... / Story's / Markant / SUICIDE SILENCE: Dime is de profeet
Markant

Updated 20/03/2023

Markant

SUICIDE SILENCE: Dime is de profeet

Met de meeste views op YouTube en het meeste streams op Spotify binnen het deathcore-gebeuren hebben de vaandeldragers van het genre geen introductie nodig. Suicide Silence definieerde vanuit Californië deathcore toen het nog in de kinderschoenen stond, vond zichzelf opnieuw uit na het verlies van hun iconische frontman Mitch Lucker in 2012 en vond een nieuwe adem toen Eddie Hermida besloot achter de microfoon te komen staan. Vooraleer het zevende studioalbum ter sprake kwam, dook gitarist Mark Heylmun diep in zijn eigen geschiedenis en hoe die geleid heeft tot waar hij en Suicide Silence vandaag staan.

Je hebt een tatoeage van Dimebag Darrell op je borst. Dat doet me veronderstellen dat je een sterke connectie met hem voelt.

‘Helemaal waar. Ik heb van niemand anders dan van hem een tattoo. Toen ik jong was, was Pantera mijn groep. Je had vroeger drie videocassettes van Pantera. Ik keek daar elke dag naar, soms zelfs nog even vooraleer ik naar school vertrok. Ik kende de dialogen uit het hoofd, ik oefende daar zelfs op. Zijn interactie met mensen, de manier waarop hij zijn leven leidde, hoe oprecht en enthousiast hij was, zijn stijl van gitaar spelen en de manier waarop hij anderen inspireerde om gitaar te spelen … dat resoneerde enorm met mij. Zijn dood stak een vuur onder mijn kont aan dat me aanzette om te gaan bereiken wat ik ondertussen met Suicide Silence bereikt heb. Hoe hij mij beïnvloed heeft, zo wil ik anderen beïnvloeden. Suicide Silence begon niet als deathcoregroep, want dat bestond toen nog niet. We wilden gewoon zware muziek spelen. In de hardcorescene én in de metalscene rond ons begonnen mensen te ontdekken hoe ze coole riffs konden schrijven. Maar bijna niemand had die vibe waar Dime helemaal uit bestond. Het DNA van mijn manier van schrijven en spelen is geworteld in wat hij deed, ook al probeer ik niet als Pantera te klinken. Weinig gitaristen hebben zo’n impact gehad.’

Suicide Silence © Travis Shinn

In de videoclip van ‘Alter Of Self’ komt high zijn uitdrukkelijk aan bod.

‘De paddo’s in de clip zijn rekwisieten, geen echte (lacht). Het is een creatieve overdrijving van een DMT-ervaring of van een psylocibine- of LSD-situatie waarin je denkt dat je het allemaal doorgrond hebt, dat jij de reden bent waarom de piramides bestaan of waarom die vallende ster die je net zag door de hemel schoot. ‘Da’s omwille van mij!’ Wanneer dat voorvalt, zeggen mensen dingen als ‘ik verloor mijn ego’ of ‘ik leerde iets over mijn ego’. Ja, hallo! Je bent los jezelf aan het aanbidden. Je zou de titel ook als ‘Altar Of Self’ kunnen verstaan. Je verandert jezelf of je aanbidt jezelf. Het kan allebei. Er is geen enkele psychedelische ervaring die alles voor je gaat doorgronden. Je moet het uitklaren wanneer je niet high bent.’

Het nieuwe werk deed me muzikaal denken aan een mengeling van Obituary, Suffocation en Unearth

‘Unearth! Ha! Dit heb ik waarschijnlijk nog nooit gezegd, maar Unearth heeft op gebied van gitaar een grote invloed op me gehad. Voor ik bij Suicide Silence speelde, merkte ik dat hun invloed in mijn stijl sijpelde. Ik moest eraan werken om niet teveel zoals hen te klinken. ‘The Oncoming Storm’ was zo’n groot album op dat moment. Zo vaak ik Lamb Of God als invloed citeer, zo vaak vergeet ik Unearth te vermelden.’

Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 213.