Onder de noemer ‘The Soul Remains Insane – The Studio Albums 1998 To 2004’ wordt nu in een verzamelbox bestande uit acht elpees of vijf cd’s teruggeblikt op de eerste vier platen van Soulfly. Die werden uitgebracht tussen 1998 en 2004.
Max, het is ongelooflijk hoe de tijd vliegt. Toch blijf jij eeuwig jong. ‘Haha, het geheim is nergens een fuck om te geven. Maar ik heb ik wel al de nodige strijd geleverd. Ik was enorm blij met deze box. Het was eigenlijk mijn vrouw Gloria haar idee. Er zit een mooi boek in met foto’s uit die tijd, nu al twintig jaar geleden, maar toch voelt het nog alsof het gisteren was. Het is raar, maar ons debuut ‘Soulfly’ was de moeilijkste plaat die ik in mijn leven moest maken, samen met ‘Beneath The Remains’ van Sepultura. Als we die plaat verkloot hadden, was het gedaan met Sepultura. Maar tijdens het debuut van Soulfly stond er zoveel druk op mijn schouders. De hele wereld keek toe of ik het kon zonder Sepultura en of ik de ingrediënten nog in mij had. Het was een ontzettend moeilijke plaat, maar ik ben er heel trots op. Ik gaf me op een bepaald gebied helemaal over aan muziek en wat muziek met me deed.’
‘Op de tweede plaat ‘Primitive’ was ik al een pak relaxter en kon ik volop jammen met vrienden zoals Tom Araya of Corey Taylor. Dat idee had ik vanuit de hiphop. Daar wordt volop gewerkt met gastbijdrages en op metalplaten kwam dat bijna niet voor, dus wilde ik dat in de metalwereld introduceren. Voor mijn derde album greep ik terug naar thrash metal. Die plaat werd trouwens helemaal opgenomen in een oude kerk, hier in Phoenix. Voor de opnames van het vierde album ‘Prophecy’ werd ik geïnspireerd door Paul Simon. Ik zag zijn documentaire ‘Graceland’, waar hij naar Zuid-Afrika reisde, daar sessies opnam en dan terugkeerde naar Amerika. Ik deed wat hetzelfde. Noem het gerust guerrillatactieken: geen geld of grote productie, gewoon met je rugzak op stap gaan en overal indrukken opdoen. En alweer kwam ik in de woestijn terecht op zoek naar riffs.’
De verwachtingen waren hooggespannen voor het titelloze debuut ‘SOULFLY’ (9) uit 1998 en die werden ook helemaal ingelost. Max borduurde muzikaal verder op de formule van het Sepultura-album ‘Roots’, maar alles werd niet alleen verder uitgediept, maar ook nog verder geperfectioneerd. Dit was Roots 2.0. De mix van metal, hardcore, industrial, tribale ritmes en wereldmuziek was subliem en de band kreeg extra hulp van een hele reeks gastmuzikanten als Fred Durst (Limp Bizkit) op het freaky ‘Bleed’, Chino Moreno (Deftones) op het duister klinkende ‘First Commandment’ of Benji Webbe (Dub War/Skindred) op de swingende tracks ‘Quilombo’ en ‘Prejudice’. Knallers als opener ‘Eye For An Eye’ en ‘The Song Remains Insane’ zorgden zowel verbaal als muzikaal voor een statement en tribale tracks als (duh) ‘Tribe’ en ‘Bumba’ werden verder afgewisseld met opvallende composities als het knalharde ‘Bumbklaatt’ en de opvallende Jorge Ben Jor-cover ‘Umbabarauma’, die in de herwerking als een knallend voetbalsupporterslied klonk. Soulfly zette zichzelf hiermee meteen overtuigend op de metallandkaart.
Medio 2000 verscheen opvolger ‘PRIMITIVE’ (8,5) en hier werd op de bekende sound verder voortgebouwd, met dien verstaande dat deze iets meer gepolijst werd. Wat overbleef was een plaat die enerzijds de experimenteerdrift van het debuut miste, maar nog immer herkenbaar bleef als Soulfly en die anno 2022 de tand des tijds behoorlijk doorstaan heeft. Ondanks het feit dat ‘Primitive’ an sich meer een typisch ‘millennium’-groove metalalbum was dat meedreef op de toen heersende nu metalgolf. Opnieuw was er een keur aan gastmuzikanten, zoals Grady Avenell (Will Haven) en opnieuw Chino Moreno op ‘Pain’, Corey Taylor (Slipknot) op ‘Jumpdafuckup’ – een nummer dat spreekwoordelijk zou worden voor de muzikale stijl van de band, Sean Lennon (zoon van) op ‘Son Song’, Tom Araya (Slayer) op ‘Terrorist’ en soulzangeres Asha Rabouin op ‘Flyhigh’. De iets meer gestroomlijnde stijl op ‘Primitive’ legde de band geen windeieren, want het is tot op heden nog steeds de meest verkochte Soulfly-plaat.
Het in 2002 uitgebrachte derde album ‘3’ (7,5) is de minste van de vier studioplaten in deze box. Op zich geen slechte release, maar een aantal nummers zijn niet van het niveau dat we van Max en de zijnen gewend waren. Toch valt er op deze plaat nog steeds genoeg te genieten, met o.a. de hardcore-explosies ‘L.O.T.M.’ en ‘Call To Arms’, het swingende ‘Brasil’, de leuke Sacred Reich-cover ‘One Nation’ – die in een Soulfly-jasje gestopt werd – en als absolute hoogtepunt het lange, afwisselende, aan Max’ vermoorde stiefzoon Dana opgedragen ‘Tree Of Pain’, met gastbijdragen van opnieuw zangeres Asha Rabouin en Richie Cavalera. Ook opvallend: de minuut stilte, getiteld ‘9-11-01’.
Het ietwat onbevredigende gevoel van de derde plaat wordt helemaal weggespoeld met het uit 2004 stammende ‘PROPHECY’ (8,5). Op deze schijf gooit Max pas echt alle remmen los en krijgen we een verzengende mix van metal, hardcore, wereldmuziek en, jawel, reggae. Het verschroeiende titelnummer waarmee de plaat begint gaat aan het einde helemaal in het rood en de algehele teneur is ook op de volgende songs dat deze plaat een stuk harder is dan de twee voorgangers. Subliem hoe keiharde beukstukken naadloos overgaan in zwoele reggaepassages, luister maar eens naar ‘Living Sacrifice’ of het monumentale ‘Mars’, dat door het briljante flamencogitaarspel van Marc Rizzo een extra dimensie krijgt. Absolute klapper is het lange, broeierige ‘Moses’, een nummer geschreven in samenwerking met de Servische band Eyesburn, dat kan omschreven worden als de ultieme hybride tussen metal, hardcore en reggae. Nummers als ‘Born Again Anarchist’, de hardcore-explosie ‘Porrada’ en de geslaagde Helmet-cover Ín The Meantime’ maken het zaakje af. Enige minpunt is dat op de laatste drie nummers metal volledig afwezig is, waardoor de plaat als een nachtkaars uitgaat.
‘SOULFIRE’, de vijfde en laatste titel in de box is de minst interessante. Dit is een compilatie van nummers die in de tijd van de eerste vier studioplaten op b-kantjes van singles verschenen. Sommige zijn leuk om horen, zoals ‘Cangaceiro’ of de Discharge-covers ‘I’m No Feeble Bastard’ en ‘Possibility OF Life’s Destruction’, maar anderzijds zijn de remixen van bijvoorbeeld ‘Tribe’ of ‘Terrorist’ dingen die je amper nog gaat draaien. Een bonusdisc met live-opnames was een stuk interessanter geweest.
De eerste vier studioalbums van Soulfly situeren zich allen in een experimentele richting; vanaf opvolger ‘Dark Ages’ (2005) ging Max hoe langer hoe meer zijn eigen muzikale ‘roots’ (lees: thrash metal) in de muziek verwerken. Hierdoor is ‘The Soul Remains Insane’, dat een extra tekstboek bevat met interviews en foto’s uit de periode, een mooi afgerond tijdsdocument geworden. Misschien niet echt interessant als je de eerste vier platen al in de collectie had, maar zeker een aanrader voor mensen die de beginjaren van Soulfly voor het eerst willen verkennen.
