Aangekomen in Nijmegen vlak voor de deuren zouden opengaan, zien we voor poppodium Doornroosje een nette rij gevormd door een zootje ongeregeld. The perfect queue. Wat het imago ook moge zijn, metalfans blijken na observatie vrijwel altijd deftige law abiding citizens. Nu ja, toch op gebied van aanschuiven. Aan de andere kant van het hek, bedoeld om de rokers van de activiteit in de andere zaal van Doornroosje een plaats te geven om te roken, staan drommen opgeklede studenten waarvan een aantal er al behoorlijk onder invloed uitzag. Het blijkt een rave. Een activiteit voor afgeborstelde varkens. Ach ja, ieder zijn ding … In de kleine zaal, waar wij voor staan aan te schuiven, vindt zo meteen de tweede show van de concertenreeks getiteld Tech Trek Europe plaats met een bont allegaartje van groepen uit de V.S., Frankrijk, Australië (deelstaat Tasmanië) en Canada. Vooraleer ze het podium betreden, zien alle groepsleden er dus nog behoorlijk fit uit. Die tour met het neusje van de zalm op gebied van strak afgelijnde technische death metal had al in 2022 plaats moeten vinden, maar daar was toen iets tussengekomen …
Tekst en foto’s: Bart Van Gheluwe
Met ‘Chemical Flashbacks’ knalt Entheos (8) het meest jazzy (omwille van de vaak maffe tijdsignaturen, niet omdat er minder geblast zou worden, want de techniciteit van jazz zit verweven in brutal death, djent en elektronica) ensemble van de affiche en het liefdeskind van drummer Navene Koperweis en vocaliste Chaney Crabb, binnen als een moker. Letterlijk, want Chaney mept zichzelf een bloedend gezicht met de microfoon tijdens het brutale grunten. Daarna is het de beurt aan ‘Absolute Zero’, de opener van de net verschenen langspeler ‘Time Will Take Us All’. Chaney bedankt het aanwezige publiek ‘for giving her first blood on this tour’. Dat lust er wel pap van. Entheos is dan misschien nog niet zo’n gekende naam, aan de ten berde gebrachte professionaliteit zal het niet liggen.
Na een toonbeeld van een podiumwissel is het tijd om Benighted (8) zijn demonen te laten ontbinden. De black metal van de begindagen is al lang vervangen door scheermesscherpe deathgrind. Vocalist Julien bouwt tussen de songs aan sfeerschepping door cafémoppen zonder pointe vertellen of door uit te leggen waar de nummers over gaan. ‘This is a love song. It’s about a boy who loves his mom so much, he want to get back inside’. Julien promoot hier geen incest, maar toont op een bedreven wijze waar de metalscene een bijzonder talent voor heeft: functioneren als een muzische encyclopedie voor al het afwijkende dat de menselijke soort ooit heeft voortgebracht. Met afsluiter en publieksfavoriet zet Benighted de rode draad van de avond met ‘Let the Blood Spill Between My Broken Teeth’ verder. Bonjour micro. Klets!
Ook al is Origin-vocalist Jason Keyser al lang geen ongekende meer bij de derde act van de avond, zijn intro vat het mooi samen: ‘We’re Psycroptic, mostly from Hobart, Tasmania!’. De Amerikaanse brulboei heeft al meermaals ingesprongen voor Jason Peppiatt wanneer die niet mee de baan op kon met Psycroptic (8), bijvoorbeeld omwille van visumproblemen. Keyser is zelfs te horen als tweede stem op ‘Divine Council’, het album uit 2022 dat de Australiërs nog eens onder de aandacht komen brengen. Ook het viertal rond de broeders Haley is in bloedvorm. De knallende performance wordt onderbroken wanneer Oli van Archspire het podium betreedt met taart. Samen met Jason brengt hij de brutaalste ‘Happy Birthday To You’ ooit voor drummer David Haley, die 43 kaarsjes mag uitblazen. Jason geeft de taart aan iemand in het publiek en roept op tot de meest brutale circle pit, Davids enige wens, dixit Keyser. ‘The cake is out of my hands, we’ll see what happens! And if you have fuckin’ nut allergy, that ain’t my problem!’ Toch sympathiek van Jason om te laten weten dat het over een spie brésiliennetaart gaat. Of de taart achteraf nog veilig thuis geraakt is, zullen we nooit weten. Of toch wel. Ze gleed van het bord af en werd vertrappeld. Zo gauw ze de circle pit betreden, veranderen de anders zo beleefde metalfans in ravende (of was het razende) varkens.
Tijdens de volgende podiumwissel dreunt de hip hop van de tongtwistende Busta Rhymes door de speakers. Het is een publiek geheim dat Archspire-vocalist Oli de mosterd voor zijn machinegeweer-spits haalde bij de gevierde rapper, de zware gouden ketting met de opvallende ‘Stay Tech’-insigne en podiumprésence incluis. Zo gauw headliner Archspire (9) met ‘Remote Tumour Seeker’ van wal steekt, slaat de vlam in de pan. De drummer torent als een machine boven de kit uit, Oli schiet over het podium. Omwille van de techniciteit van de riffs zijn de gitaristen duidelijk minder mobiel, maar dat maakt zeker Dean goed door gekke bekken te trekken. Omdat een zeepbelpistool alleen niet voldoende is om de sérieux van het optreden naar beneden bij te stellen, haalt Oli Twister boven en gooit het tapijt in het publiek. Twee vrijwilligers gaan een door commando’s aangedreven worstelpartij aan en winnen ieder een T-shirt. Alleen de foutste feestjes hebben een Twistermoment. Hoe zou het ondertussen op de rave zijn? Met ‘Golden Mouth Of Ruin’, ‘Involuntary Doppelgänger’ en ‘Drone Corpse Aviator’ krijgt het publiek waar het voor gekomen is. Voor de treinreizigers blijkt de garderobe ongelukkig geplaatst, want de rij naar de vestiaire blokkeert de weg naar de uitgang. Zich een weg door het volk moshend, roept iemand: ‘Nog vier minuten, of ik moet op een bankje slapen!’. Tja, de trein is altijd een beetje reizen.
