Frank Carter & The The Rattlesnakes een laat opengebloeide liefde noemen zou voor ondergetekende een fameus understatement zijn. De voormalige frontman van Gallows heeft er immers al een serieus parcours opzitten en is met ‘Dark Rainbow’ al toe aan zijn vijfde plaat, maar toch bleef de man tot nu toe ietwat onder onze radar. Toegegeven, de energieke punkrock met een twist kunnen we bezwaarlijk ons genre noemen, maar een mens kan altijd bijleren. Goede songs blijven nu eenmaal goede songs, in wat voor genre dan ook, en toen we ‘Man Of The Hour’ (de lead single van het voornoemde ‘Dark Rainbow’) hoorden, waren we verkocht.
Tekst: Frederik Cosemans – Foto’s: Istvan Bruggen
afwijkend nummer en dat ook de rest van de plaat een aardige stijlbreuk zou etaleren. Maar goed, aan populariteit hebben Carter en zijn ratelslangen zeker niet ingeboet, want hoewel men het bordje ‘uitverkocht’ niet op de deur kon hangen, zat de grote zaal van de 013 toch gezellig vol. Daar kon ook voorprogramma THE MYSTERINES (6) van profiteren, want een groot deel van de aanwezigen deed effectief de moeite om deze alternatieve rockact uit Liverpool te aanschouwen. Of ze daar veel plezier aan hebben gehad, is echter maar de vraag. Op plaat is de muziek van de band, donkere, melancholische rock met een zware jaren negentig feel, nog aardig, live was het echter een vrij statische en brave bedoening. Blikvanger was zonder twijfel zangeres Lia Metcalfe, een ravissante verschijning gezegend met een interessant stemgeluid dat ergens het midden houdt tussen een vrouwelijke versie van Sivert Høyem (Madrugada) en PJ Harvey. Sterke vocale capaciteiten zijn echter niet voldoende om voor een overtuigende show te zorgen, want ondanks een bescheiden applaus en occasioneel gejuich sloeg de vlam nooit echt in de pan.
Dat laatste leek bijna een teken aan de wand, want ook FRANK CARTER & THE RATTLESNAKES (8) hadden even nodig om het publiek aan het kolken te krijgen. Dat had wellicht te maken met het feit dat de band opteerde om af te trappen met een drieluik uit nieuweling ‘Dark Rainbow’, een plaat die, zoals reeds eerder aangegeven, toch wel een beduidend ander en softer geluid laat horen. De rustige, bijna loungy opener ‘Can I Take You Home’ was dan ook vrij atypisch en ook de navolgende tracks ‘American Spirit’ en ‘Self Love’, beiden al wat meer rockend, werkten meer aftastend dan exploderend. Stuk voor stuk straffe nummers, dat zeker, maar om een heftig feestje in gang te trekken misschien toch niet helemaal geschikt.
Daarna legde Carter echter wél het mes op tafel met knallende uitvoeringen van ‘Devil Inside Me’ en ‘Kitty Sucker’. De sfeer werd meteen een stuk uitbundiger en de eerste moshpits van de avond waren een feit. Over een moshpit gesproken: tijdens ‘Wild Flowers’ was deze voor de heren in de zaal verboden terrein. Galante Frank dwong dit op zijn eigen typische manier af en toonde zich een man van deze tijd. Na ‘Tyrant Lizard King’ kwam ‘Dark Rainbow’ weer aan de beurt middels het sterke ‘Honey’, een track die naadloos aansloot bij ‘The Drugs’ en ‘MyTown’ (jammer genoeg zonder Joe Talbot van Idles) en vast en zeker zal uitgroeien tot publieksfavoriet. ‘Brambles’, ook van ‘Dark Rainbow’, zal dat wellicht ook wel worden, al kwam de typische vibe van de song toch niet helemaal tot zijn recht.
Met het rustige, maar bloedmooie ‘Sun Bright Golden Happening’ lzken Carter en zijn jongens de zaal even kwijt te geraken en nam de beruchte Dutch disease (het onophoudelijke getater en gezwets op de meest ongepaste momenten) even de overhand. Een joligaard vond het dan ook nog eens nodig om uit volle borst om ‘Juggernaut’, zowat de bruutste song uit Carters repertoire, te schreeuwen en dat liet Trash Mouth Frank niet over zijn kant gaan. Gevat, bijtend en ietwat (gespeeld?) geïrriteerd wees hij het individu terecht, maar beloonde hem achteraf wel door het betreffende nummer daadwerkelijk te spelen, dit uiteraard tot groot jolijt van het publiek dat nu echt finaal ontplofte. Ondertussen begon de eindmeet in zicht te geraken en ‘Happier Days’, één van de sterkste tracks van ‘Dark Rainbow’, en het aan Franks dochter opgedragen ‘End Of Suffering’ rondden het reguliere gedeelte van de set dan ook in schoonheid af.
Tilburg was echter niet van plan om de band zonder toegiften te laten vertrekken en na luid gejuich keerde men dan ook terug om met een werkelijk verschroeiend ‘Crowbar’ en een bijna gelijkaardig ‘Lullaby’ de zaal andermaal op zijn kop te zetten. Tijdens het volgens Frank niet persoonlijk op te nemen ‘I Hate You’ kwamen The Mysterines nog even terug het podium op om een woordje mee te zingen, want het was immers de laatste dag van de tour en dan wordt er al eens wat rondgedold. Op zich had de lome en bluesy meezinger een perfect slotakkoord van de uitstekende show kunnen zijn, maar dan hadden we het zonder ‘Man Of The Hour’ moeten doen. Hoewel we zeer blij waren dat de song alsnog gespeeld werd, was het in onze ogen een niet echt voor de hand liggende afsluiter. Maar kom, laat ons er maar niet al te zeer om malen, want uiteindelijk zijn dit soort opmerkingen slechts futiliteiten.
Frank Carter leverde samen met zijn Rattlesnakes een puike show af, deelde doodleuk ook nog even mee dat hij in het najaar zou terugkeren en stuurde uiteindelijk iedereen moe maar meer dan voldaan naar huis.
