Het is toch enigszins verrassend dat je zo lang na ‘Victims Of The Modern Age’ met een opvolger komt. Heeft dat met de epidemie te maken?
‘Helemaal niet, het heeft eerder te maken met het feit dat mijn vorig album ‘Transitus’ niet geworden is wat ik gehoopt had. De film had erbij gemoeten, waardoor het project eigenlijk niet af was. In die 25 jaar Ayreon ben ik altijd superverwend geweest met enthousiaste fans en mijn albums kwamen steeds in de eindejaarslijstjes terecht. Bij ‘Transitus’ kreeg ik voor de eerste keer negatieve geluiden, de fans waren niet tevreden en de reviews waren niet supergoed. Het was eigenlijk een wake up call. Het is een zeer cinematografisch en dramatisch album en heel gefocust op zang. Als gevolg daarvan had ik het gevoel dat ik nu een vet rockalbum met stevig gitaarwerk moest maken. De nummers moesten vlug geschreven worden zonder veel poespas en dat brengt me automatisch bij Star One, de metalzijde van Ayreon. ‘Transitus’ heeft me drie jaar gekost, dit album slechts drie maanden. Het ging als vanzelf. Het aantrekken van meerdere zangers bij dit album was wél een gevolg van de pandemie. Bij de vorige twee albums had ik Dan, Damian, Russell en Floor als zangers en eigenlijk was dat nu ook weer het opzet. In elke song was er vroeger veel interactie tussen hen en ze zijn allen toen bij mij in de studio gekomen. Maar dat kon deze keer dus niet en toen kwam ik op het idee om elke zanger een apart nummer te geven. Toen begon ik andere zangers te vragen en meestal weigert één op de twee vanwege andere besognes. Maar nu heb ik 31 mensen gevraagd en allen zeiden ze ja. Daardoor kon ik met de beste zangers en muzikanten ter wereld werken. Maar eigenlijk had ik dus te veel mensen en daarom heb ik maar besloten om een tweede cd te maken met dezelfde songs en andere zangers en muzikanten. Dat is dus tegelijk het voordeel én het nadeel van corona.’
Wat zijn volgens jou de grootste verschillen tussen Ayreon en Star One?
‘Ieder nummer van Star One zou een song van Ayreon kunnen zijn, maar zeker niet omgekeerd. ‘Comatose’ of ‘Waking Dreams’ zal je nooit op een album van Star One vinden. Ayreon is het moederschip, waarvan metal slechts één facet is naast classic rock, folk, akoestisch, klassiek en elektronisch. Bij mijn zijprojecten haal ik daar één element uit en dat is bij Star One duidelijk metal. Je zal hier helemaal geen dwarsfluit, viool of hoorns vinden. De muziek op ‘Revel In Time’ beschouw ik echter geen progressieve metal, dan denk ik eerder aan bands als Dream Theater, en dat is het niet. Mijn roots liggen in de zeventiger jaren hardrock met Deep Purple, Black Sabbath, Led Zeppelin en Uriah Heep. Het eerste nummer ‘Fate Of Man’ roept bij sommigen misschien Stratovarius of Rhapsody op, maar ik denk dan eerder aan ‘Kill The King’ van Rainbow. Laat ons stellen dat het een combinatie van hardrock en metal is.’
“Ik ga nooit uit, maar bekijk wel 365 films per jaar, vooral sciencefiction en fantasy”
Je kiest als thema steeds opnieuw sciencefiction. De meeste liefhebbers van progressieve rock houden ook van fantasy en sciencefiction. Heb jij daar een verklaring voor?
‘Het is een soort escapisme. Sciencefiction is daar het ultieme voorbeeld van. Je kan er ook een boodschap in leggen, maar het hoeft niet op de voorgrond te liggen. Ik ga bijvoorbeeld geen album over corona maken, ik wil namelijk juist ervoor zorgen dat mensen het even vergeten. Dan zijn ze een uurtje weg van al die ellende. Overigens ben ik een absolute nerd en ik hou ook echt van nerds. Veel nerds hebben het trouwens ver geschopt zoals bijvoorbeeld Steven Spielberg.’
Je hebt voor elke song een andere film gebruikt als inspiratiebron. Je moet wel heel veel films bekijken?
‘Ik kijk eerst altijd op Rotten Tomatoes, waarop heel wat recensies over films staan. Eigenlijk bekijk ik iedere avond een film, dat is dus 365 films per jaar. Ik ga nooit uit en heb veel tijd.’
Is het financieel wel allemaal haalbaar, sommige muzikanten hebben wel een grote naam en zullen dus niet voor een habbekrats spelen?
‘Je hebt helemaal gelijk, maar ik wil het helemaal niet weten. Mijn regel is dat als ik één van mijn helden kan krijgen, dan maakt het niet uit wat ik ervoor moet betalen. Ten eerste is het een droom die uitkomt, ten tweede is het werken aan de toekomst. Ik wil dit immers doen tot ik 80 ben. Het feit dat ik met Bruce Dickinson heb gewerkt, helpt me nu nog steeds. Voor acteur Tom Baker zit je al vlug diep in de vijf cijfers, maar ook voor een Dee Snider is dat het geval. Dat betaalt zich helemaal niet uit en het is niet omdat deze mensen op je plaat meewerken dat je 10.000 extra albums zal verkopen. Maar het is bouwen aan de toekomst en dromen die waar worden. Voor de rest geef ik helemaal geen geld uit. Ik ga niet uit en ik koop geen kleren. Dus kan ik het me veroorloven en dankzij mijn superfans kan ik het wel bolwerken. Veel fans kopen niet enkel het album maar ook T-shirts enzovoort. Over geld heb ik dus niet te klagen. Maar misschien moet ik toch in de toekomst me meer afvragen of ik dit allemaal wel moet betalen. Nu was het echter verstand op nul en gaan voor mensen als Joe Lynn Turner en Steve Vai.’
“Ik weet niks van de wereld, ik weet zelfs niet wie de president van Amerika is”
‘28 days’ gaat over het einde van de wereld. Hoe sta jij tegenover de huidige situatie?
‘Over de wereld ben ik helemaal niet zo positief, ik wil er helemaal niks van weten. Ik word stapelgek wanneer ik eens het nieuws zie of op YouTube iets zie voorbijkomen over complottheorieën of religie. Ik heb uiteraard wel een mening over alles, maar ik vind het als muzikant niet mijn rol om erover te praten. Zoals ik reeds zei wil ik juist het tegenovergestelde bereiken, met name de mensen een mooi alternatief bieden. Ik ben blij dat ik zelf geen kinderen deze wereld instuur. Gelukkig steekt niet iedereen zijn kop in het zand zoals ikzelf. Ik weet echt niets van de wereld. Mijn broer interpelleert me er soms over, maar ik weet zelfs niet wie de president van Amerika is. Ik weet wel dat er die idioot Trump was, maar zijn opvolger ken ik niet, ik weet zelfs niet hoe hij eruit ziet. Ik vind het zelf vreselijk dat ik van niks op de hoogte ben. Maar voor mij is het de enige manier om creatief te zijn. Ik kan het er niet bij hebben dat ik me nog eens zorgen moet maken om de wereld.’
Voor veel mensen is de coronaperiode enorm frustrerend. Maar ik heb het gevoel dat jouw leven niet helemaal omgegooid is door deze feiten.
‘Ik heb er helemaal geen zak van gemerkt. Eens in de twee weken moet ik boodschappen doen en dan moet ik een maskertje opzetten. En uiteraard kan ik nu de zangers niet in mijn studio halen voor de opnames. Aan de andere kant kan ik nu makkelijker die zangers strikken voor mijn albums. Iedereen zit nu immers thuis.‘
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 205.
