In een zo goed als volgelopen Vorst Nationaal trakteerde DEEP PURPLE een bijzonder enthousiaste menigte op een uitstekend concert. De set in Brussel draaide voor een belangrijk deel rond het nieuwe album ‘=1’, maar ook de (verwachte) hoogtepunten uit meer dan een halve eeuw hardrock kwamen langs. Perfect gedoseerd, want Ian Gillan, Roger Glover, Ian Paice, Don Airey en Simon McBride weten hoe ze anderhalf uur lang kunnen beklijven. JEFFERSON STARSHIP, ondertussen ook al aan de 50e verjaardag toe, kreeg de eer de smakelijke rocktaart aan te snijden.
Tekst: Wim Vander Haegen – Foto’s: Rudy De Doncker
Deep Purple mag dan een ‘rockicoon’ zijn, ook JEFFERSON STARSHIP (8) kan aanspraak maken op die titel. Alleen heeft de band, waarvan enkel nog gitarist/zanger David Freiberg als enige originele lid in leven is, zijn sporen verdiend in de jaren zestig en zeventig (toen nog deels onder de naam Jefferson Airplane) en de eerste helft van de jaren tachtig (na een interne ruzie heette de band zelfs een tijdje gewoon Starship). Daarna tourde het gezelschap in wisselende bezettingen de wereld en vooral de VS rond zonder evenwel nog veel zoden aan de dijk te zetten. En dat weet de band als geen ander, getuige de set die, op een paar songs na, enkel de grootste hits uit de tijd van toen bracht. Bij opener ‘Find Your Way Back’ was het nog wat zoeken, maar bij ‘Sara’ en ‘Nothing's Gonna Stop Us Now’ (beiden van Starship) vond de olie in de machine de juiste weg. Het publiek applaudisseerde aanvankelijk beleefd … tot de klassieker ‘White Rabbit’ (Jefferson Airplane), overigens uitstekend gezongen door Cathy Richardson, ook bij de niet-kenners voor de nodige animo zorgde. Ook de eighties hit ‘We Built This City’ (Starship) en de monumentale afsluiter (het destijds door Grace Slick de eeuwigheid ingezongen) ‘Somebody To Love’ mochten op flink wat bijval rekenen.
DEEP PURPLE (9) had eerder dit jaar al de toon gezet met een gesmaakt concert op Graspop, maar liet toen de songs van het nieuwe album grotendeels achterwege. De set klonk toen ook ietwat krakerig, vooral omdat zanger Ian Gillan regelmatig een stap opzijzette om zijn stem onder controle te houden. Daar was in Vorst gelukkig niet veel van te merken, opnieuw een bewijs dat Deep Purple toch een band is die zich beter voelt (en presteert) in een zaal. Na de klassieke intro ‘Mars, The Bringer of War’ (op tape) rolde ‘Highway Star’ al meteen op volle kracht van het podium. Glover/Paice naderen de tachtig, maar we moeten al ver gaan zoeken om een ritmesectie te vinden die zo solide klinkt. Vorst wist meteen dat we een mooie avond tegemoet traden.
Gillan begon wat aarzelend - ook hier moest de olie nog even de juiste weg zoeken – maar haalde bij ‘A Bit On The Side’ (de eerste song uit het nieuwe album ‘= 1’) wel vlotjes de hoge noten. ‘Into The Fire’ (uit het machtige ‘Deep Purple In Rock’) klonk al even goed en effende het pad voor een eerste rustpunt met een gitaarsolo van Simon McBride die, net als op Graspop, zijn eigen enthousiaste zelf was en acteerde alsof ook hij al vijftig jaar bij de band speelt. Niemand die nog zeurt om Ritchie Blackmore, laat staan Steve Morse, al hebben zij natuurlijk ook een onmiskenbare stempel op het Purple-geluid gezet.
Toetsenist Don Airey speelde een show op zich en tromfeerde een eerste keer met het aan Jon Lord opgedragen ‘Uncommon Man’. Met ‘Lazy Sod’ en ‘Now You’re Talkin’’ kwam de nieuwe plaat terug langs, maar toen de band een stap terugzette en opnieuw het keyboard-beest in Don Airey losliet, zakte het concert even in. De netjes geserveerde rode wijn zal wel gesmaakt hebben, maar de virtuositeit haalde het van het rocktempo, het duurde allemaal net iets te lang.
‘Lazy’ trok de boel weer op gang, gevolgd door de trage bluessong ‘When A Blind Man Cries’ (destijds een B-kantje, maar uitgegroeid tot een beklemmend mooie klassieker) met Ian Gillan in een glansrol. De eerder dit jaar verschenen single ‘Portable Door’ hitste de gemoederen terug op en toonde aan dat Purple anno 2024 nog even relevant kan musiceren als ten tijde van de Mark I en II periode. Ook ‘Anya’ klonk straf, maar net toen we ons opmaakten voor een denderende finale … mocht Airey alweer zijn duivels ontbinden. Even dachten we eraan de toog op te zoeken, maar na het nieuwe ‘Bleeding Obvious’ kwam de verwachte kers op de cake er toch aan met ‘Space Truckin' en natuurlijk het on-ver-woest-bare ‘Smoke On The Water’ (nummer vier en vijf uit ‘Machine Head’). McBride speelde het met een flair alsof hij het zelf heeft geschreven. Subliem!
Aan één ding merk je duidelijk dat Deep Purple een ‘oude band’ is: aan show hebben ze een broertje dood. De muziek telt, punt. Enthousiast zijn die ouwe rakkers wel, Roger Glover en Ian Paice voorop, maar op wat mooie videobeelden na maakte het visuele aspect weinig indruk. De fans maalden er niet om en gingen een laatste keer duchtig uit de bol tijdens de bisronde, ingezet met het ‘Old‐Fangled Thing’ (het zesde nummer uit ‘= 1’) om dan uit te monden in een bijna orgie-achtige climax met eerst de Joe South-cover ‘Hush’ en ten slotte die andere klassieker ‘Black Night’.
Veel mensen genoten absoluut met volle teugen, wellicht omdat dit misschien wel de laatste keer is dat we Deep Purple op een Belgisch podium aan het werk zien. We hebben er vrede mee, al blijven we toch de hoop koesteren dat … wie weet?
