‘Neon Noir’ is een album dat grotendeels gevuld is met songs over verdriet, verlies en rouw. Kortom, een louterende plaat. Was dat ook de bedoeling?
‘Als je hint op een conceptalbum moet ik je teleurstellen. Het is gewoon een collectie songs die ik de afgelopen jaren na het stopzetten van HIM heb geschreven. Ik heb altijd nummers gemaakt met een eerder melancholische inslag - dat zit nu eenmaal in mij – dus in die zin is er weinig veranderd. Ik ben zelf nooit een fan geweest van ‘happy music’, ik vind dat persoonlijk echt niet goed. Maar de droefheid die door de nummers waart, heeft ook veel te maken met de tijdsgeest. Net als zoveel andere artiesten heb ik de plaat gemaakt tijdens COVID en dat was toch een vreemde en beangstigende tijd voor ons allemaal. We bevonden ons in een soort van zwart gat, vaak nog eens geïsoleerd ook, en niemand wist wat de toekomst zou brengen. Er was op een bepaald moment geen licht aan het eind van de tunnel en ik denk dat die situatie zeker een rol heeft gespeeld bij het schrijfproces. Het gaf mij tegelijk wèl de kans om in mijn eentje in mijn home studio te werken zonder bemoeienis van buitenaf. Ik kon niet anders dan mij 100% focussen op de muziek, er was simpelweg niets anders. Het was niet de makkelijkste tijd en muziek maken was op dat ogenblik mijn reddingsboei. Scandinaviërs hebben overigens altijd al dat melancholische in zich gehad en dat uit zich vaak in de teksten of het nu pop, rock of metal is. Ik denk dat enkel ABBA de grote uitzondering was.’
Miste je het bandgevoel niet, iemand die feedback geeft of waar je je ideeën even kan aftoetsen?
‘Ja, dat wel, niet noodzakelijk om ideeën in te brengen, maar het gevoel om ‘samen’ iets te maken was er niet. In een band heb je altijd wel iemand die de denker is of een andere die de nar uithangt en daardoor de boel weet samen te houden. Aan de andere kant boek je wel een bepaalde winst als je alles zelf doet. Je hoeft met niemands agenda rekening te houden, je kunt uren doorwerken wanneer je dat wenst, … en ik kon probleemloos bepaalde invloeden verwerken, in mijn geval de sound van de 80’s, die bij HIM nu eenmaal niet mogelijk waren. Voor alle duidelijkheid: ik heb dat in die 25 jaar nooit een issue gevonden, maar nu heb ik de kans gegrepen om ‘all the way’ te gaan. De stuff waar ik van hou, die alternatieve eighties gitaarsound of de synths waar ik mee opgegroeid ben - denk aan Cocteau Twins of Sisters Of Mercy - zit er nu sterker in dan ooit voorheen. Wat wel soms lastig kan zijn, is afscheid nemen van een song. In een bandsituatie is dat makkelijker. Je bent klaar met één nummer en je gaat verder met iets anders. Als je daar alleen zit te werken, heb je de neiging om door te gaan tot in de absolute of zelfs absurde perfectie en toch altijd weer iets aan te passen. Maar dat betekent niet noodzakelijk dat het nummer daardoor beter wordt.’
In de titel ‘Neon Noir’ schuilt een tegenstelling. Licht en donker, slaat dat op je muziek en/of op jezelf? Enerzijds positief, anderzijds toch die donkere gedachten?
‘Zo kun je het inderdaad verwoorden. De noir in de titel slaat niet op de kleur zwart, maar op duistere emoties. De combinatie van neon en noir, overigens twee woorden die zeer internationaal zijn en die iedereen waar ook ter wereld wellicht kent, heeft een bepaalde ‘straling’. Ik noem dat ‘radiating noir’ en is een ode aan het feit dat we allemaal weleens door een donkere periode gaan en dat daar ook niets mis mee is. Melancholie kan ook een bepaald kracht in zich dragen en die moet je dan ook durven benutten. De ‘noir’ vind je ook terug in de term ‘film noir’, iets wat vrij typisch is in de Scandinavische beeldcultuur en literatuur en een genre dat ik erg apprecieer. De ‘neon’ verwijst dan weer naar de eighties en de muziek die toen werd gemaakt. Neon was toen het sleutelwoord. Als ik een film moet noemen waar de titel uitstekend bij past, denk ik aan Blade Runner. Heel erg jaren 80 maar toch met een duistere ondertoon. Neon noir is ook iets dat je als surrealistisch kunt omschrijven en dat is precies waar ik met mijn muziek heen wil. Letterlijk betekent het dan weer ‘the new black’ en dat vond ik perfect klinken voor de muzikale richting op mijn eerste soloplaat. Het klinkt nieuw zonder de echo’s van het verleden te verloochenen.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 212.
