Osi And The Jupiter bestaat sinds 2015, maar in die tien jaren brachten jullie wel zes albums en een EP uit. Eigenlijk is dit alles nog indrukwekkender als je meerekent dat jij nog bij tal van metalbands betrokken bent: Burial Oath, Drymarchon, Lucian The Wolfbearer, … Je andere bands konden niet meer verschillen van wat je met Osi And The Jupiter doet: extreme metal versus melancholische folk, het is zo’n beetje yin versus yang.
‘Ik heb wel momenten waarop het leven zo druk wordt dat ik helemaal geen tijd heb om creatief bezig te zijn, hoor. Maar ja, aan de andere kant krijg ik wel zowat de hele tijd inspiratie binnen. Er zijn veel zaken die deze kunnen laten ontvlammen, maar het is toch vooral de natuur die me aanzet tot schrijven. Ik schrijf al mijn songs vanuit de emoties die ik zelf ervaar, die vloeien dan samen met mijn artistieke expressie. Osi And The Jupiter is voor mij een erg spiritueel gegeven en mijn belangrijkste band, terwijl mijn andere projecten eerder een additionele bonus zijn. Het brengt me in balans zonder dat ik er bewust naar op zoek ga.’
De laatste jaren is de sound van Osi And The Jupiter behoorlijk veranderd. Initieel klonken jullie alsof je erg sterk door Wardruna werd beïnvloed. Daarbij draaiden je albms vaak rond de Noordse mythologie, ook al zijn jullie geworteld in de Verenigde Staten. Waar kwam die connectie dan vandaan?
‘Onze eerste plaat, ‘Halls Of The Wolf’, is eigenlijk volledig akoestisch opgenomen en wijkt niet zo ver af van onze huidige sound. ‘Uthuling’ en ‘Nordlige Runaskog’ nam ik op rond de periode dat ik bezig was met het uitvoeren van bepaalde rituele praktijken, waarbij ik mijn muziek anders benaderde en in het licht van die riten zette. Door de jaren heen heb ik enorm veel gelezen over verschillende vormen van folklore en daarom hebben die ook vaak allemaal inspiratiesporen nagelaten. Ik plak niet vast aan één bepaald gedachtegoed, maar stippel mijn eigen spirituele pad uit, waarbij natuur en mysticisme me veel inzichten bezorgen.’
Tijdens de laatste albums is jullie geluid geëvolueerd tot iets wat veel logischer aanvoelt voor een Amerikaanse folkband. Sinds de ‘Appalachia’-EP ben je teruggevallen op regionen die dichter bij je thuis liggen en de muziek die daar wordt gemaakt. Is dat iets waar je al langer mee in je hoofd liep?
‘Eigenlijk was het altijd wel ergens daar. Ik ben natuurlijk een grote fan van bands als Ulver, Wardruna en :Of The Wand And the Moon:, maar hoewel ze mij zeker inspireerden, waren er nog andere bronnen om me aan te laven. Dat leidde tot een meer eigen geluid, geleid door spiritualiteit en natuur. Folkmuziek en -verhalen leven in de Appalachen, Louisiana, in de Cascadia-regio (nabij Seattle, waar ook Wolves In The Throne Room vandaan komt – MG), de woestijn, … Maar dat is niet enkel in de VS, het leeft over de hele wereld. Ik woon echter dichter bij de Appalachen-regio, waar de natuur, de magie, de lokale songs en de verhalen deel uitmaken van mijn ervaringen. Het is één van de oudste bergregio’s ter wereld. En weet je, er hangt enorm veel mysterie en magie in de Appalachen-lucht.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 233.
