Riffs, teksten, harmonieën en zang, alles klopt als een bus en klinkt heel relaxt op de nieuwe plaat. Het zit duidelijk snor tussen jullie tweeën?
‘Daar mag je zeker van zijn. Onze samenwerking zat al meteen goed, maar is op ‘Black Light / White Noise’ verder open gebloeid. Je zou met een cliché kunnen zeggen dat we elkaar blindelings vinden, maar het is de waarheid. Er is een Smith/Kotzen DNA. We hebben met de eerste plaat een koers uitgezet waar we ons goed bij voelden en we waren ook blij met het resultaat en de talrijke positieve reacties van hardrockfans uit alle hoeken van de aardbol. Nu zijn we hier met het tweede album en zoals ze zeggen: als het niet kapot is, probeer het dan ook niet te repareren.’
Van jou wisten we al dat je een prima stem hebt, maar Adrian verraste ons positief op het eerste album. Hij heeft ook echt een goede stem. Wie bepaalt dan wie de zang doet voor welk nummer?
‘Dat is niet iets waar we constant bij stilstaan of hard over gaan nadenken. Het is een natuurlijk proces, het beslist zichzelf. Ik zing in een specifiek bereik en Adrian heeft een andere stijl die dan weer uniek is voor hem. Uit de opbouw van de song blijkt duidelijk wie wat gaat zingen, gewoon op basis van de melodie en soms op basis van teksten. Bij bepaalde woorden die Adrian schrijft, is het logischer voor hem om ze te zingen, en hetzelfde geldt voor mij. Ik hoor onbewust of een melodie beter bij mijn stembereik past of bij Adrian. Als er iets is dat beter bij zijn toon past, dan zingt hij het.’
De liefde voor de jaren 70 classic rock is duidelijk, maar het is meer dan dat. Hoe zou jij je eigen invloed in de muziek beschrijven? Kunnen we ‘jouw aandeel’ daarin herkennen?
‘Ja hoor, je kunt zeker mijn rol erin herkennen, en die van Adrian ook. We hebben best wel uiteenlopende invloeden, maar de stijl die je net beschreef, is een gemeenschappelijke factor. We zijn allebei fans van het klassieke rockgeluid dat werd bepaald door die vroege Rod Stewart-platen en Humble Pie. Je hoort ook dat Adrian en ik allebei gek zijn op Paul Rogers als zanger, en dat is zeker geen slecht gezelschap (lacht). Maar als individuen strekken onze tentakels zich uit in verschillende richtingen. Ik heb de neiging om meer naar de Amerikaanse soul en R&B kant van de dingen te gaan. Dingen zoals Sly & the Family Stone, Parliament en Funkadelic, … Adrian neigt dan weer naar de meer heavy rock met natuurlijk Iron Maiden en andere metalbands uit de 80’s. We hebben zeker raakvlakken, maar ook tegengestelde invloeden, waarvan ik denk dat ze echt belangrijk zijn voor het definiëren van ons geluid.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 230.
