Volharden. Dat is zonder twijfel de beste term die je kan bovenhalen als je een term zoekt om het collectief dat we allemaal kennen in de Lage Landen als Fleddy Melculy te omschrijven. Ze zijn niet alleen de best draaiende harde act, ze trachten alles en iedereen er terug bovenop te helpen na de trieste periode die de afgelopen twee jaar ieders leven beheerste. Daarom leek het moment hen rijp om een derde editie van hun Fleddy Palooza op touw te zetten in de Brusselse concerttempel bij uitstek. Een mooie line up en fijne setting bleken helaas niet voldoende om een massa fans te lokken. Volgens ons daagden er slechts een 350 feestvierders op. Zijn de muziekfans bang? Speelt het overaanbod aan shows nu al een rol? We hebben er het raden naar. Aan de ticketprijs kan het in elk geval niet gelegen hebben want voor nog een zes euro per groep kreeg je meer dan waar voor je geld. Laten we een koe in de gracht duwen en er een cliché zo groot als een côte à l´os uittrekken: de afwezigen hadden ongelijk.
Voor dag en dauw startte Fleddy Palooza met een panelgesprek waar de toestand van de Belgische metalscene werd besproken door heren van stand. Iets wat we door het zonnige weer, en een kleine zaterdagse file in Brussel centrum, helaas misten. Toen we de zaal binnenkwamen, stond HIPPOTRAKTOR (7) de ziel uit hun lijf te spelen. De Mechelse act heeft alles wat een moderne metalband zich kan wensen. Straffe songs, podiumprésence en het hart op de juiste plaats. Een van hun gitaristen kon na een medische ingreep niet spelen, maar mocht mee de bühne op om de backings te doen zodat alles alsnog tot zijn recht kwam.
Dat de gastheren een heel gevarieerd programma hadden klaargestoomd werd duidelijk toen COFFIN FEEDER (8) ten tonele verscheen. Rauwe death metal knalde loepzuiver uit de PA. Op en top professioneel met frontman Sven in een glansrol. En wat een drummer! Nog maar net bij de band, op de dag van deze show getroffen door een persoonlijk drama en dan zo een prestatie neerzetten ... Daarvoor buigen wij nederig het hoofd.
Het tempo zat er ondertussen goed in toen het Antwerpse BARK (8) uitbrak. Het mocht duidelijk zijn dat men de juiste kant van de Kennedytunnel had afgesloten. Gitarist Martin was er ook bij. Tegenwoordig gitarist bij Destruction en speciaal ingevlogen vanuit Glasgow waar hij op tournee was met Nervosa. Overal waar Bark verschijnt oogsten ze lof en dat was in Brussel niet anders. Als een wervelstorm raasde hun brute thrash metal over de zaal. Heerlijk gewoon en vooral internationale klasse.
Een heel ander verhaal kregen we met killthelogo (5). Rond deze act is heel wat fuzz. Iets oudere muziekfans herinneren zich allicht .Caliber van begin deze eeuw. Dat was toen dé belofte. Ondertussen is iedereen een pak ouder. killthelogo is niet zozeer een verderzetting, maar meer een opwaardering van die act. Hun debuut ‘Reset’ werd overladen met lof en het zijn nog steeds muzikanten die van wanten weten. Het kwam er alleen niet uit. Op hun spel was niets aan te merken, maar de respons van het publiek was, ja waar was die eigenlijk? Zelf toen ze covers brachten, van zichzelf, sloeg de vlam niet in de pan. Dat, en enkele stiltes tussendoor, stelden ons, en allicht ook de band zelf, teleur. Er zat niets van vaart in hun set. Hopelijk kunnen ze zich herpakken op Graspop.
Nog meer triestig nieuws kwam er vanuit het SPOIL ENGINE (9) kamp. Deze show was de voorlaatste met zangeres Iris. Zij volgt de liefde van haar leven en verkast binnenkort naar LA. Toch verscheen er geen bende depressieve hoopjes ellende voor ons. Vanaf de eerste noot pakten ze de AB in alsof die tot de nok toe gevuld was. Je waande je als toeschouwer ook bij een concert van een internationale grootheid. Iris straalde, Loco en Gaze stonden messcherp terwijl Ace achter de drums de wall of sound vakkundig dichttimmerde. Wat een afscheid. Tijdens de Pantera-cover ‘Yesterday Don’t Mean Shit’ pinkten we zowaar bijna een traan weg want eens yesterday er zal zijn, is Iris weg en dat will mean veel meer dan shit voor de Spoil Engine-familie. Grote klasse. Het ga je goed Iris.
Daarna was het de beurt aan de gastheren zelf om het orgelpunt te plaatsen. We hebben het al meermaals gezegd: FLEDDY MELCULY (9) speelt ultrastrakke metalcore die zonder twijfel kan wedijveren met de groten der aarde. Als sommige songs werden ingezet zouden die zo van pakweg Slayer of Korn kunnen komen. Sinds de onderbroekenlol vervangen is door fijne humor (laten we eens ne cover spelen) zijn ze wat ons betreft nog een paar trappen gestegen in onze achting. Er was beloofd dat enkele gasten zouden langs komen. Altijd leuk, maar het haalt er soms de vaart uit.
Niets van dat hier vandaag. Sven van Coffin Feeder verscheen vanzelfsprekend tijdens ‘De Wereld Is Wonder Mooi’ en ook Ross van Length Of Time raasde als een bezetene over de planken. Helemaal gezellig werd het toen Iris van Spoil Engine Fleddy vocaal kwam bij staan tijdens ‘668’. Heerlijk gewoon. Verder kwamen alle Fleddy-hits aan bod en waren er mosh pits en crowdsurfers aan de lopende band. Kortom alles was weer zoals vroeger. Het enige wat nu nog nodig is, is een elektroshock om iedereen weer uit zijn kot te halen zodat een feest weer echt een feest kan worden. Aan Fleddy en zijn mannen zal het in elk geval niet liggen.
Tekst en snapshorts: Stef Maes
