‘Death Above Life’ is een titel met veel gewicht. Hoe kwamen jullie tot de keuze om het deze keer zo confronterend aan te pakken?
‘De hele albumcyclus voelt ditmaal voor ons als een wedergeboorte aan. We brengen ons debuut uit op Century Media en dat label opent voor ons enorm veel deuren. We doen dit najaar een headlinetour voor veel grotere zalen en alles lijkt echt in een stroomversnelling terecht te komen. Nadat we onze verplichtingen vervulden voor ons vorige label, is dit echt een verademing. Een frisse doorstart. De albumtitel is een verwijzing naar dit ‘nieuwe leven’, maar ook naar alle sh*t die je tegenkomt binnen de muziekindustrie. Daarom zeggen we op een manier ‘nog liever dood dan een leven met al die zever erin’. Natuurlijk verkiezen we ons leven boven de dood, maar we spreken vooral over alle waardeloze, nietszeggende relaties. Je bent soms omringd door jaknikkers die je eigenlijk rond hun vinger proberen te draaien. Ten laatste: ‘Death Above Life’ klinkt gewoon megacool en zeer death metal.’
Muzikaal is Orbit Culture zeer gitaar-georiënteerd, een riff-machine. Schrijf je nummers omheen riffs of komt het thematische idee eerst?
‘Ik heb al bijna een decennium dezelfde schrijfstijl. Alles begint altijd instrumentaal voor mij. Ik heb een soort van dagboek waarin ik al mijn riffs verzamel. Zelfs dat voelt al therapeutisch aan. Een nummer van start tot finish schrijven, vind ik steeds de grootste uitdaging. Meestal heb ik wel honderd ideeën, maar breng die maar eens coherent samen. Gelukkig heb ik bandmates die me daar zo goed bij helpen. Ik kom zo vaak vast te zitten na de intro en de eerste chorus. Op dit album is er wel een uitzondering: ‘The Path I Walk’ heeft zoveel verschillende vormen gehad. Het leek nooit samen te komen. Pas toen ik met de tekst op de proppen kwam, begon het echt als een Orbit Culture-nummer aan te voelen.’
Één van de belangrijkste invloeden voor Orbit Culture die je in het verleden al vermeld hebt, is filmmuziek. Je bent een grote fan van Hans Zimmer. Heb je ‘Inferna’ geschreven om zo theatraal en bombastisch mogelijk te gaan?
‘De eerste versie van dat nummer is geschreven zonder alle filmische, theatrale elementen. Dat is bijna een jaar zo gebleven. Het is eigenlijk een ‘happy accident’ dat dit nummer één van de grotere epossen is geworden van ‘Death Above Life’. Soms gebeurt dat automatisch. We begonnen meer en meer te bouwen rond het refrein en het was blijkbaar een zeer makkelijk en toegankelijk canvas om te bewerken. De soundscapes maken ‘Inferna’ de bom die het is. Vaak begin ik zo’n elementen toe te voegen als ik er niet meer uit raak qua gitaarwerk (lacht). Het pakt gelukkig vaak goed uit.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 234.
