‘We zijn een band die ervan houdt om de dagelijkse rituelen in het leven wat uit de dagen met een flinke dosis zwarte humor. Onze muziek is log, zwaar en vol drones, en dus helemaal niet standaard. Zo dagen wij het ‘normale’ uit en zien we dat als een manier om te kunnen blijven omgaan met wat van iemand wordt verwacht in het leven. De soms meedogenloze routines, opstaan, naar je werk gaan, je kent het wel, de ‘sleur’. Onze muzikale expressie is een soort tegenreactie om te kunnen blijven omgaan met deze wereld. Zo is ook de albumtitel ‘The Summoning Bell’ ontstaan. Deze is geïnspireerd op een werk genaamd ‘Happy Days’, van een niet zo onbekende auteur uit de Ierse literatuur, Samuel Beckett. Hij was een koning in absurdisme en is bekend om zijn minimalistische stijl, existentiële thema’s en droge humor. De ‘bel’ is hier een metafoor voor het starten van de dagelijkse verplichtingen en sleur. Je wordt iedere keer door het luiden opgeroepen om eraan te beginnen. Ik ga eerlijk zijn, schrijven over Satanisme interesseert mij niet, daarom maak ik geen muziek. Het is niet omdat we ons in de donkerdere krochten van de metalen wereld bevinden dat we daar moeten over schrijven. Integendeel, geef mij maar wat cynisme en een goede dosis humor.’
De sound van deze vrolijke bende typeert zich door repetitieve, kolkende klanken die als een vortex zo tekeer gaat dat de verstikking niet kan worden vermeden. Het werkt ergens trance-opwekkend en zelfs therapeutisch. Hoe schep je toch zo een muur van geluid? Matt: ‘Om eerlijk te zijn, hebben we nooit ‘gezocht’ achter een bepaalde sound. Je begint met nummers te maken en natuurlijk heb je invloeden en dan doe je daar lekker gewoon je eigen ding mee. Het is iets dat van zichzelf is gekomen en dat we bij iedere plaat verder hebben ontwikkeld. Een natuurlijk en organisch proces.’
Je hoort vaak riffs en drumpartijen die samen als een soort hamer iedere keer op je inhakken. Iets waar een band als Portal ook zo goed in is. Liggen hier de muzikale preferenties van de zanger-gitarist of moeten we verder kijken dan de horizon van blackened death metal? Wat ligt er zo allemaal op de draaitafel van Matt Bree? Plots beginnen zijn ogen te blinken. ‘Ik ben een heel eclectische luisteraar. Zo hou ik van een Tom Waits of wat voor mij als ‘easy listening’ aanvoelt, Morbid Angel. Waar mijn gemoed die dag of dat moment naar verlangt, dat leg ik op. Ik heb trouwens een haat-liefdeverhouding met Spotify. Er is een overaanbod aan muziek aanwezig en zo dus ook heel veel crap. Aan de andere kant is het te gek dat je van een artiest een volledige discografie kan vinden met een simpele klik.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 233.
