Meer dan een decennium lang speelde Machine Head bewust geen festivals. Het was wachten tot een exclusief offer van Graspop in 2023 daar verandering in bracht. Waarom bleven jullie meer dan tien jaren lang uit het circuit?
‘Ik had het echt gewoon even volledig gehad. Het was te veel routine geworden en het werd me allemaal wat saai. Ik moest er even tussenuit. Het was nooit de bedoeling dat dit een decennium lang zou duren, maar zo rolde het nu eenmaal, mede met de pandemie ertussen. Na Graspop ’23 kwam de goesting terug en ging de bal weer aan het rollen. De impact was niet te onderschatten. We waren dolblij dat zovele iconische festivals ons terug op de affiche wilden en de reactie van de fans sprak boekdelen. Het voelt goed om terug te zijn na al die jaren. Als je ziet tussen welke giganten we staan, wrijf ik mezelf vaak in de ogen. In 2025 zijn we terug met een nieuwe show vol pyro en videowalls.’
Daarmee zien we jullie heel graag Alcatraz headlinen en afsluiten. Vonken en vlammen verzekerd.
‘Het is echt een leercurve wanneer je letterlijk begint te spelen met vuur op het podium. In onze begindagen hebben we dat mogen ondervinden. Ik herinner me een optreden in de UK waar we met een enorm sterke tegenwind moesten spelen. Tijdens een vuurstoot kwam er ook ineens een serieuze wind opzetten en heel die vlammenzee kwam tot tegen m’n gezicht. Ik voelde m’n wenkbrauwen en wimpers precies opgaan. Op zo’n moment heb je niet meteen het besef wat er gebeurt door de adrenaline. Enkele tellen later had ik wel zoiets van ‘Heb ik alles op m’n gezicht nog?!’ Je kan ook nauwelijks ademen omdat vuur alle zuurstof rondom je wegneemt. Ik kon ons nummer niet eens meer uitzingen omdat ik naar adem moest happen. Dat was een mooie wake-upcall. Een te gekke show is geweldig, maar je moet er echt wel serieus en professioneel mee omgaan. De dagen na dat incident zag m’n tronie er toch wat aangedaan uit.’
Doorheen de jaren heeft Machine Head nooit schroom gekend om zichzelf opnieuw uit te vinden en anders te klinken. Toch klinkt ‘UNATØNED’ ditmaal vaak als een verderzetting van ‘ØF KINGDØM AND CRØWN’ voor mij.
‘Ik geloof niet in achteruitkijken. Ik luister nauwelijks naar onze oude muziek en laat me er zelden door beïnvloeden. We willen elke keer met een blank canvas beginnen en zien wat we kunnen maken. Terug harken richting het verleden en iets van vroeger opnieuw proberen te creëren, dat is niet aan ons besteed. Het kan me niet schelen wat ik eerder heb gedaan en of het al dan niet succesvol was. Ik ben fier op onze vorige langspeler en al diegenen daarvoor. Als mensen hetzelfde willen horen, speel die dan maar opnieuw af. Sommigen willen steeds hetzelfde zien herhaald worden. Dan ben je bij andere groepen beter af. Ik denk sowieso dat als je krampachtig je succes wil herhalen je gewoon een slappere versie gaat afleveren. We hadden weer een mooie poos niet geschreven toen we aan deze tocht begonnen. Er zaten zoveel nieuwe ideeën in m’n hoofd. Het eerste nummer dat naar boven kwam, was ‘UNBØUND’. Die ‘buigbare riffs’ die doorheen de song vibreren, wou ik al lang nog eens terugbrengen. Dat nummer is op minder dan een halfuur geschreven.’
‘UNATØNED’ staat voor het geen vergiffenis willen vragen voor een zonde. Hoe vergevingsgezind ben jijzelf?
‘Daar kan ik onmogelijk één antwoord op geven. Dat hangt volledig af van de situatie. Als mijn kind een glas melk laat vallen, ben ik vergevingsgezind. Als iemand me in de muziekwereld probeert te kloten een pak minder. In de media willen mensen wel vaker een label op me plakken. Dat vind ik vervelend. Het is niet zo dat ik in elk mogelijk scenario op dezelfde manier zal handelen. Er is doorheen de jaren al zoveel gebeurd en dan zeggen mensen maar al te graag: ‘Robb Flynn is dit of dat en daarmee uit’. Alsof ik nog steeds dezelfde kerel ben als dertig jaar geleden. Alles wat je doet, wordt onder een vergrootglas gehouden en geanalyseerd tot op het bot. Ik kan me daar hard aan storen.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 231.
