Er zit bijna vijf jaar tussen dit nieuwe album en het vorige en uiteraard zit daarin ook de Covid-periode. Kan je ons even meenemen op een tijdreis in de laatste vijf jaar? Het lijkt wel een eeuwigheid dat we elkaar gesproken hebben.
‘Toch voelt het voor mij aan alsof het gisteren was. Het hele Covid-gebeuren was voor mij erg productief. Ik werkte aan mijn soloalbum ‘Saurian Apocalypse’, ik schreef een gedeelte van de nummers die nu op ‘The Underworld Awaits Us All’ staan, ik gaf gitaarlessen, bij momenten had ik erg grote groepen die daarbij aanwezig waren, ik heb ook zelf gitaarlessen gevolgd en heb mezelf zowat opnieuw uitgevonden als gitarist. Je kan dus wel stellen dat het een productieve periode was, ik had nooit tekort aan materiaal om aan te werken. Het voelde echter soms wel aan als een gevangenisstraf; de wereld was een erg bizarre plaats voor een bepaalde tijd en heel wat mensen werden gewoonweg gek. We hadden enorm veel tijd om de nieuwe songs in detail uit te werken en dat hoor je ook. Vergelijk het maar met het eerste album van eender welke band, daar heb je erg veel tijd – sommigen zelfs een heel leven – aan gewerkt, maar voor de opvolger krijg je dan misschien zes maanden. Daarom zijn debuutalbums ook vaak zo goed, omdat er erg veel tijd is ingegaan om die nummers te componeren. Tijdens Covid waren wij ook gezegend met tijd, veel tijd om aan onze songs te werken.’
Mijn eerste indruk was dat dit één van de hardste Nile-platen is aller tijden. Er is geen intro en vanaf de eerste seconde wordt er met ongelofelijk veel gedrevenheid gemusiceerd.
‘Absoluut! Wij spelen vanuit ons hart, dit is gewoonweg wat wij doen en in dat opzicht is het een heel eerlijk album geworden. Dit is wat eruit komt als ik gitaar speel en dit is de manier van drummen van George, gewoon heel eerlijk. En toch duurde het een hele tijd voor ik het gevoel had dat de nummers af waren. Het moet zowat halfweg het mixproces geweest zijn dat ik besefte dat de songs klonken zoals ze bedoeld waren te klinken. Marc Lewis, die de mixing en mastering deed, keek me op een gegeven moment vragend aan en zei: ‘Wat denk je?’. Ik knikte instemmend en beaamde dat het klonk als de nummers die we geschreven hadden. Ik ben enorm tevreden met het resultaat.’
Jullie hebben een erg druk tourschema. Hoe bereid je je voor op zo’n slopende tour? Houdt sport je nog steeds fit?
‘Wij repeteren om ons voor te bereiden. Voor we bijvoorbeeld in Europa gaan spelen, zouden we eerst ergens in Europa kunnen samenkomen om de setlist te oefenen, maar dat is duur geworden. Je moet hotelkamers en extra vluchten boeken, een repetitieruimte huren enzovoort. Daarom zullen we eerst hier in de VS wat samen spelen om daarna naar Europa te vertrekken. Persoonlijk vind ik het altijd lastig om mezelf voor te bereiden op een soort uitputting. Ik vat de tour gewoon aan en probeer gezond te blijven, alhoewel dat soms een serieuze uitdaging is. Er bestaat zoiets als ‘tourziekte’. Weet je, als je 25 bent, dan beschik je nog over veel veerkracht om snel te recupereren, ook als je ziek wordt. Hoe ouder je wordt, hoe lastiger het echter blijkt om gezond te blijven. Er is vaak slaaptekort, niet altijd gezond eten, uitputting… Dat is dus de grootste uitdaging. Vroeger ging ik inderdaad af en toe sporten op een tour, maar nu niet meer, dat zou gewoonweg te veel zijn. Alle energie die ik op een bepaalde dag heb opgespaard, hou ik voor het optreden. Ik geef die aan de fans, daar hebben ze recht op.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 225.
