Updated 18/09/2024
WOLFHEART: Heersers van winter metal
Sinds 2013 is Wolfheart een van de belangrijkste leveranciers van Finse melodieuze death metal, al noemt Tuomas Saukkonen, het productieve genie van de band, het liever ‘winter metal’. Sinds begin deze maand is het zevende studioalbum ‘Draconian Darkness’ verkrijgbaar. Tuomas doet het verhaal van deze nieuwe schijf.
Het nieuwe ‘Draconian Darkness’ komt twee jaar na ‘King Of The North’. Orkestrale arrangementen zijn ditmaal heel belangrijk.
‘Al minstens drie albums besteden we meer aandacht aan de orkestratie, maar op ‘Draconian Darkness’ deden we de preproductie op een andere manier. Eerder maakten we heel het album, namen alle instrumenten op en pas daarna voegden we de orkestratie toe. Tijdens de mix konden we daar nog iets aan veranderen. Nu werkten we al aan orkestratie toen ik de demo’s naar de anderen stuurde en de wijzigingen om alles te doen kloppen werden eerder aangebracht bij onze instrumenten. Op die manier ging onze input als band hand in hand met het aanbrengen van symfonische elementen. Vandaar dat ze een meer prominente rol zijn gaan spelen in onze muziek. Dat hebben we mede te danken aan Saku Moilanen. Hem kan je beschouwen als het vijfde lid van de band, want niet alleen staat hij in voor keyboards en orkestratie, maar hij heeft als producer het album ook opgenomen, gemixt en gemasterd. Hij gaat niet mee op tournee, want hij houdt niet van live-concerten of reizen, maar voor ons totaalgeluid is hij van onschatbare waarde, te vergelijken met Henri Sorvali van Moonsorrow en Finntroll.’
Het eerste nummer dat je schreef voor dit nieuwe album, is ‘Grave’. Heeft dit de sound van de rest op ‘Draconian Darkness’ beïnvloed?
‘Ja, en dat gaf ongetwijfeld de richting aan die we verder uitgingen. Ik heb ook altijd een speciale binding met zo’n eerste track, omdat dit het startsein is van het hele proces en ik ijver er altijd voor om van die song ook de eerste single te maken. In mijn hoofd is dit altijd de voornaamste song op een album. De andere jongens en het label waren het ermee eens dat dit een geknipte track was om als eerste uit te brengen, omdat het de contrasten op dit album goed weergeeft. Het heeft de hardste en meest agressieve strofen, maar anderzijds erg majestueuze refreinen. Bovendien is één van die strofen in mijn moedertaal gezongen. Zo kan die eerste song een blauwdruk vormen voor heel de plaat.’
Laat ons wat dieper ingaan op de teksten. Soms is er een thema, soms niet. Waarom heet het album ‘Draconian Darkness’ en wat is je inspiratiebron voor de teksten ditmaal?
‘Er is een soort thema, maar in de breedte. Eén van onze vorige albums, ‘Wolves Of Karelia’, ging over de winteroorlog. Dat verhaalde over die paar maanden in het verleden. ‘King Of The North’ handelde over Finse mythologie. In elke song was er een ander verhaal, maar het hoofdthema ging altijd over hoe de Noordse volkeren in perfecte harmonie met de natuur leefden en de aarde respecteerden. Zij beschouwden zich als de behoeders van het woud en baden voor regen of zon om de oogst te doen slagen. De mensen namen enkel wat ze nodig hadden, niets meer. Ze doodden om zichzelf van eten te voorzien en namen strikt wat ze nodig hadden om hun familie te laten overleven. Dat was een gezond evenwicht. De mensen hadden hun plek in de natuur. Het nieuwe album gaat over de andere kant van de medaille. Dat gaat over de moderne tijd, waarin mensen niet langer respect opbrengen voor de natuur en alles nemen wat er is zonder daarbij stil te staan. Hebzucht kent geen grenzen meer. Er is totaal geen evenwicht meer. Het is trouwens geen recent probleem, die mentaliteitsverandering is al honderden jaren aan de gang. Als je terugkijkt naar vroeger en dat vergelijkt met nu, is er een zeker patroon. We nemen meer en meer, we verwoesten meer en meer. Het maakt niet uit waar ter wereld het is, overal zie je hetzelfde patroon en gedrag uit winstbejag. En dat is de draconische duisternis. Dat is de erfenis die de mensheid nalaat. Vuur en as, verwoesting… Op de vorige cover zag je een schedel van een beer op de voorzijde, een soort totem. Voor het nieuwe album heb ik de grafische ontwerper gevraagd om een menselijke schedel op de voorgrond te plaatsen. Het moest eruitzien als een begrafenis, met een doodshoofd, slangen en een gewei; iets wat je op het graf van de mensheid kunt plaatsen. Let wel, ik ben me bewust van de problemen, maar omdat ik er zelf weinig aan kan doen, probeer ik me te focussen op de muziek en daar het beste van te maken.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 225.