Malyan geeft het interview vanuit zijn thuisstudio. ‘Die bevindt zich in een uitbouw in het huis van mijn ouders. Hoe luider ik werd, hoe meer geluidsdicht we het hebben gemaakt. Ik heb tijdens de pandemie regelmatig livestreams gedaan vanuit hier. Dit werd immers zo’n beetje de enige plek van waaruit ik kon werken. Dus ik heb kosten noch moeite bespaard om er iets te geks van te maken.’
Het is een prachtige plek die inderdaad best wel wat gekost moet hebben. Dan moet Malyan er vertrouwen in hebben gehad dat zijn oude blessures en lichamelijke ongemakken niet terug zouden keren. In 2015 verliet hij Monuments immers vanwege een gescheurde pees in zijn schouder en een gescheurd labrum in zijn heupkom. Malyan: ‘Vanaf mijn zestiende deed ik al gestoorde dingen met mijn lijf. Tot aan mijn 22ste – in 2014 – heb ik gigantisch veel tours gedaan, waarbij ik als filosofie had dat pijn erbij hoort: hoe meer pijn je lijdt, hoe harder je ervoor gaat. Pas vanaf het moment dat ik aan mijn heup werd geopereerd, kwam eigenlijk het besef dat dit niet door kon gaan. Ik had mijn grens bereikt. Ik wilde niet nóg meer operaties. Sindsdien ben ik meer in balans. Als ik nu pijn voel, neem ik een pauze. Ik rek en strek wanneer ik vermoeid raak en hydrateer meer. Ik let op wat ik eet. Ik neem nu een meer holistische benadering.’
In de aanloop naar ‘Phronesis’ uit 2018, het enige album waarop Malyan niet te horen is, had de band het zwaar. Niet alleen door zijn vertrek, maar ook door tours die werden afgezegd, waardoor de band in de schulden belandde. Voor het nieuwe ‘In Stasis’ geldt dat de band zich eindelijk goed voelde. Voor het eerst. Malyan: ‘De band voelt nu als een heel prettige en functionele eenheid. Er is veel meer communicatie en positiviteit. Ik heb natuurlijk gewerkt met andere bands en veel gedaan als sessiemuzikant en daar heb ik veel van geleerd. Ik heb een ontzettend leuke dame ontmoet met wie ik inmiddels getrouwd ben. Dat alles heeft mijn kijk wel veranderd. Ik heb het idee dat iedereen een verandering heeft doorgemaakt en dat heeft allemaal geleid tot de balans die we nu ervaren. We hebben thuissituaties om naar uit te kijken en om voor te zorgen, terwijl we voorheen juist altijd probeerden zoveel mogelijk weg te zijn van huis. Het voelt nu alsof we een nieuwe fundering hebben gestort. Hoe het nu gaat, dat is de basis waarop we verder willen gaan bouwen.’
“Ik had als filosofie dat pijn erbij hoort: hoe meer pijn je lijdt, hoe harder je ervoor gaat”
Naast de terugkeer van Malyan bij de band, zag Monuments in de afgelopen jaren maar liefst twee leden vertrekken. Het vertrek van frontman Chris Barretto verliep plots en een beetje schimmig. Van hem is sindsdien op muzikaal vlak weinig meer vernomen. Hij werd vervangen door Andy Cizek. Malyan: ‘Het liep niet lekker meer met Chris. Het fijne weet ik er niet van, omdat ik toen niet bij de band zat. Andy werd ontdekt via YouTube. Hij had een geweldige cover gemaakt van ‘Stygian Blue’, van ons album ‘Phronesis’, waarop hij ook alle instrumenten bespeelde.’
Gitarist Olly Steele werd na zijn vertrek in 2021 niet vervangen. Malyan: ‘Ons hele schrijfproces bestond in het verleden uit Olly en Browne (gitarist – BN) die riffs uitwisselden met elkaar. Toen Olly weg was, had Browne niemand meer om mee te sparren. Ik voelde daardoor een soort verantwoordelijkheid naar de muziek toe om daar meer mee bezig te zijn. Normaliter zat ik vaak wat meer op de achterbank en deed ik de drums en creëerde wat geluidslandschappen, maar nu vond ik echt dat Browne een schrijfpartner nodig had. Wat heel tof was in het proces, was dat Andy oude demo’s wilde horen. Het maakte hem niet uit of ze al in de prullenbak lagen of niet. Andy gaf eigenlijk aan waaraan hij vond dat Browne moest gaan werken.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 206.
