In juni 2022 zagen we Fall Out Boy nog in het Antwerpse Sportpaleis aan het werk als onderdeel van The Hella Mega Tour met Green Day en Weezer. Deze herfst tourt de Amerikaanse band uit Illinois op eigen kracht door Europa en verkoopt makkelijk arena’s uit. In Vorst Nationaal bleven niet veel tickets over, want de Brusselse rocktempel liep gestaag vol naarmate de avond vorderde. Vol met veel jeugd en vooral vol met een veelal vrouwelijk publiek. Als voorprogramma waren nothing,nowhere. en PVRIS mee.
Tekst: Erik Spruyt – Foto’s: Yngwie Vanhoucke
Als eerste band van de avond mocht nothing,nowhere. (6) aantreden. In een bonte stijl waarin zowel elementen van rap, nu metal als emocore verwerkt zitten, hoorden we in de geluidsbrij springerige toestanden, zoals ook het zaalgeluid alle kanten op sprong. Veel indruk wekten zanger Joe Mulherin en zijn drie metgezellen niet tijdens het hun toebedeelde halfuur, maar we hebben al veel slechter voorprogramma’s ondergaan. De belangrijkste taak voor nothing,nowhere. was om iedereen klaar te stomen voor de rest van de avond en dat lukte aardig. Zeker toen er werd uitgepakt met de Linkin Park-cover ‘One Step Closer’ en de woorden ‘Rest in peace Chester’.
Als we dan toch spreken over zwakke voorprogramma’s, dan valt PVRIS (5), uit te spreken als ‘Paris’ op zijn Engels, jammer genoeg ook in die categorie op te delen. De electrorock met een overdaad aan beats van frontvrouw Lynn Gunn en haar twee begeleidende muzikanten kreeg al wat meer handjes op mekaar, maar toch blijft dit een vreemde keuze als support act bij Fall Out Boy. Misschien toont het wel de diversiteit in het muzikale landschap aan en is dat te hoog gegrepen voor de iets oudere bezoeker.
In maart van dit jaar verscheen de nieuwe schijf ‘So Much (For) Stardust’, het achtste album van de emo pop-punkband FALL OUT BOY (9) en daar werd een wereldwijde tour aan gekoppeld. En het gaat Fall Out Boy, opgericht in 2001, opnieuw voor de wind, zoveel is duidelijk. De recente geluidsdrager scoort goed, de concerten verkopen uit en het plezier op het podium en bij het publiek spat ervan af. Met een set van meer dan twintig songs werd het niet alleen een meezingfestijn, maar ook een show op zijn Amerikaans met de nodige toeters en bellen. Grote beeldschermen, decorelementen, vuurwerk, knallen, vlammen (met zelfs een basgitaar die vlammen spuwde), zeepbellen, strandballen, confettikanonnen, een grote opblaasbare kop van een hond die zijn muil kon openen, ... it was all part of the show.
Uitermate geslaagd was het kwartier dat er op de bühne een kleinere setting gemaakt werd door het drumpodium een stuk naar voor te schuiven en de lichtbalustrades aanzienlijk te doen zakken. Bassist Pete Wentz is niet alleen een vrouwenmagneet met zijn good looks, maar hij sprak geregeld ontspannen evenals ernstig met het publiek en zal ook wel aangenaam verrast geweest zijn met het kartonnen bord ergens achter de eerste rij waarop stond geschreven ‘I came from Tokyo to say hello’. Om de fans niet alleen te plezieren met de vele plectrums die hij rondstrooide, dook Pete tijdens ‘Dance, Dance’ ook op aan de geluidstafel achter het middenplein om dan door de massa terug naar het podium te gaan. Zanger Patrick Stump kroop voor enkele songs achter de piano en etaleerde het ganse concert zijn geweldige, melodieuze stembanden. En de fragmenten van Journey’s ‘Don’t Stop Believin’ ‘ en Metallica’s ‘Enter Sandman’ zetten de zaal helemaal op zijn kop. Enkel een kniesoor heeft opgemerkt dat van het album ‘Mania’ uit 2018 geen enkele song vertegenwoordigd was, maar met bijna twee uur entertainment van de bovenste plank bedekken we dat met de mantel der liefde.
Conclusie: Fall Out Boy leverde een topconcert af. Dat de studenten in het publiek de volgende dag met kleine oogjes de lessen zullen hebben bijgewoond, namen ze er geheid met de glimlach bij.
