‘Het conceptverhaal is iets wat toevallig in mijn hoofd schoot toen ik op een dag de hond uitliet. Dat is erg bevorderlijk voor creatieve gedachten, aangezien je op dat moment niet naar muziek aan het luisteren bent en het een goed moment is om je hoofd leeg te maken. Het idee was er snel, maar de uitwerking is een stuk moeilijker. Je moet niet alleen een verhaal schrijven dat steek houdt en er dramaturgie in verwerken, ook de muziek moet hierop aansluiten. Wanneer er een intens of langzamer moment aanbreekt in het verhaal, moet dat ook in de muziek vertaald worden. De songs zijn niet zomaar muziek met wat teksten erover en bovendien is ook de sequentie in het verhaal belangrijk.’
‘Kort gezegd gaat het verhaal over een vrouw die een nachtmerrie krijgt en als het ware ‘onbevlekt’ zwanger wordt. Ze wordt daarom vervolgd als heks en vlucht per boot naar Amerika. Daar bevalt ze van een zoon, die de kant van het kwade kiest. Normaal schrijf ik een aantal songs, waarvan er dan twaalf op het album komen en de overschotjes worden vervolgens gebruikt als bonustracks voor op de Japanse persing of zo; bij een conceptplaat zijn de teksten wat ze zijn en moeten de nummers in een welbepaalde volgorde staan, je kan deze achteraf niet meer veranderen. Ook het laatste nummer past in deze opzet. Eén van mijn favoriete platen aller tijden is ‘Defenders Of The Faith’ van Judas Priest en daar staat een dubbel slotakkoord op, genaamd ‘Heavy Duty/Defenders Of The Faith’. Het gevoel van dat nummer wilde ik op deze plaat reproduceren, met die langzame fade-out op het einde. Het gevoel waarbij het circus de stad verlaat en je wilt weten waar het naartoe gaat, het einde is open. Het past ook bij het einde van het concept, waarbij de boze krachten overwinnen.’
‘Eenmaal ik het concept beet had, kwamen de teksten als vanzelf uit de pen gerold. De teksten die ik schrijf liggen altijd een beetje in hetzelfde stramien, van die Stephen King-achtige horrorverhaaltjes. Het voelde dan ook natuurlijk aan voor mij om een verhaal te schrijven dat deze elementen in zich heeft. Het nummer ‘Witching Hour’ moest gewoon de start van de plaat zijn. Meestal zetten we wat snelle songs op het begin van het album om de aandacht te trekken en bouwen we vervolgens een rustpuntje in om naar het einde toe weer alle registers open te trekken. Nu moest alles echter passen in het tempo van het verhaal. Het moment waarop de vrouw per boot vlucht voor de heksenvervolging in Europa en tijdens een storm een droom heeft bijvoorbeeld, dat moest een langzamere en heavier song zijn. Het was belangrijk om al deze elementen te vatten in de muziek in plaats van gewoon blastbeats eronder te zetten. Ik heb me ook laten inspireren door andere conceptplaten voor de inkleding. Iedereen denkt bij het woord ‘conceptplaat’ wellicht meteen aan King Diamond, maar de ultieme conceptplaat is voor mij nog altijd ‘Operation: Mindcrime’ van Queensrÿche. Tussen de songs in hoor je daar van die radio-achtige theaterstukjes. Die atmosfeer wilde ik ook in onze songs creëren. Op het einde van ‘Witching Hour’ bijvoorbeeld hoor je de hoefstappen van een paard, in ‘Don’t Burn The Witch’ hoor je de inquisitie passeren…. Het hele concept is pure fantasie, er zit geen dubbele bodem in de teksten zoals we op andere platen soms wel deden.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 209.
