Het was geen verrassing dat jij en Arjen samen een album opnamen. Wie heeft het initiatief genomen?
‘(steekt haar hand op) Ik wou al jaren geleden een soloplaat opnemen en ik had het aan Arjen gevraagd, omdat ik dacht dat hij de juiste persoon was om liedjes mee te schrijven. Ik hou heel erg van zijn muziek en we hebben al veel samengewerkt. De interesse was er bij beiden, maar we hadden geen tijd. Met Epica heb ik ook altijd een overvol schema, daarom heeft het een paar jaar geduurd.’
Je hebt op dit album verschillende stijlen gecombineerd met elektronische en cinematografische invloeden. Ik neem aan dat dit net iets moeilijker ligt bij Epica?
‘Epica heeft vijf mensen die songs schrijven. Ze hebben elk hun eigen stijl, terwijl Arjen de enige was waarmee ik moest rekening houden. Hij heeft natuurlijk zelf een heel eigen stijl, die ver verwijderd ligt van Epica. Tegelijk werkt dit voor mij ook verfrissend. Het is eigenlijk progressief industrial geworden, heel melodisch en een beetje ‘spacy’. Maar je mag het gerust progressieve metal noemen. Ik heb een verhaal neergeschreven met songs, teksten, ideeën en titels. We hebben dan gebrainstormd over het soort concept en daar zijn we vlug uitgekomen. Hij kwam af met het idee om iets met de kleur rood te doen en ik had al jaren de titel ‘Vermillion’ in mijn hoofd. Dat kwam mooi bij elkaar samen. We hebben gekozen voor de thematiek rood, omdat het veel dingen kan betekenen zoals liefde, haat, verdriet, passie, bloed, leven en dood.’
Het is ook een song van Slipknot.
‘Dat wist ik toen helemaal niet. Ik kwam op die naam nadat ik de film ‘Coraline’ had gezien. Dat is een verfilming naar een boek van Neil Gaiman, één van mijn favoriete films. Daar zit een scène in waarin een karakter allerlei kleuren opsomt en daar was vermillion er één van. Ik vond het een heel mooie naam en natuurlijk tegelijk een kleine knipoog naar mijn rode haar, toch een beetje mijn handelsmerk.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 225.
