OCEANS OF SLUMBER

Het uit Houston, Texas, afkomstige Oceans Of Slumber heeft er al een mooi parcours opzitten. Initieel begonnen ze eerder als een dark/doom band die zich vooral liet vergelijken met een November’s Doom, zij het dan met een zangeres achter de microfoon. Vandaag is de stijl ‘Dark Cinematic Metal’ en daar valt wel iets voor te zeggen. Er gebeurt namelijk enorm veel en de stemmingswisselingen zijn even talrijk als bij mijn vrouw. Je hebt namelijk nog steeds die doom en death metalinvloed, waarbij af en toe al eens een stukje gruntzang van bassist Semir Özerkan opduikt of waarbij zoals in ‘Don’t Come Back From Hell Empty Handed’ een plotse demarrage wordt ingezet. Daarnaast is er ook alle ruimte voor progressieve elementen en introverte stukjes piano. Die zijn van de hand van drummer, bandstichter en hoofdcomponist Dobber Beverly, een man die weet hoe je sterke songs schrijft. Toch is het eerder zijn vrouw Cammie Gilbert die het grootste deel van de show steelt. Deze dame heeft namelijk een enorm stembereik waarin ze tegelijk veel power en gevoel weet te leggen, met een stevige soul-onderbouw. Voor het eerst waagde ze zich zelf ook aan wat gruntvocalen, wat zeker niet verkeerd uitpakt. Ze werd trouwens enkele keren bijgestaan door enkele graag geziene artiesten uit de scene: Mikael Stanne (Dark Tranquillity) en Fernando Ribeiro (Moonspell). En eens te meer vond men een coversong waar een heel eigen draai aan gegeven wordt: Chris Isaak’s ‘Wicked Game’, dat wel past in het melancholische werk van Oceans Of Slumber. Een deel van de plaat werd in de eigen thuisstudio opgenomen, maar het grootste deel van het werk vond verrassend genoeg plaats in Bogota, Colombia. Geen bekende studio, maar men weet er duidelijk verdomd goed wat me moet doen als je hoort hoe ‘Where Gods Fear To Speak’ klinkt als een klok. Zeer knappe plaat…