Met de release van ‘The Black’ heeft Imminence zichzelf een serieuze groeispurt en boost in populariteit gegeven. Hun vijfde album wordt door steeds meer kelen meegebruld. Dat verdient op het einde van deze albumcyclus een speciaal afscheid. ‘The Black Finale’ is een mini-tour van vijf exclusieve shows waarbij de band met een strijkkwartet optreedt en alles centreert rond z’n nieuwste langspeler. De aftrap van deze unieke reeks wordt vanavond gegeven in Tilburg.
Tekst: Robin Maes - Foto’s: Eline Dresselaers
De ideale muzikale sfeerzetter voor deze avond wordt gevonden bij de Australiërs van NE OBLIVISCARIS (8). Hun death metal bevat eveneens viool en heel wat invloeden vanuit de klassieke muziek. Het zijn ook nog eens straffe muzikanten die zeer professioneel op podium verschijnen en gesteund worden door een sound die meteen strak zit. We openen met de intieme tonen van de viool en enkele pakkende clean vocals. Wanneer hun brulboei z’n groep vervoegt en z’n keel opentrekt voor de nodige screams, is alles meteen in harmonie.
Ne Obliviscaris brengt death metal van een technisch verfijnd niveau die steeds ingewikkeld en interessant blijft. We horen knappe solo’s van zowel de gewone als de basgitaar. We krijgen afwisselende stukken hevig materiaal dat steeds theatraal weet te verbazen. Het knappe samenspel doet ons vaak genoeg genieten van de schone composities. Hun lange nummers die vlotjes de tien minuten durven te overschrijden, gaan nooit vervelen. Afsluiter ‘And Plague Flowers The Kaleidoscope’ is een kunsttukje dat ieders aandacht verdient. Deze heren zijn vanavond een ideale aanzet om iedereen in de juiste mindset te krijgen.
In een donkere zaal eist een persoon in gewaad met lantaarn de aandacht van de massa op. Hij baant zich een weg naar het podium en alle ogen volgen z’n gedimd maar sfeervol licht. We worden er stil van en kijken uit naar de eerste noten van IMMINENCE (8). Zij starten niet met een muzikale explosie, maar wel met het tragere maar o zo pakkende ‘Come Hell Or High Water’. Frontman Eddie Berg start zelf ook in gewaad met lange kap op, ten midden van het podium bekleedt met sfeervolle, lichtgevende ramen die je het gevoel geven in een heavy kathedraal te zitten. Metal is religie.
De eerste krachtstoot is vervolgens ‘Desolation’ dat de debatten on stage én in de moshpit opent. Het strijkkwartet toont meteen aan dat het niet gewoon podiumbekleding is maar een echte muzikale meerwaarde vormt. Hun geluid komt heerlijk door, versterkt de reeds bombastische composities en geeft alles een innemend grandioze klank. Wanneer Eddie Berg zijn tweede microfoon ín zijn viool gebruikt om zeer grauwe screams een extra schelle klank te geven, krijg je al vlug kippenvel. ‘Heaven Shall Burn’ en ‘Beyond The Pale’ zijn twee van de beste worpen van ‘The Black’ die live extra beklijvend klinken. De lichtshow is knap, maar het is de muziek die hier met alle aandacht gaat lopen.
Ze staan vlotjes met z’n elven op het podium en de mix klikt gewoon. Eddie Berg hangt graag theatraal achterover tijdens de meer emotionele momenten. Hij zou het niet slecht doen bij een spelletje limbo, denken wij. Op ‘Come What May’ komt Tim Charles van Ne Obliviscaris helpen met vocals én krijgen we een viool-duet te zien. Heel wat nummers krijgen een extra intro, outro of uitbreiding toegevoegd. Het is mooi om te zien hoe deze Zweden écht hun werk en tijd in deze voorstelling hebben gestoken. De passie is voelbaar.
Na net geen uur is het tijd voor een uitgebreide akoestische set. Het strijkkwartet krijgt een meer prominente plaats vooraan en alles wordt een pak intiemer en ingetogener. Oudere nummers als ‘Saturated Soul’ en ‘Alleviate’ krijgen een heuse make-over. ‘Continuum’ wordt voor het eerst ooit live gebracht. Het oudste nummer van de avond zit met ‘This Is Goodbye’ ook in deze set. Iedereen luistert en geniet in stilte, al sleept het wel wat aan naar het einde toe. Zes akoestische songs na elkaar is wat te veel van het goede.
We krijgen ook volwaardige zware versies van ouder werk. Zo passeren ‘Heaven In Hiding’ en ‘Infectious’ tot groot jolijt van de zaal. Ook de fans die er al bij waren ten tijden van ‘Erase’ en ‘Temptation’ hebben hun stembanden hoorbaar goed geolied voor dit moment. Het nieuwe ‘God Fearing Man’ is een hoogtepunt van een avond die constant op sterk niveau presteert. Kaarsen en lampen op de stage brengen de exact gepaste sfeer goed over. Voor een concert van twee uur is er misschien iéts te weinig show, al staat de muziek vandaag als een huis. We krijgen wat braaf vuurwerk op de afsluitende title track van ‘The Black’.
We zijn zeer benieuwd naar het volgende hoofdstuk van Imminence en hun unieke, zelfbenoemde ‘violincore’. De groep is zichtbaar gelukkig met de knappe en uitgebreide productie die ze kunnen brengen vandaag. Hopelijk trekken ze deze lijn door, want hun klasse verdient veel meer dan vijf speciale performances.
