De ROCK TRIBUNE Top 50 van 2022

Wanneer een topband de fans twaalf jaar laat wachten op een nieuw album, dan zijn de verwachtingen hooggespannen en kan het soms tegenvallen. Maar men mag op beide oren slapen, de Britten van Porcupine Tree zijn er opnieuw in geslaagd om een schitterend werkstuk neer te zetten. Bassist Colin Edwin mag dan wel op mysterieuze wijze de groep verlaten hebben, de baslijnen van Steven Wilson spelen een heel belangrijke rol in de vernieuwende sound. Het verweven van diverse muziekstijlen, verschillende tempi en gemoedsstemmingen mondt uit in een heus meesterwerk. 

Lees HIER de volledige review. 

Mustaine was al een boze oude man toen hij nog maar 20 was, laat staan op zijn 60^ste. Maar … wat de brave borst altijd fantastisch deed was, op enkele duidelijke uitzonderingen na, zeer goede tot ronduit fantastische plaatjes maken. En ‘The Sick, The Dying… And The Dead!’ leunt zeer dicht aan bij fantastisch, laat ons dat maar even uit de weg hebben. De singles waren al een goede voorbode en de volledige plaat moet nauwelijks onderdoen. ‘Gefundenes Fressen’ voor Megadeth-fans, maar het zal het ook niet slecht doen in een meer brede thrash- en heavy metalcollectie. 

Lees HIER de volledige review. 

Sinds de release van het vorige album 'Prequelle' is de populariteit van het Zweedse Ghost fameus de hoogte ingeschoten. De combinatie van swingende poppy rockers en bombastische ballads bleek op alle vlakken een schot in de roos te zijn. Hoewel op 'Impera' de formule van 'Prequelle' grotendeels intact blijft, is de gitaar opnieuw uitdrukkelijker aanwezig en werd het aantal ballads een stuk teruggeschroefd. 'Impera' de logische volgende (en quasi perfecte) stap in de carrière van Ghost noemen, is een understatement van jewelste. 'Impera' is een plaat waarmee de band het etiket 'headliner van morgen' definitief afschudt en de hoogste plaatsjes op grote festivals kan invullen.

Lees HIER de volledige review. 

Ex-aequo met Ghost op plaats 3: Slipknot. Wanneer grote bands met een nieuwe plaat op de proppen komen, wordt het tricky. In de meeste gevallen hebben ze al enkele iconische releases op hun naam staan en zoiets schept verwachtingen. En ja, we zijn danig onder de indruk. ‘The End, So Far’ is in tegenstelling tot vorig werk geen hapklare brok. We zijn er zeker van dat bepaalde die hard fans neiging gaan hebben af te haken. Langs de andere kant gaan trouwe aanhangers met open mond luisteren naar dit meesterwerk en zullen er gegarandeerd nieuwe zieltjes gewonnen worden. Als het einde al nabij is, dan zal dat in elk geval nog niet voor Slipknot zijn.

Lees HIER de volledige review. 

Met hooggespannen verwachtingen begonnen we te luisteren naar ‘The Agony & Ecstasy Of Watain’. De luisteraar wordt constant heen en weer geslingerd tussen de uitersten in de sound van Watain. Dat komt niet enkel de dynamiek ten goede en maakt dat je weer véél meer variatie krijgt dan op ‘Trident Wolf Eclipse’, maar het maakt ook dat de titel ‘The Agony & Ecstasy Of Watain’ een vlag is die de lading dekt. Het ene moment word je gekweld en afgeranseld met de meest brutale black metal en voel je je alsof je in een juten zak vastgebonden van een hoge trap naar beneden wordt geknikkerd, om vervolgens gezalfd te worden met pakkende gitaarharmonieën die je als het ware in extase brengen.

Lees HIER de volledige review. 

Opnieuw een ex-aequo op nummer 5. Na het monumentale 'Great Escape' en het niets minder dan briljante 'Ellengæst' is het Britse collectief Crippled Black Phoenix klaar om hun volgende krachttoer op de wereld los te laten. En of 'Banefyre' dat geworden is! Met een speelduur van bijna 100 minuten is het dubbelalbum (hun eerste sinds '(Mankind) The Crafty Ape') niet alleen het langste werkstuk uit hun ondertussen aardig omvangrijke oeuvre, maar zonder twijfel ook het meest ambitieuze. De eclectische dark rock, met elementen uit de grunge, psychedelica, post rock en god weet wat nog allemaal heeft eigenlijk jaren geleden reeds een zekere perfectie bereikt, maar toch weet meesterbrein Justin Greaves er nog net dat extra schepje bovenop doen.

Lees HIER de volledige review. 

De Duitsers van Electric Callboy werken vanaf het begin polariserend: je houdt van hun mix van happy hardcore en metal of je haat het. Echte verrassingen heeft ‘Tekkno’ niet in petto, maar dat is ook niet erg. Want hoe je het ook wendt of keert, de band geeft (opnieuw) een geweldig lesje in effectiviteit. Tien nummers en slechts een half uur lang vliegen de klappen je om de oren, want elke track voelt als een klap op je slaap – afwisselend links en rechts – terwijl je het songmateriaal al na één keer horen luidkeels meezingt. Van die effectiviteit kan menig band nog veel, maar dan ook echt heel veel leren.

Lees HIER de volledige review. 

Voor het eerst sinds het album ‘Marbles’ klinkt deze nieuwe plaat als een echte groepsrelease en niet als een Hogarth-soloalbum. De muzikanten krijgen meer hun eigen ruimte met bijvoorbeeld enkele solo’s van Rothery zoals we al lang niet meer van hem gehoord hebben. Een nieuw Marillion-album is voor de fans altijd een geweldige gelegenheid en een reden tot feest. Maar deze release van 'An Hour Before It's Dark' valt samen met een gevoel van normaliteit dat terugkeert in het dagelijkse leven en dat een nieuw gevonden gevoel van optimisme en belofte naar boven brengt. Topplaat die pas na enkele beluisteringen zijn geheimen prijsgeeft.

Lees HIER de volledige review. 

Aanvankelijk zou dit een rechttoe rechtaan mini-cd worden met vier snelle nummers in de aloude C&A-traditie. Uiteindelijk kwamen daar later nog vier songs bij die een andere kant van de band laten horen en precies die afwisseling is wat de beluistering van ‘Burn!’ zo aangenaam maakt. Anderzijds is het wel een plaat geworden dat enkele tracks omvat die zich pas na enkele luisterbeurten in volle glorie laten kennen. In oorlogstijden spreken van een bom is misschien not done, maar ‘Burn!’ is er wel degelijk een en bovendien eentje die doel treft. 

Lees HIER de volledige review.

‘Zeit’ laat andermaal horen waarom Rammstein Rammstein is. Een beetje naar analogie met AC/DC. Verwacht dus niets nieuws, wel meer van hetzelfde op een zo goed mogelijke manier herverpakt. Uiteraard geruggensteund door een giga budget om al hun dromen te laten uitkomen. Het is allemaal tot in de puntjes uitgewerkt. Van marketing campagne tot exuberante, heel verzorgde, videoclips. Door sneller te werken hebben we de indruk dat het resultaat net dat tikkeltje beter is dan de vorige keer het geval was. Druk was er deze keer niet, wel massa’s vrije ‘Zeit’. Dat heeft zijn vruchten deels afgeworpen. ‘Zeit’ zal de tand des tijds makkelijk doorstaan en geeft de uitgestelde concerten extra aantrekkingskracht.

Lees HIER de volledige review.