Riot V komt na zes jaar terug met deze ‘Mean Streets’, waarbij het opvalt dat jullie er in geslaagd zijn om dat met dezelfde line-up te doen.
‘Er is enkele jaren terug serieus gepraat over het feit of we iets zouden uitbrengen of niet. En uiteindelijk zagen we dat tijdens de Covid-periode niet zitten. We wilden een album uitbrengen dat de fans ook meteen live konden horen en daar konden kopen. En doordat we in die periode niet konden touren, hebben we alles uitgesteld. Wat uiteindelijk misschien wel het beste plan was, want zo hebben we heel goed kunnen nadenken over wat we wilden. We zijn er in geslaagd om op dit album de oude en de nieuwe Riot te combineren. Daar hadden we meer dan genoeg inspiratie voor. Er werden zowat twintig songs geschreven en daar hebben we de beste twaalf uit geselecteerd. Maar we hebben ook wel wat problemen gehad met producers. Met de eerste hadden we de gehele plaat opgenomen, maar het label vond de productie maar niets en verplichtte ons om het met een andere producer over te doen. De tweede die we aannamen voor de job bleek ook niet meteen de beste keuze, zodat we besloten om toch maar opnieuw Bruno Ravel van Danger Danger te contacteren. Die produceerde in het verleden onze plaat ‘Immortal Soul’ en werkte ook al samen met Mark Reale en zijn band Westworld. Een schot in de roos. ‘Mean Streets’ klinkt nu echt zoals we het wilden. En het is inderdaad uniek dat we nog steeds dezelfde line-up hebben zoals bij de vorige twee platen. Al moet ik wel zeggen dat we live gitarist Nick Lee vervangen door Jonathan Reinheimer. Nick heeft momenteel nogal wat last van zijn hersenziekte en kan daardoor spijtig genoeg niet live spelen. Al is hij wel op de plaat te horen. Dat heeft hij op zijn tempo volledig kunnen afwerken. We zijn dus niet van plan om hem te laten vallen, daarvoor is deze groep te goed bevriend met elkaar.’
In sommige jaarlijstjes van beste concerten in 2023 staan jullie met het optreden op Alcatraz mooi te pronken.
‘Niet slecht voor een groep oude mannen, hé. En we vonden het daar zelf ook wel fantastisch. Het publiek was waanzinnig. Ik heb toen echt beseft dat Riot V eigenlijk wel een echte festivalband is. Al heb ik er eigenlijk ook altijd wel een dubbel gevoel bij. Hoe graag ik ook op festivals speel, het nadeel is dat we dat altijd met een beperkte setlist moeten doen en de fans moeten teleurstellen omdat we sommige songs dan niet kunnen spelen. Maar zelfs op onze leeftijd – ik ben vandaag dus eenenzestig geworden – genieten we er nog enorm van. Dus deze ‘Mean Streets’ is zeker onze laatste plaat niet.’
De mascotte Johnny The Seal was al op de hoezen te zien nog voor jij of Mike Flyntz bij de band speelden. Maar toch blijven jullie trouw aan zijn aanwezigheid.
‘Daar geraken we maar niet van af, hahaha. Hij is al een paar keer van het toneel verdwenen zoals ten tijde van ‘Thundersteel’ bijvoorbeeld, maar toch slaagt hij er steeds maar in om terug te komen. En ergens wil ik ook wel dat hij nog steeds te zien is in de lay-out. Uiteindelijk is het ook onze mascotte, al is een zeehond nu niet meteen een puur metaldier. Erg dreigend, zoals Eddie bij Iron Maiden bijvoorbeeld, komt hij dan ook niet over. Maar ik zie het nu ook als een soort van eerbetoon naar Mark Reale toe. Wij willen alles waar Riot ooit voor stond toch wel behouden.’
De titel ‘Mean Streets’ is een soort van ode aan New York geworden.
‘We waren eerst van plan om het album naar de eerste song ‘Hail To The Warriors’ te noemen. Maar uiteindelijk klonk dat voor mij iets te Manowar-achtig. En met de nagedachtenis van Mark Reale in mijn achterhoofd, wou ik ter ere van hem een ode brengen aan de stad New York. Een soort van herinnering aan waar we opgroeiden in Brooklyn en een verwijzing naar enkele concertzalen waar we speelden. New York is wat dat betreft een schitterende stad en ik ben blij dat ik daar opgegroeid ben. Maar tegelijk kan New York ook heel kwaadaardig en gemeen zijn door de criminaliteit. En Riot was in de jaren zeventig toch één van de voortrekkers van de heavy metal in New York. Er was in die periode wel een goede rock- en punkscene, maar die metal is pas echt beginnen groeien in de jaren tachtig. Dan is er bijvoorbeeld een band als Anthrax bijgekomen, die waren ook wel beïnvloed door ons.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 222.
