Twee jaar geleden was je gezondheid er niet te best aan toe. Hoe gaat het nu met je?
‘Goed, heel goed zelfs, bedankt om erachter te vragen. Ik had niet verwacht dat ik je dat nog zou kunnen zeggen. Hopelijk kan ik er nog een tijdje tegenaan.’
Moggs Motel had niemand nog zien aankomen.
‘Niemand, zelfs ik niet, had kunnen denken dat ik nog muziek zou maken. Het moment dat hiervoor plannen werden gesmeed was tijdens de Covidperiode. Tony (Newton, bassist bij Voodoo Six) en ik kwamen elkaar jaren geleden al tegen toen Voodoo Six en UFO op eenzelfde affiche stonden. We raakten aan de praat en er was meteen een klik tussen ons. Later kwamen we elkaar opnieuw tegen in de Amerikaanse ambassade in Londen waar we aan het wachten waren om onze visa in orde te krijgen. We gingen toen op onze afscheidstoer. Hij vroeg me wat ik daarna ging doen? Dat wist ik niet, ik zei hem dat ik wel bezig wilde blijven met muziek maken maar dat ik geen concrete plannen had. Het mocht echter niet in het verlengde van UFO liggen. Daarna stuurde Tony me materiaal op dat hij nog had liggen. Neil Carter (gitarist bij UFO) had hetzelfde idee en zond me ook muziek toe. Omdat ik toch niets om handen had, schreef ik wat teksten en zo kwam het album tot stand. We kwamen samen om te repeteren en op te nemen, dat ging vrij vlot. Een voordeel was dat Tony niet zover van mij woont. We konden zo op regelmatige basis samenkomen. Daarna kwamen Tommy Gentry (gitarist bij Voodoo Six en The Raven Age) en drummer Joe Lazarus (Voodoo Six) de band vervolledigen. Dat verliep allemaal op een spontane manier.’
Een motel (afgeleid van motorhotel – WM) is goedkoper dan een hotel, vanwaar die bandnaam? Heb je ervaringen met motels?
‘Dat definieert mij volledig, ik ben goedkoop (lacht). Ik heb er over nagedacht waarom we niet voor hotel opteerden. De voornaamste reden is dat Moggs Motel beter bekt dan Hotel. Het is ook beter te onthouden. In Amerika hebben we tijdens het toeren ervaring opgedaan in motels. De afstanden zijn daar groot en tijdens een nachtelijke rit raakten we daar al eens verzeild. Een van die keren zaten we in een motel waar je 25 cent in een box moest steken en dan begon je bed te vibreren. Dat was een soort massage, echt hilarisch, maar na een lange rit kon dat toch deugd doen.’
De albumcover is werkelijk prachtig, ik zou de elpee al kopen om gewoon aan de muur te hangen. Het is een echte sixties cover, heel smaakvol.
‘Ik ben ook helemaal weg van die hoes. Herken je het voertuig? Ik geef je een hint, Stephen King, een bekend boek dat verfilmd werd. De wagen is een Plymouth Fury uit 1958, deze komt voor in de film ‘Christine’ uit 1983. Die heb je zeker ooit gezien.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 225.
