De uit Gent afkomstige Helmut Lotti doet bij elke Belg wel een belletje rinkelen. Ooit ontdekt in de Soundmixshow bij Henny Huisman evolueerde hij van Elvis imitator over Vlaamse zanger tot wereldster met zijn Goes Classic reeks. Daarna bleef hij zijn grenzen uitbreiden door anderstalige albums uit de brengen. Op Graspop deze zomer maakte hij zijn debuut als metalhead en dat bleek opnieuw een schot in de roos te zijn. Nadien werden concerten aangekondigd en die waren in een wip uitverkocht. De lijst met concertdata wordt regelmatig aangevuld en het buitenland is ook al vragende partij.
Tekst en foto's: Rik Bauters
Rock Tribune was uitgenodigd op de persvoorstelling van het album ‘Live At Graspop Metal Meeting 2023. Annelies Orye (Radio Willy) vertelde het ontstaan van dit avontuur dat ondertussen genoegzaam bekend is. Francis Gunst van Universal vertelde met de nodige trots dat Helmut tot op de dag van vandaag de volledige top 3 van best verkochte albums in België op zijn conto staan. Pas op de vierde plaats staat ene Michael Jackson. Helmut zelf stipte andermaal de invloed aan die de platencollectie van zijn broer Johan op hem had. Zijn vader vertelde hem ook voor het eerst dat hij wel degelijk goed kon zingen toen hij hem de oerschreeuw uit ‘Run To The Hills’ hoorde zingen.
Na een korte pauze (met wederom hapjes en drankjes) verscheen de jonge JUDITH (7,5) op het podium. Vorig jaar werd zij verkozen tot winnaar van de MNM Rising Star wedstrijd. Met enkel een microfoon, af en toe haar gitaar en de hulp van een vriend op toetsen bracht ze een mengeling van eigen songs, waaronder haar debuutsingle ‘Me And My Big Mooth’. Judith beschikt over een uiterst mature stem en legt enorm veel gevoel en emotie in haar nummers. Ditzelfde doet ze met covers van Radiohead’s ‘Creep’ en het van Madcon bekende ‘Beggin’’ (wat eigenlijk een cover was van The Four Seasons uit 1967). Dit vormde alvast voor een warm begin van de avond.
Iedereen wachtte natuurlijk op HELLMUT (9) en dit werd al luidkeels door het publiek gescandeerd voor hij op het podium verscheen. Hij kwam op gekleed in een pitteleer (remember de goes Classic periode), maar deze keer in het leder en bezet met metalen studs. Vanaf de eerste tonen van Dio’s ‘Holy Diver’ zat de sfeer er al goed in bij het publiek. Tijdens de KISS klassieker ‘I Was Made For Lovin’ You’ verblijde hij het publiek met zijn gekende heupbewegingen en danspasjes. Dit viel in de smaak bij publiek in het uitverkochte Rivierenhof. Tijdens ‘Smoke On The Water’ kon Helmut zijn ondeugendheid niet bedwingen en bespoot hij het publiek met een waterpistool. Tijdens de ultieme bikerhit ‘Born To Be Wild’ gingen de hemelsluizen helaas open, maar niemand die daarvoor ging schuilen. Integendeel het refrein werd luidkeels meegebruld. Na een venijnig gezongen ‘Poison’ van shockrocker Alice Cooper was het tijd voor ‘Caruso’ uit zijn hardrockrepertoire te brengen met ‘Still Loving You’ van Scorpions.
Helmut vertelde dat hij momenteel al bezig is om met zijn band nieuwe eigen nummers te componeren en het enigszins ondeugende ‘The Darkness’ met catchy refrein volgde. Helmut heeft een jonge uitstekende band rond zich en brengen de nummers met de nodige kracht en diversiteit. Helmut verklaarde dat hij op elk concert een nummer van Elvis brengt en een mashup van Motorhead’s ‘Ace Of Spades’ met ‘That’s Alright’ volgde. Dat Helmut graag jonge artiesten een duwtje in de rug heeft bleek ook nu toen hij opwarmer Judith op het podium riep om het duet ‘Nothing Else Matters’ te brengen. Hun stemmen passen wonderwel goed bij elkaar en ze vullen elkaar goed aan. Maar zijn beste move was toch zijn versmelting van ‘Thunderstruck’ met ‘Tiritomba’. Fantastisch om te zien en horen dat het volledige publiek het refrein meezong. ‘Breaking The Law’ van Judas Priest was een nieuw nummer in de setlist en dat was inderdaad een goede zet. Daarna volgde met het gevoelige en straf opbouwende ‘Que Je T’Aime’ van de volgens Helmut Belgische Fransman Johnny Hallyday. Het drieluik met de toppers ‘Here I Go Again’, ‘Highway To Hell’ en ‘Paradise City’ maakte een einde aan deze zegetocht. Maar de toegift ‘Run To The Hills’ mocht uiteraard niet ontbreken en het publiek werd voor de laatste keer uitzinnig van vreugde. Ik moet het toegeven, ik was ook wat sceptisch voor de aanvang maar Helmut won het hart (en de devil horns) van elke aanwezige. Dit ‘mut’ je toch minstens één maal gezien hebben.
