‘Het is gewoon te gek dat we daar al zoveel gespeeld hebben en het voelt altijd een beetje als thuiskomen”, vertelt Biff. ‘In België zitten er veel van onze fanatiekste fans, denk ik. Het is ook één van de landen waar ik het liefst ga optreden.’
De nieuwe cd klinkt wat meer old school dan zijn voorganger.
‘Dat kan ik enkel maar bevestigen. De plaat is wat mij betreft ook wat meer ‘right in your face’. We hebben ook minder geëxperimenteerd dan op de vorige platen. Gewoon omdat we nog eens zo’n goede ouderwetse Saxon-plaat wilden uitbrengen. De echt ‘oude’ fans mistten dat wel een beetje en spraken ons daar weleens over aan. Maar voor een band als Saxon is het nooit een optie geweest om de laatste twintig jaar cd’s te maken met dezelfde sound als die van de jaren 80. Wij zijn een band die ook wel wat geëvolueerd is en we luisteren naar wat er tegenwoordig op de markt komt. Daar worden muzikanten zoals wij zelfs door geïnspireerd. Maar af en toe moet je gewoon doen wat het beste aanvoelt en nu was dat terug een album in de oude stijl van Saxon maken.’
Met ‘The Pilgrimage’ staat er een zachter nummer op dat ergens doet denken aan ‘Broken Heroes’.
‘Ik ben er eerlijk gezegd nog steeds niet uit of ik die song een ballad zou noemen. Daarvoor zijn er wel wat te harde stukken in te horen. Maar ergens kan je het zo benoemen, ja. Dat moeten de fans maar zelf uitmaken. En het gaat inderdaad een beetje de richting van ‘Broken Heroes’ uit, maar ik vind dat het meer op ‘Crusader’ of ‘The Eagle Has Landed’ lijkt. Waarbij we opnieuw uitkomen bij het feit dat deze cd wel geïnspireerd is op ons materiaal uit de jaren 80. En eigenlijk was deze cd maken veel moeilijker dan de vorige. Als je met een nieuwe sound afkomt en wat experimenteert, hebben de fans en recensenten weinig vergelijkingsmateriaal. Nu zullen er veel ‘Carpe Diem’ gaan vergelijken met onze aloude klassiekers. Wat nu ook niet meteen de bedoeling is. Dat waren platen die de NWOBHM mee op de kaart gezet hebben en in het geheugen gebrand staan. Wij beseffen maar al te goed dat we nooit iets beter dan pakweg ‘Denim And Leather’ of ‘Wheels Of Steel’ zullen maken.’
“Ik denk nog steeds dat ‘Denim And Leather’ en ‘Strong Arm Of The Law’ even goed zijn als ‘Number Of The Beast’ van Iron Maiden”
Wat was de grootste inspiratie voor het schrijven van ‘Carpe Diem’?
‘Gewoon de dagdagelijkse dingen eerlijk gezegd. Songs over leven en dood, waarbij ik ook nog steeds heel gefascineerd ben door alles wat met geschiedenis te maken heeft. En dat is eigenlijk altijd zo geweest. Maar de tekst van ‘Carpe Diem’ heeft ook te maken met wat we tegenwoordig moeten doorstaan. Ik heb het gevoel dat veel mensen een muur aan het beklimmen zijn en dat is ook de reden waarom de ‘Muur Van Hadrianus’ op de cover staat afgebeeld. Het leek mij een mooie link om naar die tekst te verwijzen. Terwijl het ook een onderwerp is uit onze geschiedenis dat mij altijd enorm gefascineerd heeft. Het feit dat ze daar bijna tweeduizend jaar terug in geslaagd zijn om zo’n kolossale muur te bouwen, met de weinige middelen die ze hadden, is onvoorstelbaar. En dat ik iemand ben die steeds de dag plukt, is ook geen geheim. Zeker na mijn hartoperatie geniet ik nog meer van het leven. Ik weet wel hoe gelukkig ik ben dat ik dit allemaal nog kan doen.’
Een tijdje terug claimde je in een interview op Blabbermouth dat de eerste platen van Saxon minstens even goed zijn als die van Iron Maiden. Wat jullie meteen zowel negatieve als positieve commentaar opleverde.
‘Onze tweede plaat en het debuut van Iron Maiden kwamen ongeveer op hetzelfde moment uit. En op dat moment waren we allebei wel even populair denk ik. Maar toen zijn er een paar ongelukkige beslissingen genomen op vlak van het management en ook van het label. Daardoor hebben wij de rol wat moeten lossen. Iron Maiden schoot op een bepaald moment, en zeker met de komst van Bruce Dickinson, als een raket de hoogte in, terwijl wij eigenlijk wat ter plaatse bleven trappelen. Met ‘Wheels Of Steel’ hadden we in principe Amerika moeten veroveren, maar ons Frans label had niet echt de kennis of ervaring om ons daar ten volle te promoten. Zelfde verhaal met ‘Power And The Glory’. Met die plaat dacht ik wel dat we in de VS echt groot gingen worden, maar dat gebeurde niet. Het was pas met ‘Crusader’ dat we daar doorbraken. De tour die we toen deden met Accept, zette ons daar wel volledig op de kaart. En in die periode gebeurden er op vlak van management wel meer dingen. Zo herinner ik mij de tour met Iron Maiden in 1983 nog heel goed. Halverwege stopte het plots voor ons en schoven de andere bands die mee waren gewoon een plaats op. Terwijl het voor ons om onverklaarbare redenen gedaan was. Van het label hebben we daar nooit een duidelijk antwoord op gekregen. En ja, ik denk nog steeds dat ‘Denim And Leather’ en ‘Strong Arm Of The Law’ even goed zijn als ‘Number Of The Beast’ van Iron Maiden.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 205.
