In de documentaire ‘Lords Of Depravity’ zegt producer Harris Johns dat de opnamen van ‘Tapping The Vein’ niet altijd even gemoedelijk verliepen. Chris kon heel ongeduldig en gefrustreerd reageren als hij bepaalde takes niet degelijk gespeeld kreeg.
‘Het was een heel moeilijke situatie. Een nummer als ‘Bullet In The Head’ hebben we zeker zo’n honderd keer opnieuw geprobeerd. Chris was heel labiel door problemen met zijn vriendin en alcohol. Anna was zijn grote liefde en muziek was ook zijn grote liefde. Chris stond enorm onder druk en dat zorgde voor veel innerlijke conflicten. Heel de situatie was een ware catastrofe. Tijdens de tournee waren er ook voortdurend problemen. Chris was een alcoholicus. Als er dan ook nog eens persoonlijke problemen bij komen, wordt dat heel problematisch. Chris dronk voor, tijdens en na een optreden. We hebben tijdens de tournee besloten dat er nadien iets moest gebeuren. Chris heeft Sodom samen met mij opgericht en was mijn allerbeste vriend. Dat maakte heel de situatie nog moeilijker, aangezien een band steeds vooruit en verder moet. Ons laatste concert met Chris was in december 1992 op een festival in Keulen. Dat optreden zit eveneens in de boxset van ‘Tapping The Vein’. Ik denk dat Chris toen ook wist en besefte dat die show zijn laatste optreden met Sodom zou worden. De drumpartijen klinken op dat concert vrij belabberd, maar het is voor mij ergens ook een heel eerlijk document hoe we toen klonken als band.’
Je hebt al vaker in interviews gezegd dat het ontslag van Chris de moeilijkste beslissing in heel jouw carrière is geweest.
‘Inderdaad, net omdat we zo’n goede vrienden waren. Ik besef maar al te goed dat ik toen zijn hart heb gebroken. Chris en ik waren destijds elke dag samen. Om hem zo te zien lijden door al zijn mentale problemen en alcoholmisbruik, ik kon dat niet meer aanzien. Ik ben op dat vlak ook een beetje een dictator. Ik zie Sodom op zo’n moment in zijn groter geheel. Ik kan dan geen rekening houden met individuen. Als er iemand uit de band vliegt, is er ergens altijd een probleem. Chris heeft Sodom echter mee opgericht. Dat maakte de zaak voor mij veel moeilijker.’
Er staan enkele heel harde en snelle nummers op ‘Tapping The Vein’, zoals ‘Skinned Alive’ en ‘Body Parts’. Voor thrash metal zijn die songs eigenlijk heel extreem.
‘We hebben ons met Sodom eigenlijk nooit in een bepaald vakje laten steken. De grenzen tussen thrash, black en death metal zijn soms ook heel dun. Een nummer als ‘Reincarnation’ zou je gerust als death metal kunnen bestempelen, aangezien mijn zangpartijen daar meer in de richting van growls gaan. Maar daar hebben we eigenlijk nooit bij stilgestaan. De songs moeten gewoon goed zijn. We hebben net vijftien nummers opgenomen voor een nieuw album dat in het voorjaar van volgend jaar verschijnt. En ik heb tijdens de opnamen tegen de andere jongens in de band gezegd: ‘Er mogen invloeden van punk, thrash, death en black metal in de muziek zitten. Dat maakt mij allemaal niet uit. De hoofdzaak is dat het gewoon coole songs zijn!’.’
Heb je al ooit teksten geschreven die je vandaag de dag ergens een beetje pijnlijk vindt?
‘Mijn kennis van het Engels was destijds een absolute catastrofe (lacht). Een tekstregel als ‘My life begins at midnight twelve. Masturbate to kill myself.’… daar kan ik me nu over kapot lachen. We speelden onlangs in Noorwegen, een land dat zoals iedere metalfan weet een heel grote geschiedenis op vlak van black metal heeft. ‘In The Sign Of Evil’ en ‘Obsessed By Cruelty’ hebben de black metalscene van Noorwegen dermate beïnvloed, dat kan je je gewoon niet voorstellen. Onze gitarist Yorck is met de jongens van Mayhem naar de plek geweest waar Mayhem vroeger repeteerde. Er was daar nog steeds een wand met allerlei panelen waar het logo van Sodom in het groot was gekerfd. Yorck heeft er nog een foto van gemaakt en naar mij gestuurd. De teksten van de eerste twee Sodom-releases zijn ergens uiteraard pijnlijk. Ik schaam me er echter niet voor. Ik kan er ook zelf om lachen. Ik vond het destijds gewoonweg geweldig om een woord als ‘masturbate’ in een tekst te steken (lacht). Die tekst wordt nu gewoon meegezongen. Er is niemand die daarover valt of aanstoot aan neemt.’
In de boxset zit ook een boek met nooit eerder gepubliceerde foto’s. Wat ging er door je heen toen je dat beeldmateriaal na al die jaren zag?
‘Andy heeft steeds alles uit die tijd bijgehouden; posters, concertkaartjes en foto’s. We hebben samen eens een hele dag al dat materiaal zitten scannen en daar zaten foto’s bij die ik zelf nog nooit eerder had gezien. Als je als band aan een heruitgave meewerkt is het resultaat altijd veel beter dan wanneer je het gewoon aan de platenfirma zou over laten.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 226.
