Dit jaar kondigde Fish zijn afscheidstournee aan ‘The Road To The Isles Tour’. Als deze in maart volgend jaar afgelopen is, gaat de zesenzestigjarige Schot met zijn vrouw Simone verhuizen naar een boerderij op een eiland in de Outer Hebrides, een eilandengroep ten oosten van Schotland. Voor deze tournee kon hij rekenen op de muzikanten die hem het dierbaarst waren gedurende zijn carrière. Bassist en goede vriend Steve Vantsis selecteerde samen met Fish 34 tracks die werden gerepeteerd voor deze shows. Zo bleef het boeiend voor de muzikanten en voor de luisteraars. De songs representeren geen best-of Fish en Marillion, wel tracks die de zanger nauw aan het hart liggen.
Tekst: Walter Maes – Foto’s: Claude Bosschem
Ook al is Steve Hogarth al 35 jaar (!) de frontman van Marillion, het is FISH (9) –Derek William Dick is de echte naam op zijn identiteitskaart - die onlosmakelijk aan de neo-progrockband blijft verbonden. Vier studioalbums maakte Fish in de jaren tachtig met de Britse band, waarvan ‘Misplaced Childhood’ uit 1985, met de iconische hoes met daarop de tienjarige drummende knul in zijn soldatenkostuum, het bekendste is. Dit album zou elke progressieve rockfan in huis moeten hebben. Eerder dit jaar zagen we Marillion aan het werk in De Roma, waar ze een geweldige indruk nalieten. Vandaag gaan alle honneurs echter naar de afscheidnemende Fish die voor het eerst en meteen ook het laatst kwam optreden in Antwerpen. Hij vond het zelf jammer dat het zo is gelopen, vertelde hij onomwonden, omdat ‘hij die zaken zelf niet in de hand had, maar wel zijn manager die de boekingen voor zijn rekening nam’.
Trix liep aardig vol voor het afscheid van de levende legende, maar was net niet uitverkocht. Onder de aanwezigen ook een deel Nederlanders die maar niet genoeg kunnen krijgen van Fish en zijn voormalige band. Op de achtergrond was er een videoscherm waar gedurende de hele show projecties en filmpjes liepen die voor elk nummer geselecteerd werden. Na de geweldige intro ‘The Thieving Magpie (La Gazza Ladra van Rossini)’ namen de bandleden een voor een plaats op het podium. Hierna werd opener ‘Vigil’ uit het debuut ‘Vigil In A Wilderness Of Mirrors’ ingezet. Langzaam schreed de boomlange zanger over het podium en zette meteen het nummer goed in. Zijn stem, warm en laag, maar toonvast, zijn verschijning imposant. Met een groene geruite broek (Schotser kon het niet) en zwart T-shirt nam hij meteen iedereen bij het nekvel. De referenties in het nummer aan ‘the crowd’ waarbij hij iedereen aanwees, misten hun effect niet.
Van een heel ander type songstructuur was ‘Credo’ met een Afrikaans bezwerend ritme. Bij het swingende ‘Big Wedge’ en het strak rockende ‘Pipeline’ (die beter klonken dan op plaat) gaf Fish zijn visie over de mislukte Brexit en uiteraard over de herverkiezing van Trump, die het nieuws beheerste. De man zag het somber in, maar bleef er gelukkig niet te lang bij stil staan. Het machtige ‘Shadowplay’ met een hypnotiserend refrein en een progressieve maar toch heel melodische songstructuur werd heel goed onthaald. Uit zijn laatste album van vier jaar geleden werd ‘Weltschmerz’ gebracht met op de achtergrond een oorlogsclip die de boodschap kracht bijzette. ‘Feast Of Consequences’ werd vocaal mooi meegedragen door achtergrondzangeres Elisabeth Troy Antwi.
Zij kreeg daarna een prominente rol toebedeeld in het swingende en orkestrale ‘Just Good Friends’ dat origineel geen duet is. Leuk dat sommige tracks live een ander jasje kregen aangemeten dan de studioversie. Op de tonen van ‘Incubus’ steeg er een herkenningsapplaus op, dit was de eerste Marillion-song van de avond uit het album ‘Fugazi’, de krachtige oe’s en ah’s werden krachtig mee gescandeerd door de fans. Toetsenist Mickey Simmonds kon hierop zijn kwaliteiten helemaal tentoonspreidden. Uit het vijfentwintig jaar oude ‘Raingods With Zippos’ werd uitgebreid stilgestaan door Fish, hij zei dat het misschien niet zijn meest populaire album was, maar dat hij de noodzaak voelde om ‘Plague Of Ghosts, part 1-6’ te spelen. Dit uitgesponnen epos zat knap in elkaar en hier kon je goed horen dat Pink Floyd een inspiratiebron was. Liefhebbers van progressieve klanken werden hiermee op hun wenken bediend.
Hierna gingen we de laatste rechte lijn van het concert in met de bescheiden hit ‘A Gentleman’s Excuse Me’ dat op een liefdevolle manier werd vertolkt. De ballade ‘Kayleigh’ van Marillion mocht uiteraard niet ontbreken, na al die jaren werd het nog echt vol overtuiging gezongen. Heerlijk moment was dit. Direct hierna werden we getrakteerd op het uitbundige ‘Lavender’ dat luid werd meegezongen en meegeklapt. ‘Heart Of Lothian’, het derde nummer van ‘Misplaced Childhood’, sloot de bisronde in schoonheid af.
Tussen die songs door vertelde Fish nog dat Antwerpen een speciale plek in zijn hart had omdat in 1954 zijn ouders trouwden in Kapellen en dat hij die gemeente nog eens een bezoekje wil brengen. Op België is hij ook gek omdat dat het enige land is waar de bierkaart groter is dan het menu als je ergens gaat eten. Na uitvoerig zijn band nog eens te hebben voorgesteld, stapte elke muzikant apart van het podium. Na een lange applausronde werden we nog een laatste keer in de watten gelegd met het zeer aanstekelijke en folk getinte ‘The Company’.
Na meer dan twee uur speeltijd zat het er helaas op. We mogen geruststellen dat we getuige waren van een brok muzikale geschiedenis, voor het eerst en meteen ook het laatst in Antwerpen. Het gaat je goed Fish daar op je nieuwe stek in Schotland! Bij het buitengaan was het storm geblazen aan de merchandise stand waar al zijn cd’s te koop waren, alsook vele lp’s en gelimiteerde box sets en T-shirts. We konden het niet laten om ook met een mooi souvenir huiswaarts te keren.
