Was het een verjaardagsfeest, een lokale party of een nieuwjaarsreceptie voor mensen die van hardere gitaren houden? Wie zal het zeggen? Feit is dat het ons geen bal kon schelen. In onze ogen was dit het bewijs van wat je als muzikant kan bekomen door doodeenvoudig je stinkende best te doen. Sommigen kijken neer op bands die enkel materiaal van anderen brengen. Wel, doe het de gasten van Bizkit Park maar eens na. Terwijl God en Klein Pierken in achterafzaaltjes speelt voor de spreekwoordelijke twee man en een paardenkop verkocht deze jolige bende een gerenommeerde concertzaal in een mum van tijd uit. Wij kwamen eens kijken en kunnen slechts één ding concluderen: het was godverdomme feest!
Tekst: Stef Maes - Foto’s Gino Van Lancker
Vanaf het moment dat we de zaal betreden hing er al iets in de lucht. Een sfeertje dat zou omslaan in een roes van feestgedruis waar je in deze donkere en koude tijden goed gezind van wordt. Bizkit Park draait al geruime tijd mee, maar afgelopen jaar zijn de heren toch enkele treden omhoog geklommen op alle gebied. Het is dan ook fijn om te zien dat ze dat succes graag delen. Ze nodigden SECONDHAND SAINTS (7) uit om de boel alvast op te warmen. Stevig metalcore was ons deel. Fans van Parkway Drive hadden het allicht dik naar hun zin en op de bühne werd er alles aan gedaan om iets fraais neer te zetten. Best een hele klus want de duozang, die cleane vocalen en grunts mooi afwisselt, maakt het er niet makkelijker op. Toch bleef de band recht. Het is duidelijk dat er nog wat aan podium-presence moet worden gewerkt, maar al doende leert men. Nu werd er nog braaf dank u wel gezegd na een song, maar steek hiervoor een leuke act in elkaar en ze komen er wel.
Natuurlijk was iedereen benieuwd naar wat de gastheren van vanavond zouden brengen. BIZKIT PARK (9) had er zin in. Dat merkte je vanaf de eerste noot. Meteen zie je ook de kracht van een setlist vol hits. Iedereen kent die hymnen in vele gevallen en er wordt dan ook uit volle borst meegezongen. Op het podium loepzuiver, in het publiek uit de toon en in iets dat op Engels trekt, heerlijk. Dit is hoe het moet zijn. Een door velen vaak verguist metalgenre dat eind jaren 90 en begin 2000 mega populair was, kreeg nu alle eer die het toekomt. Elkeen geniet ook op zijn manier omdat herinneringen van toen terug kwamen. Het publiek was toen jong, mooi, verliefd en nog van alles. Een soundtrack van een mooi jeugd ...
Zelf stonden we er ook even bij stil. Composities van Linkin Park, Limp Bizkit, System Of A Down, Disturbed en ga zo maar door. We hebben die acts allemaal kunnen interviewen. De passie die we bij de originele artiesten hoorden, vonden we terug hier in Sin City. Het werd zo nu en dan emotioneel wanneer ‘Bodies’ van Drowning Pool passeerde, terwijl we terug dachten aan Dave Williams, de frontman die deze song tot een heuse classic maakte. En zagen we dat nu goed? Was er daar plots pyro te zien? Ja, godverdomme. Hoe cool kan een rock show worden! We kwamen voor een feestje en Bizkit Park gaf ons een vette party.
Aan alles komt uiteraard een einde, maar gelukkig kunnen we dan nog ‘En We Gaan Nog Niet Naar Huis’ uit volle borst beginnen scanderen. Enter GOE VUR IN DEN OTTO (10). De ultieme partymachine. Johnny Jailbait en Pete Da Bomber zijn graaggeziene gasten in De Casino en andermaal deden deze vrolijke Fransen wat van hen verwacht wordt. Zorgen voor de afterparty der afterparty’s. Eentje die blijft aanhouden tot ‘Don’t Stop Believing’ van Journey door het PA-systeem schalt. Tegen die tijd hadden we alles gehad, zelf Bon Jovi kwam langs, meerdere malen, met snor en een camera rond de nek. Hadden we het al gezegd? Feest!
