Get to the Effenaar! Dat was de boodschap voor alle fans van Austrian Death Machine. Veel kansen om dit Schwarzenegger-doordrenkte zijproject van Tim Lambesis (As I Lay Dying) live te zien waren er nog niet geweest. ADM tourde nog maar één keer en dat was inmiddels vijftien jaar geleden. Europa kreeg nu voor het eerst ooit z’n kans om te dansen op alle Arnie-quotes en geile metalcore-riffs. Kon ADM live voor evenveel explosiviteit zorgen als Arnold op het grote scherm?
Tekst: Robin Maes
Vooraleer iedereen z’n beste Oostenrijkse accent mocht bovenhalen waren er twee supportbands. De avond werd geopend door GHOST IRIS (7) die een mooie uitdaging kregen. Er was écht nog niet veel volk toen deze Denen het podium opkwamen. Ze lieten het niet aan hun hart komen en staken met energie de boel in gang. De frontman zocht met z’n zonnebril en baseball bat de grens op tussen cool en cringe, maar amuseerde zich wel kostelijk. De gitaristen smeten met plezier hun lichaam rond op het podium. Na enkele songs vroeg de frontman om een circle pit en ik had éven de indruk dat die oproep totaal geen gehoor ging krijgen. Net toen ik plaatsvervangende schaamte voelde opkomen, begonnen gelukkig welgeteld zeven feestvarkens in een rondje te lopen. Oef, eer gered. Hopelijk zoeken enkele van de weinige aanwezigen de band verder op, want dat hebben ze wel verdiend.
De zaal vulde beter voor de lugubere deathcore van DISTANT (8). Dit is zo’n band die je constant beluistert met je mondhoeken naar beneden terwijl je denkt: ‘Mijn hemel, dit is smerig. Jongens, dit is vies. Maar wat smaakt het lékker’. Een breakdown vertragen is duidelijk de favoriete party trick van deze groep maar het pakte wel goed uit. De moshpit brak gezellig los en bij de hit ‘Heritage’ was er erkennend gejuich in de zaal. Ook Distant amuseerde zich zichtbaar op het podium. Ondanks het feit dat dit doodserieuze en loodzware muziek is hadden ze de boodschap goed begrepen: vanavond mocht het wat luchtiger zijn en kon er gelachen worden. Voor wie tóch wat woede had die er vanavond uit moest, hielp Distant vakkundig die te verwijderen vooraleer de hoofdact opkwam.
Na dit dubbel voorgerecht werd het gezellig druk in de Effenaar, al moet gezegd: de zaal was verre van uitverkocht. Zonder enige moeite slopen we naar de eerste rij. De spanning steeg toen er een timer van tien minuten op het videoscherm begon af te tellen. ‘T-minus five minutes’ zei een stem wat later, terwijl filmfragmenten van Arnold-films elke paar seconden elkaar afwisselden. Iedereen was klaar voor hilarische brutaliteit en actievolle metal. Iedereen was hyped voor AUSTRIAN DEATH MACHINE (9).
Arnold kwam het podium op (enfin, een man in Arnold-kostuum heh, niet de echte) en zette de show in met een metal-versie van het themalied van Terminator 2. Iedereen zong enthousiast mee. Op de climax kwam Tim Lambesis met z’n hele band opdraven en was het feest vertrokken met ‘I Need Your Clothes, Your Boots, And Your Motorcycle’. Op het videoscherm kregen we constant bijpassende clips te zien van de films waarover de songs gingen. Tijdens ‘No Pain No Gain’ en ‘It’s Simple, If It Jiggles It’s Fat’ waren dit grappige filmpjes van gefaalde workouts. Humor had duidelijk een grote rol in deze show. Ook mevrouw Tim Lambesis (stagename Hellborn) kwam soms meezingen tijdens onder andere ‘Judgment Day’ en ‘Destroy The Machines’.
Arnold in z’n Terminator-outfit kwam regelmatig de show stelen. Het was giechelend genieten tijdens ‘Chill Out Dickwad’. Nadien volgde een andere iconische vijand in kostuumvorm: Predator stormde over het podium tijdens ‘If It Bleeds, We Can Kill It’ en vervolgens de iconische eerste single van ADM ‘Get To The Choppa’. Een grote moshpit of gigantische chaos was er niet in de Effenaar maar sfeer des te meer. Iedereen zong met plezier mee en genoot zichtbaar van de lekkere riffs en solo’s. Het hoogtepunt van hilariteit kwam er bij ‘Who Told You You Could Eat My Cookies?’ Een cookie monster kwam op het podium alle bandleden geforceerd chips voederen. Nadien kregen ook heel wat fans in het publiek een mondvol toegestoken. Tim Lambesis probeerde z’n zinnen nog te grunten terwijl hij alsmaar meer snacks in z’n muil gepropt kreeg.
Mijn hoge score voor dit concert is niet enkel omdat ADM iedereen wild kreeg door gewoon vijftien jaar op zich te laten wachten. De showelementen waren gewoon verzorgd. De videowall zorgde voor constante beelden die actievol en grappig waren en de vele kostuums hielden iedereen lachend betrokken. Alle bandleden hadden duidelijk de tijd van hun leven op het podium. Naarmate het einde in zicht kwam brulde de hele zaal mee bij ‘I Am A Cybernetic Organism, Living Tissue Over (Metal) Endoskeleton’ en de zálige headbanger ‘I’ll Be Back’. Even scherp was het muzikaal niet altijd (de drummer mistte meer dan eens de toon) maar dat kon nooit de pret bederven. Humor en metal vormden een perfect huwelijk vanavond. De laatste song was toepasselijk ‘One More Rep’ waarbij totale chaos losbrak op het podium. De supportbands kwamen op het podium en begonnen alvast het drumstel af te breken. Een crewmember at een kebab. De gitaristen kregen bier in de mond gegoten. Andere crewleden begonnen her en der te pompen. De hele zaal had een grote glimlach op het gezicht toen het voorbij was. Lang leve Arnold Schwarzenegger voor al het actiemateriaal, en lang leve Tim Lambesis om te denken dat dit ideaal was voor een komische metalband. Want dat is het helemaal.
