The Hu heeft als band op relatief korte tijd heel wat verwezenlijkt maar het trotst zijn ze op de hoogste onderscheiding die ze enkele jaren geleden van de Mongoolse regering gekregen hebben; de orde van Dzjengis Khan. ‘Het is de grootste eer die je bij ons kan krijgen van de regering. Ze werd ons uitgereikt toen we op tour waren. We volgden alles online mee en we zaten als puberende meisjes te gillen van enthousiasme. We hebben zoveel steun van het Mongoolse volk en onze regering.’ Als we opmerken dat The Hu ondertussen een groter grondgebied heeft veroverd dan destijds hun grootste leider ooit, blijkt dat er nog steeds heel veel respect is voor de man. ‘Dzjengis was de grootste krijger en belangrijkste heerser die we ooit hebben gekend. Met hem vergeleken worden is verkeerd, maar het blijft ongelofelijk welke reis we ondertussen al hebben afgelegd.’
De video ‘This Is Mongol’ laat de indrukwekkende landschappen zien die Mongolië rijk is. Tot we in de biografie lazen dat de video in de Verenigde Staten werd opgenomen. ‘Het klopt niet echt met de titel van het nummer, maar je hebt gelijk. Tijdens de opnames waren we op tour in de VS. We hadden een prachtige locatie gevonden, in de Mojavewoestijn in Arizona. Een al even spirituele plaats als ons thuisland. Er zijn trouwens heel wat plaatsen in Mongolië die als twee druppels water op de Mojave lijken.’
‘Als we terugluisteren naar het debuut, vinden we dat allemaal te geforceerd overkomen. Nu hadden we veel meer tijd voor de opnames en klinkt het een pak geavanceerder. We probeerden elk nummer een andere stijl mee te geven. Ook technisch zijn we er flink op vooruitgegaan. Het belangrijkste blijft dat we onze vaardigheden kunnen vertalen naar emoties. Je probeert iets te creëren dat mensen raakt. We zijn nu ook op een punt gekomen dat we er een boodschap in kunnen verwerken. Voor ons is dat elkaar respecteren als mens, en uiteraard de natuur. We moeten blijven proberen om onze natuurlijke bronnen en de rijkdom van deze planeet te beschermen. Dat komt steeds op de eerste plaats als we een album schrijven.’
We polsen naar hun ervaring met de Europese steden van glas en steen die ze tijdens het touren bezoeken in vergelijking met de weidse landschappen van hun thuisland. ‘Jammer genoeg ziet onze hoofdstad Ulaanbaatar er net zo uit als hier. Het is enkel maar buiten de steden dat de natuur de overhand heeft. Jammer genoeg merken we niet zoveel van de mooie landschappen in Europa. Het is meestal van de luchthaven rechtstreeks de bus in en zo het podium op.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 210.
