Een dikke twee weken nadat we aangenaam verrast werden door Uriah Heep die het Koninklijk Circus onderdompelde in een nostalgische sfeer, was het nu de tijd voor Blue Öyster Cult, een andere iconische band die momenteel Europa doorkruist.
Tekst: Walter Maes – Foto’s: Gino Van Lancker
Deze keer werd het middenplein stoelenvrij gemaakt en was de bovenste ring wel geopend. Niet dat daar veel volk zat, integendeel. Ook bij de gevestigde namen slaat de crisis blijkbaar ongenadig toe en slagen bands er niet langer in om zalen uit te verkopen.
De Française GAËLLE BUSWEL (5) mocht het publiek opwarmen met een mengeling van rock/pop/folk en bleus. Zij speelde akoestische gitaar en had een muzikant bij die eveneens akoestisch speelde. De set was vrij eentonig, ook al deed mevrouw Buswel haar uiterste best om het publiek te vermaken, haar songs komen beter tot hun recht wanneer ze beschikt over een volwaardige band.
Wanneer na een half uurtje pauze de zaallichten doofden nam BLUE ÖYSTER CULT (7,5) zijn plek in op het podium op de tonen van ‘Blade Runner (End Titles)’. De New-Yorkers trapten gezwind af met ‘That Was Me’ uit hun recentste album ‘The Symbol Remains’. Vooraan in de set troffen we een van hun bekendste songs ‘Burnin’ For You’ dat niet meteen een sprankelende indruk gaf. Na nog twee tracks die op safe werden gespeeld, moest het optreden gestaakt worden voor een man die voor de mengtafel onwel was geworden en op de grond lag. Na een kwartier was er een medisch team ter plaatse die de kerel meenam naar de ambulance. Dat kwartier had de band duidelijk tot bezinning gebracht want hierna speelden ze met meer bevlogenheid en goesting.
‘Train True (Lennie’s Song)’ is echt wel een lekkere song waar je instant goed gezind van wordt en ‘Tainted Love’, ook al uit dat nieuwe album, werd vocaal mooi vertolkt door gitarist Richie Castellano. Uiteraard was iedereen afgezakt om oudgedienden Eric Bloom en Buck Dharma aan het werk te zien. Deze twee senioren stonden nog best hun mannetje waarvan de 74-jarige Buck nog het meest dynamisch uit de hoek kwam. Op zijn karakteristieke stem zit nog geen sleet en zijn vingers gleden nog soepel over de gitaarhals. Getuige daarvan was het instrumentale ’Buck’s Boogie’ en het lang uitgesponnen ‘Than Came The Last Days Of May’. Deze oude track blijft verbijsteren en de manier waarop Richie en Buck gitaargewijs de spotlights opzochten om naar hartenlust te soleren was verbazingwekkend. De gitaristen onder het publiek waren wellicht stevig onder de indruk.
Naar het einde toe kregen we nog het stevige ‘Godzilla’ en hun grootste hit ‘(Don’t Fear) The Reaper’ te verwerken en die songs werden enthousiast onthaald. Als bis werd er nog stevig gerockt op ‘Hot Rails To Hell’ dat een verdienstelijke afsluiter bleek. BÖC daagt zichzelf elke avond nog uit om de setlist om te gooien en te wisselen van songs, zo weet je nooit vooraf wat je te wachten staat. Als het spijtige ongeval met de toeschouwer zich niet had voorgedaan, hadden we wellicht nog enkele songs meer gekregen. Al bij al een geslaagde avond!
