. Onze muziek is niet steeds gelinkt aan bepaalde filmkarakters, ik ben ook gefascineerd door de muziek die gecomponeerd wordt voor die films. Ik liet me voor deze songs vooral leiden door de thematiek die verbonden is aan die oude filmklassiekers. De nieuwe tracks hebben een soort vintage randje meegekregen. Ik wou vooral de sfeer oproepen van films die voor 1950 werden gemaakt. Ik ben iemand die graag bezig is met intro’s en met een bepaalde sfeer die wordt opgeroepen. Onze songs zijn zeer filmisch en zetten aan om je verbeelding aan het werk te zetten.’
‘End Credits’ is ondergedompeld in een melancholische sfeer. Hierop passeren enkele figuren die me aan mijn jeugd laten denken zoals E.T., Hulk en The Muppets.
‘Er zit een zekere tristesse in en ik heb dit geschreven om op mijn begrafenis te spelen. Er wordt gezegd dat wanneer je doodgaat je gedurende enkele ogenblikken verschillende flitsen ziet waarin je leven in een notendop voorbijkomt. Die personages heb ik erin verwerkt omdat ze mij aan mijn jeugd doen denken. Sommigen uit mijn naaste omgeving konden er niet mee lachen dat ik dat nummer vanuit die optiek had gemaakt, maar ik vond het juist mooi en rustgevend om dit te doen.’
Jullie hebben drie uur nodig om jullie horrorpakken aan te trekken en make-up aan te brengen. Is het nooit een race tegen de klok om op tijd klaar te zijn?
‘Het duurt heel lang, daar is niets van gelogen, in drie uur moeten we klaarstaan, meestal kan het in twee en een half uur, maar dan mogen we niet treuzelen. Ik krijg die vraag meer voorgeschoteld dan dat mensen zich afvragen waarom we nog steeds die kostuums doen na meer dan twintig jaar. Dan kan ik net zo goed me afvragen waarom een bakker al dertig jaar lang vroeg opstaat om voor iedereen brood te bakken. Dat is die man zijn job en zijn inkomen. Dat latex kostuum aandoen om op te treden, dat is mijn job, dat is mijn broodwinning. Soms gebeurt het wel dat we ons in moeilijke omstandigheden moeten omkleden, bijvoorbeeld op festivals, dan moeten we ons al klaarmaken in onze tourbus en dat is een helse opdracht.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 214.
