Powerwolf is een liveband bij uitstek. Een livestream uitzenden is een uitdaging bij een band waar het publiek zo belangrijk is. Hoe kwamen jullie op het idee om deze uitdaging toch aan te gaan?
‘Ik geloof dat het Matthew was die al vroeg in de coronaperiode het idee van een streaming event opperde. We waren toen in een periode dat festivals mogelijk zouden kunnen doorgaan in de zomer, dus werkten we aan beide mogelijkheden. We concentreerden ons op het uitbouwen van onze nieuwe liveshow én tezelfdertijd werkten we aan een concept voor een stream. Een andere reden was dat we altijd al met het idee rondliepen om eens iets te doen met een concept of een film. We wilden iets creëren waarin we alles dat te maken had met Powerwolf aan bod konden laten komen. Alles wat we ooit in gedachten hadden, moest erin voorkomen: heel wat pyro’s, de nonnen, de priesters, dansers, gevechtsscènes, brandende kruizen, mijn vuurorgel, enzovoort. We hadden dit idee al langere tijd in gedachten, maar we begonnen pas echt te plannen voor die happening toen we merkten dat de mogelijkheden om live te spelen nog steeds nihil waren. We hebben dit gebeuren altijd beschouwd als een film, als een theatrale performance, maar wel gebaseerd op de originele muziek van Powerwolf. We wilden geen normaal concert, het is een concertfilm. We hebben die beslissing genomen omdat het belangrijk is om te beseffen dat een normaal Powerwolf-concert minder indruk zou maken in de streaming-situatie waarin we zaten. Een film kon er wel in slagen om de mensen uit hun isolement te trekken. Zo kunnen we de mensen naar ons toe trekken en hen leiden naar het universum van de monumentale mis. Te oordelen aan de respons die we nu al krijgen, zijn we daar wel in geslaagd, denk ik.’
Bovendien loopt er een heel verhaal doorheen het event.
‘We hebben vier hoofdstukken in de monumentale mis: verleiding, zonde, bekentenis en vergiffenis zijn de voornaamste dramatische onderwerpen in het christelijke geloof, vooral in de Katholieke Kerk en deze onderwerpen bepalen het imago van de Kerk sinds eeuwen. Dat is altijd een bron van inspiratie voor ons geweest en tevens een kwestie van spanningen. Van daaruit zijn we begonnen. Eerst en vooral hebben we een keuze gemaakt uit onze songs, welke goed zouden passen in de hoofdstukken. Bovendien wilden we tezelfdertijd een verhaal ontplooien over een jonge man, een novice, die in een oud boek de foto’s van zonden en verleidingen aantreft. Naarmate het boek vordert heeft het steeds meer betrekking op het leven van de monnik zelf. Toen hij dit boek vond en erin begon te lezen, aarzelde hij nog of hij al zijn geloof in Jezus zou gaan stoppen, maar hij raakt compleet gefascineerd door dat boek. Op verzoek van Powerwolf verlaat hij de veilige haven van het klooster en eindigt hij uiteindelijk in het midden van de Powerwolf-wereld waarbij hij te gast is bij Attila en zijn zondige daden zijn vergeven. Dat is het laatste deel van de monumentale mis, logischerwijze ‘vergeving’ genoemd. Dat was wat het concept inhield en wat je kan zien tijdens de monumentale mis. Op het einde laat men in het midden of de novice gedroomd heeft of niet.’
“We zien onszelf niet enkel als muzikanten, maar ook als acteurs op het podium.”
Dat is een leuke twist in het verhaal …
‘Inderdaad. Hoe meer je de mis bekijkt, hoe meer details je zal ontdekken zoals grafische elementen op de achtergrond of podiumaankleding. Voor elke song hadden we een andere podiumaankleding. Een kruis op de vloer, het grote podium met het vuur in het midden, … We hadden de scènes waar de band beneden speelde en Matthew op een verhoog soleerde, meer dan twee meter hoger, we hadden sneeuw, … Elk element dat je kent van Powerwolf, komt erin voor; zelfs in de overtreffende trap. Vandaar dat het ruim de moeite waard is om dit te bekijken. Je merkt dat ook ik er zelfs nog enthousiast over ben. Dit is de grootste productie die Powerwolf tot nu toe deed.’
Had iemand van jullie daarvoor al theatrale interesses of aspiraties?
‘Ik hou er wel van om naar het theater te gaan. Ik hou van echt acteren op een podium. Je hoort de mensen als het ware ademen. Dat heeft me altijd gefascineerd. Het inspireert me om zelf iets meer op een podium te doen en dat hoeft dan zelfs niet praten te zijn. Sommige bewegingen heb ik van het theater. Ik denk dat dit niet enkel voor mij geldt, maar voor meerdere bandleden. We zien onszelf niet enkel als muzikanten, maar ook als acteurs op het podium. Dat hoort een beetje bij Powerwolf, zo is dat altijd geweest.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 208.
