Om de schuld van de vertraging van het nieuwe Periphery-album enkel bij de pandemie neer te leggen, zou te kort door de bocht zijn. ‘Natuurlijk was het als band tijdens de pandemie inderdaad moeilijk om samen te komen en aan Periphery-materiaal te werken, want in ons geval woont iedereen in een andere staat van de Verenigde Staten. Maar we hebben dit keer ook veel meer materiaal geschreven dan voorheen. Het kostte ons vier à vijf schrijfsessies van enkele weken voordat we klaar waren. Het duurde meer dan een jaar om de plaat te pennen. We waren heel trots op ‘Hail Stan’. Het nieuwe album moest minimaal van hetzelfde niveau zijn, maar liever nog beter. We schreven vervolgens driekwart van een volledig album en schrapten dat volledig. Want het raakte ons niet in voldoende mate. Dan moet je eerlijk zijn naar jezelf toe. Als je jezelf de belofte doet dat enkel het beste goed genoeg is, dan moet je dat ook nakomen. We gingen terug naar de tekentafel en begonnen weer nagenoeg van voren af aan. Eigenlijk zou de plaat een conceptalbum gaan worden. We wilden een opvolger maken voor ‘Juggernaut’ (het uit twee delen bestaande conceptalbum van Periphery uit 2015 – BN). Er staan daarom op dit nieuwe album een paar thema’s die verwijzen naar het ‘Juggernaut’-universum. We hebben die gehouden, omdat we vonden dat ze goed pasten. Maar het is uiteindelijk wel een langspeler geworden die volledig op zichzelf staat.’
Dat de band zo verdomde kritisch is op zichzelf, blijkt ook wel uit de uitspraak van gitarist Misha Mansoor dat hij nog liever zou stoppen met de band, dan een album maken waar hij gewoon niet het juiste gevoel bij heeft. Dat zegt veel over hoe de band denkt over albums en dat het maken van kunst belangrijker is dan het commerciële aspect. Tegelijkertijd is het ook gedurfd, want er zal toch brood op de plank moeten komen. Sotelo nuanceert: ‘Ja, maar iedereen in de band heeft nu wel een punt bereikt waarop hij zelfvoorzienend is. Periphery doet het goed en het brengt geld in het laatje, maar iedereen kan ook zonder de band overleven. We hebben allemaal diezelfde mentaliteit, waarbij de kunst en integriteit belangrijker zijn dan het commerciële succes. Dat kan nu eenmaal ook, omdat we daar onafhankelijk van zijn. Als we samen komen en schrijven, dan voelt het ook echt als vrienden die bij elkaar komen en dit ook echt willen, in plaats van dat het iets is dat we moeten.’
De albumtitel van de vorige langspeler was natuurlijk hilarisch. Maar ook deze keer zijn de heren op de proppen gekomen met een titel die de wenkbrauwen doet fronsen. ‘We hadden honderden ideeën voor we voor deze titel kozen. Dat is één van de moeilijkste dingen bij het maken van een plaat: alle neuzen dezelfde kant op krijgen en bepalen wat de albumtitel wordt. Als je zou weten hoeveel suggesties er de revue passeren… Bezoek het Twitter-kanaal van Misha en je ziet daar denk ik ongeveer één tiende van alle suggesties die we hadden.’ Nu hebben we ooit een band horen zeggen dat albumtitels niet belangrijk meer zijn, omdat mensen toch met name naar individuele tracks luisteren tegenwoordig. Dan doet de albumtitel er helemaal niet toe. ‘Ja, dat klopt. Het is meer iets voor onszelf. We zijn best wel een stupide band. De muziek is het enige dat we serieus nemen. Een albumtitel is niet zo belangrijk als de muziek, maar wij moeten er nog wel een goed gevoel bij hebben.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 214.
