Māori groove trio ALIEN WEAPONRY kondigt nieuw album ‘Te Rā’ aan

Sinds de release van hun debuut ‘Tū’ (2018) oogstte de band open doekjes voor hun groovende sound, evenals hun mix van cultureel diepgaande teksten in zowel het Engels als te reo Māori, de inheemse taal van Nieuw-Zeeland. Met hun derde full album breidt ALIEN WEAPONRY hun kenmerkende boodschappen van culturele, maatschappelijke en ecologische veerkracht verder uit. In de handen van veteraan producer/mixer Josh Wilbur (Lamb Of God, Gojira, Megadeth) en met een gastvocaal optreden van Randy Blythe (Lamb Of God) serveert ‘Te Rā’ een eigentijdse mix van groove, nu, math en thrash metal met anthemische refreinen.

ALIEN WEAPONRY - Foto Frances Carter

Met de albumaankondiging heeft de band ook een eerste single gelanceerd. Met te reo Māori-teksten eert ‘Mau Moko’ het traditionele tatoeëren van Māori-gezichten, terwijl het ook dieper ingaat op de kost van het in stand houden van gebruiken die haaks staan op de dominante culturele normen. “Māori hebben een rijke geschiedenis van tradities die tijdens de kolonisatie bijna verloren gingen”, geeft tekstschrijver/bassist Tūranga Porowini Morgan-Edmonds uitleg over de song. “Deze tradities zijn op dit moment bezig met een broodnodige culturele opleving, en daar liet ik me door inspireren. Ik wilde dat de tekst mensen eraan zou herinneren dat moko een deel is van wie wij zijn en wei we altijd zullen blijven. Met de video van het nummer wilden we de donkere kant van de geschiedenis van moko laten zien en hoe de handel in hoofden (in het begin van de 19e eeuw werden getatoeëerde en gedroogde Māori-hoofden in Groot-Brittannië een verzamelobject, nvdr ) een rol speelde in het bijna uitsterven van onze tradities. We zijn echter blijven strijden en doen dat nog steeds.”

Als geheel worstelt ‘Te Rā’ met hoe het is om gevangen te zitten in de aantrekkingskracht van verschillende culturen - niet alleen voor de nakomelingen van gekoloniseerde mensen, maar voor ons allemaal. ’Te Rā’ is een onwrikbare roep om een toekomst waarin we allemaal deel kunnen hebben aan de nalatenschap van volkeren zoals de Māori en anderen om ons heen - mensen die, als ze niet gezien worden, zeker gehoord moeten worden. “We hebben deze keer echt een tandje bijgezet, omdat we begrepen dat dit album verder moest gaan”, voegt frontman/gitarist Lewis Raharuhi de Jong toe. “We zijn door een heleboel nummers gegaan en hebben hele stukken geschrapt. We bleven eraan werken totdat we ze goed hadden. Toen, met de manier waarop we onszelf muzikaal aan het pushen waren, wist ik dat het belangrijk was om mezelf ook tekstueel uit te dagen. Deze keer heb ik me verdiept in moeilijke emotionele plaatsen en mentale toestanden. Er loopt veel existentiële angst door het album en probeerde de juiste woorden te vinden om het onbeschrijfelijke te beschrijven."