Braziliaans (afscheids)feestje in Brussel

We vieren de dood door ons heel levendig te gedragen. Dat is de boodschap die Sepultura meedeelt tijdens z’n afscheidstour. Na 40 jaar gaat deze iconische metalband bijna op welverdiend pensioen, maar niet vooraleer ze nog anderhalf jaar lang wereldwijd alle fans uitwuiven. De hoofdstad van Europa kan uiteraard niet ontbreken. Brussel is even Braziliaans vanavond.

 Tekst: Robin Maes - Foto’s: Istvan Bruggen

Voor hun afscheidstour hebben de Brazilianen een enorm sterke, gevarieerde affiche verzameld. De avond wordt geopend door dé vreemde eend in de bijt: de loeiharde Amerikaanse hardcore van JESUS PIECE (6). Het is een lastige taak om al om tien voor zes te openen op een weekdag. De grote massa is duidelijk nog onderweg van het werk, maar dat laten de heren niet aan hun hart komen. ‘Tunnel Vision’ is het startschot dat krachtig wordt afgevuurd terwijl het publiek nog zoekende is.

Het is in ieder geval gewaagd om als hardcore-act op een affiche als deze te staan. Jesus Piece komt uit z’n comfortzone en kan zeker wat hartjes winnen, al zullen evenveel kijklustigen lauw blijven. Frontman Aaron Heard slaat wild om zich heen en onze innerlijke hardcore-kid gaat ook aan het bewegen. ‘Curse Of The Serpent’ is dé track die de meeste brutaliteit toont. Jammer genoeg is het geluid vrij slordig, zitten de tonen niet altijd even strak en is de mix chaotisch. Met overgave spelen ze wel, maar zowel de muziek als de vocalen lijken in elkaar te verdrinken.

We hadden niet gedacht dat de band gehoor zou krijgen wanneer ze om een circle pit vragen. Gelukkig brengen een tiental dappere zielen toch meer sfeer in de keet en houden ze dit aan. Dat Jesus Piece z’n fan favourite ‘Oppressor’ niet speelt, bewijst dat ze met nieuw materiaal op nieuwe fans focussen. Het maakt ons een beetje triest, want het had hét hardcore-moment van de avond moeten worden. ‘Conjure Life’ is gelukkig ook een zware afsluiter die kan tellen.

Twintig minuten na de aftocht van Jesus is het tijd voor een lekker vieze portie old school death metal. De eerste tonen van ‘Redneck Stomp’ zetten onze mond meteen richting zo’n smerige, goedkeurende glimlach. OBITUARY (6) is ook al sinds 1984 bezig met z’n vulgaire vuiligheid die duidelijk wordt gesmaakt door het oudere deel van het publiek. De band brengt een optreden zonder gezever: ze spelen hun nummers zonder boe of ba, maar wel met goesting.

De riffs krijgen heel wat hoofden aan het headbangen. We denken vaak genoeg: ‘Dat nummer moet ik later nog eens opzetten’ en saai wordt het nooit. De energie op het podium is wat afgezwakt: je merkt dat Obituary z’n jaren meesleurt en niet als Jesus Piece hyperactief van her naar der loopt. Het publiek doet dat wél, vooral wanneer ‘The Wrong Time’ wordt aangevat. Ook ‘Deadly Intentions’ kan op een contente pit rekenen.

Helaas zit de soundmix nog steeds niet strak. Vaak genoeg verzuipen de riffs in het geheel en wordt de audio een brei. Voor diegenen die de muziek niet kennen is het zo lastig om écht van het gitaargeweld te genieten. Afsluiter ‘Slowly We Rot’ brengt een cirlce pit die headliner-waardig zou zijn.

We begonnen met hardcore, passeerden langs death metal en krijgen als derde gang progressive metal aangeboden. De Oekraïners van JINJER (7) brengen technische hoogstandjes. Opener ‘Sit Stay Roll Over’ is één van hun hardste songs en trekt meteen alle registers open. De drummer kan meteen z’n armspieren verdubbelen met alle blast beats die hij moeiteloos perfect lijkt te spelen. Petje af. Ook de gitarist en bassist zijn zelden op een foutje te betrappen.

Wie deze groep kent, weet natuurlijk dat frontvrouw Tatiana Shmayluk alle aandacht bewust of onbewust naar zich toetrekt. Wat een presence heeft deze dame toch. Ze commandeert het publiek meteen en wikkelt de eerste helft van de zaal moeiteloos rond haar vinger. Wanneer ze haar keel opentrekt om de diepste growls te laten horen zijn we onder de indruk. De cleans geven iets minder wauw-gevoel, zonder daarom slecht te zijn. Haar aura en dansmoves werken bij momenten hypnotiserend.

‘Teacher, Teacher!’ brengt het beste van Tatiana’s stem en heupen naar voren. Bij ‘Fast Draw’ krijgen we op twee minuten meer crowdsurfers over ons heen dan op de rest van de hele avond (ja, mét de headliner van straks inbegrepen).

We voelen ons bijna schizofreen na drie optredens in evenveel verschillende stijlen. Hoog tijd om onze knop om te draaien richting thrash metal (al is de hoofdact van de avond zoveel meer dan dat). De lichten gaan uit, intromuziek begint op te bouwen en een kolkend, pulserend geluid klinkt alsmaar dieper en luider. Het zijn de eerste tonen van ‘Refuse/Resist’. Wat een manier om te openen, SEPULTURA (8)!

De Brazilianen slaan hun show open met één van hun grootste hits en dat hebben we geweten. We juichen meteen dubbel. Niet enkel omdat we gek staan van enthousiasme, maar ook omdat de geluidsmix éindelijk strak zit. Dat hebben ze blijkbaar voor de headliner gereserveerd. Geen tijd om te bekomen: ook de tweede song is met ‘Territory’ eentje die heel de zaal van de grond krijgt. Een prachtige backdrop heeft Sepultura ook mee.

Meestal betekent een knappe backdrop verder niet al te veel show, maar die theorie mag de vuilbak in vanavond. Voor ‘Kairos’ valt het doek naar beneden en krijgen we een knappe videowall. Afwisselend zie je bijpassende beelden en de band live optreden. Zoiets verwacht je eerder op een festival of in een enorm grote zaal waar je achteraan bijna een verrekijker nodig hebt. Het is op een manier grappig om dit in de Ancienne Belgique te zien. Elke zweetdruppel van zanger Derrick Green krijg je in close-up.

Sepultura viert z’n 40^ste verjaardag en heeft intussen vijftien albums om uit te kiezen voor z’n setlist. De grootste hits komen zoals geweten van de eerste zes platen (het Max Cavalera-tijdperk). Het publiek is duidelijk wat gezapiger wanneer nieuwere nummer zoals ‘Phantom Self’ en ‘Means To An End’ gespeeld worden. Toch is er geenszins sprake van een doodse zaal. Minder intensief betekent hier nog steeds gezellig duwend geroezemoes. De groep heeft het ook slim bekeken: de knapste videostukken en meest meeslepende visuals zitten bij de nieuwe tracks. Met ook kleinere videoschermen onderaan het podium en knappe lichteffecten is er genoeg show.

Hopelijk beseffen genoeg fans vanavond dat ook het nieuwere werk van goede kwaliteit is. ‘Guardians Of Earth’ is écht muzikaal genieten. Het tempo gaat ineens een pak hoger wanneer we terug volledig thrash gaan met het zeer oude ‘Escape To The Void’. Wat hebben we veel heerlijke gitaarstukken gehoord vanavond. Wie lang haar heeft en headbangt, kan tijdens het optreden solliciteren als helikopter. Midden in de set brengen de Brazilianen de tribal jam genaamd ‘Kaiowas’. Dit stukje wereldmuziek is een rustpunt waar heel de AB van smult. Dat Sepultura begaan is met z’n collega’s en een hechte klik wil vormen bewijzen ze. Leden van Jesus Piece, Obituary en Jinjer komen op podium mee de percussie verzorgen.

Het laatste deel van de set zit boordevol klassiekers. ‘Troops Of Doom’ gaat hard, ‘Inner Self’ gaat harder, ‘Arise’ zou voor sprintrecords kunnen zorgen in de circle pit. Zanger Green is consistent bij stem vanavond, de drums van jongeling Greyson Nekrutman hebben zowel de snelheid van thrash als de schwung van wereldmuziek.

Het tweeluik waarmee Sepultura opende, was een uppercut en ook het duo afsluiters is een mokerslag. Onze all-time favourite ‘Ratamahatta’ zorgt ervoor dat als er springveren in de grond zouden zitten, ze nu allemaal gesprongen zouden zijn. ‘Sepultura do Brasil!’ verkondigt Green apetrots, want dat is natuurlijk hun ‘Roots Bloody Roots’. Geen stem heeft deze niet meegezongen, verzekeren we u. Het is een passende explosie voor een bommetje van een performance. Als dit onze laatste Braziliaanse dans was, kunnen we voldaan vaarwel zeggen.