Jullie vorige album heeft met ‘Pain Remains’ een vrij duistere titel. Wanneer dachten jullie ‘daar gaan we nu nog eens een schepje bovenop doen’?
‘(lacht) We hebben láng moeten nadenken over een titel ditmaal. Eerst was ‘Oblivion’ de titel, nadien was het even ‘Unbreakable’, maar we vonden dat beiden te weinig impact gaven. Het moest specialer. ‘Death Can Take Me’ was het volgende gedacht maar het bleef niet genoeg plakken. We besloten dat we geen songtitel zouden nemen als albumtitel en begonnen verder te zoeken in de teksten. Toen viel mijn oog op ‘I Feel The Everblack Festering Within Me’. Dat bleef hangen en is ook gewoon een ‘badass lyric’. We hebben dat dan een tijdje laten bezinken en het bleef bij iedereen dezelfde gravitas behouden. Het is artistiek, maar ook niet té. Mijn favoriete deel van de titel is ‘I feel’, omdat dat het echt persoonlijk maakt. Dat geeft het een zeer emotionele toets. Bij ‘Pain Remains’ kozen we voor een foto als cover omdat we dicht bij de realiteit wilden blijven. Hier gaan we opnieuw wat meer creatief zweverig, met de nadruk op zware emoties.’
Op festivals zijn er meer ogen op jullie gericht. Dat is normaal als je ineens overal de main stage inpalmt. Mensen die naar Graspop gaan om Iron Maiden of Judas Priest te zien en dan jullie treffen op het hoofdpodium schrikken al eens. Zelfs op een metalfestival choqueren jullie nog de helft van de massa.
‘Ik vind het heerlijk dat je dat zegt. Dat willen we ook doen, natuurlijk. Ik hou ervan als iemand ons zegt wat we niét kunnen doen of niét zullen bereiken. Vroeger kregen we altijd een vroeg slot ergens in een kleinere tent en daar waren we ook zeer blij mee. Onze muziek zou nooit voor een main stage zijn. We staan er nu toch met onze extreme deathcore. Ja, dat is enorm genieten. Een grote show met pyro kunnen brengen binnen ons genre: zalig. Wij willen de meest geschifte rit van het pretpark zijn.’
De term ‘heavy’ kan heel wat zaken betekenen. Wat is jouw definitie van heavy?
‘Voor mij zit het hem helemaal niet in het muzikale. Bands zoals Kiss of Van Halen waren in hun tijdsgeest ook heavy en mogen vandaag nog zo benoemd worden. Heavy is voor mij vooral een emotie en energie die gekoppeld is aan de muziek. Een attitude. Niet het technische allemaal, wél het zelfvertrouwen dat erbij komt kijken. Zo is één van de meest heavy groepen voor mij nog steeds Metallica. Als je muzikaal van Kiss naar hen gaat, ga je dat zeer heavy vinden. Als je van Behemoth komt, minder. Als tiener was ik volledig in de ban van Slipknot en dacht ik ook met volle overtuiging: gekker dan dit kan het écht niet worden. Ik vind ze nog steeds zalig. Van Slipknot ging het voor mij naar Dimmu Borgir en wat later Suicide Silence. Voor je het weet zit je de goorste slam en grindcore te luisteren en denk je: ‘ik weet niet hoe ik hier ben beland, maar ik vind het lekker!’ Hopelijk komen mensen ons op hun muzikale reis tegen. Of het nu een tussenstation of een eindhalte is. Wat Lorna Shore volgens mij heftig en intens maakt, is het contrast in onze tunes. We gaan van enorm snelle riffs met knalharde drums naar trage, zware breakdowns. Push & pull. Het is zowat zoals het contrast dat je hebt wanneer je om vier uur ’s nachts naar toilet gaat en het licht aansteekt. Da’s het felste licht dat je ooit hebt gezien. Als je nadien dat licht uitdoet, is alles plots veel donkerder dan ervoor. Zo willen wij muzikaal overkomen. Het felste licht na de diepste duisternis.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 233.
