Het festivalseizoen is intussen in full swing en dus mindert het aantal clubconcerten, maar als Chelsea Wolfe een stop maakt in ons land dan moeten we daar gewoon nog bij zijn. De ‘Queen of Doom Folk’ bracht eerder dit jaar immers een geweldig nieuw album met een fantastische sound uit en dan kan je nergens beter zijn dan in de AB om dat te presenteren. De AB Box was dan ook volgelopen voor een fantastische, broeierige concertavond.
Tekst: Frederik Cosemans – Foto’s: Istvan Bruggen
De support-slot werd ingevuld door KAELAN MIKLA (7) en dat is muzikaal gezien wel een goede match. Deze IJslandse band kreeg maar liefst 50 minuten speeltijd op hun laatste dag van deze tour, een royale geste van Chelsea Wolfe en dus ruim genoeg om te tonen waar deze drie vrouwen voor staan dus: een mix van synth pop, new en no wave en post-punk met afwisselende vocalen. In het eerste nummer worden we aangenaam verrast door de dwarsfluit die de donkere sfeer van de ijle zanglijnen, synths, drumcomputer en basgitaar opfleurt, maar echt boeien doet het niet.
Dat is over het algemeen een euvel tijdens deze set: veel sfeer en een specifieke klankkleur, maar weinig songs die echt de aandacht trekken. De nummers met stevige, overstuurd en vuil klinkende beats in een hoger tempo (we moeten al eens aan EBM denken) slagen daar wel beter in dan de tragere, ijle nummers, meestal geholpen door eenvoudige, maar heerlijk pompende baslijnen. Al haken wij daar dan weer af wanneer de schreeuwerige, punky vocalen bovengehaald worden. Een geschikt voorprogramma, niet meer of niet minder dan dat.
Met de schitterende plaat ‘She Reaches Out To She Reaches Out To She’ bracht CHELSEA WOLFE (9) in februari meteen een zekerheid voor de eindejaarslijstjes uit. Op het eerste zicht hadden we lang moeten wachten op nieuw werk, want ‘Birth Of Violence’ dateert al uit 2019, maar miss Wolfe heeft in die tijd allesbehalve stilgezeten en aan heel wat muziek gewerkt. Haar muzikale palet was al indrukwekkend: donkere singer-songwriter, tijdloze folk, elektronica en (doom) metal, altijd mysterieus maar even vaak engelachtig en betoverend. Daar is nu een serieuze scheut triphop aan toegevoegd, waarbij namen als Massive Attack, Archive en vooral Portishead als voorbeeld dienen. Serieuze referenties in ons boek!
Dat Chelsea Wolfe terecht trots is op haar nieuwste album, bewijst de setlist die alle tien de nummers daarvan omvat, op een totaal van achttien, in het anderhalf uur speeltijd waarin we in haar wereld meegezogen worden. Met de knallende triphopbeats van het geniale ‘Whispers in the Echo Chamber’ lopen de rillingen al over onze rug, al helemaal als de scheurende gitaren aan het einde invallen. Met het donkere ‘Everything Turns Blue’, ‘House of Self‐Undoing’ (met meer up-tempo beats en bezwerende, melodieuze zang) en het erg meeslepende, Portishead-achtige ‘Tunnel Lights’ bewijst het openingskwartet dat de nieuwe nummers ook live een verpletterende indruk maken. Als de zangeres zelf de gitaar ter hand neemt en de scherpe riff van ‘16 Psyche’ weerklinkt, beantwoordt het publiek dit met luid gejuich. Intussen valt op dat zowel de sound als de visuals perfect in balans zijn: drums, synths en gitaar klinken overwegend sober en ingetogen, maar vol en imponerend wanneer het moet, de projecties zijn altijd cool maar nooit overheersend. ‘The Culling’ is ook weer zo’n parel die rustig ontplooit en spanning opbouwt vooraleer open te barsten. Na de stevige beats en gitaren van ‘After The Fall’ gaat het even wat rustiger.
In de folky, akoestische nummers ‘The Mother Road’ en ‘Deranged For Rock & Roll’ krijgt de engelachtige stem van Wolfe alle ruimte om je te raken tot in het diepst van je ziel, al breekt het eerste van de twee wel stilaan open. Met de overstuurde elektronische beats, knappe rode projecties en lichten en broeierige nachtclubsfeer zorgt ‘Feral Love’ voor een kopstoot van jewelste! Wat een nummer! Daarna is het weer tijd voor een boeketje van vijf nummers uit het nieuwe album. ‘Salt’ roept weer vooral de Portishead-vibe op, ‘Unseen World’ wordt gevolgd door ‘Eyes Like Nightshade’, dat leunt op een Aphex Twin-achtige beat met een offbeat ritme, en de piano in ‘Place In The Sun’ betovert, ook wanneer het nummer losbarst. ‘Dusk’ steekt daar nog bovenuit met bezwerende, melodieuze zang en luide gitaren die de hemel openscheuren. Als afsluiter van de reguliere set komt ‘Flatlands’ nog even magic dust uitstrooien over de toehoorders. De akoestische gitaarklanken, shuffelende drums en idyllische zang zorgen ervoor dat alle haren op ons lijf rechtop staan!
Als bisnummers krijgen we nog de smerige, heavy beats van ‘Carrion Flowers’ en ‘The Liminal’, een betoverende, tijdloze folksong met akoestische gitaar die de hele zaal muisstil krijgt. Een fenomenaal concert. En het goede nieuws is: wie er niet bij kon zijn, krijgt in het najaar meteen een herkansing want dan komt deze fantastische dame naar de Trix in Antwerpen. Gaat dat (nogmaals) zien!
