MOJO & THE KITCHEN BROTHERS

Vorig jaar kregen we de, op zijn zachtst gezegd, vreemde plaat ‘Mojo’s Heavy Cream’ van dit Antwerps heavy psych rockoutfit onder de neus geduwd. Het vergde vele luisterbeurten om de psychedelische progressieve rock te kunnen vatten. Op de valreep van 2024 krijgen we nu het vervolg te verwerken. We zoeken een plaats waar niemand ons kan storen en zetten al onze zintuigen op scherp. ‘Docking Scene’ is een furieuze opener, waarbij het jamgehalte vrij hoog zit. De instrumenten staan nu warm, zoveel is zeker. ‘Titan Arum’ klinkt dan weer als een lekkere crooner, maar halverwege de song wordt de sfeer volledig omgegooid. Waar de zanger eerst gemoedelijk ons zijn verhaal vertelt, klinkt hij plots wel heel agressief. Ook de muziek krijgt een impuls en enkele grillige kuren zodat je als luisteraar verrast wordt. Daar is het om te doen natuurlijk. Het zestal wil de emoties beroeren en je overrompelen. ‘Mr. Goblin Find The Electric Sugar’ en ‘Trail Of The Space Sasquatch’ zijn twee vooruitgeschoven singles en vrij uptempo en eclectisch met uitzinnige melodielijnen. Men stijgt op uit een uitbundig psychedelisch bos en door het gebruik van meerdere percussie-instrumenten en nachtmerrieachtige elektrische apparaten, krijgen we nieuwe complexe composities en arrangementen op een strakkere manier. ‘Departures’ begint met een creepy pianospel waarbij het contrast met de vorige song nauwelijks groter kan zijn. Tussendoor krijgen we wat ‘spoken-word’-passages waar de geest van Jim Morrison lijkt voorbij te wandelen. Eerlijke en originele poëzie in luistervorm. Het is opnieuw een intens en soms chaotisch werk geworden en het is een album die je niet eventjes tussendoor beluistert.