Wat hebben een Franse dj die compleet lak heeft aan genres, een uit Vlaamse klei getrokken pletwals, Duitse post black metal en het (alweer) Franse antwoord op Type O' Negative met elkaar gemeen? Ogenschijnlijk weinig, maar toch verdomd veel! De 'Distortion Tour', reeds lang aangekondigd en nu al zonder twijfel de meest eclectische affiche van jaar, trapte af in Nederlands voortreffelijkste rocktempel 013 en dat hebben we geweten!
Tekst: Frederik Cosemans - Foto's: Istvan Bruggen
De grote zaal, normaal goed voor een dikke drieduizend personen, werd door zwarte doeken en het afsluiten van de balkons weliswaar kunstmatig verkleind, maar was het grootste gedeelte van de avond toch meer dan behoorlijk gevuld. Enkel de mannen van Hangman's Chair (8) moesten aantreden voor een ietwat leeg ogende hal (iets wat gedurende hun schamele speeltijd van amper dertig minuten gelukkig wel verbeterde), maar lieten dat gelukkig niet aan hun hart komen. Gezegend met een lekker vol en krachtig geluid trapte men af met 'An Ode To Breakdown' van de laatste plaat 'A Loner' en werd het nog maar eens benadrukt wat een meesterwerk dat album wel niet is. Dat het leeuwendeel van de setlist afkomstig was van deze plaat (oa. 'Cold & Distant', 'Loner') spreekt dan ook boekdelen. Gelukkig werd in de vorm van 'Sleep Juice' en 'Naïve' voorganger 'Banlieu Triste' niet vergeten, iets wat de fans die de band al wat langer volgen zeker konden waarderen. Hangman's Chair zorgde voor een sterke opening van de avond en had wat ons betreft gerust een plekje hoger op de affiche gemogen.
Verdienden de Duitsers van Der Weg Einer Freiheit (7) het dan niet om als tweede het podium te betreden? Tuurlijk wel, want hun moderne (sommige kwatongen bezigen ook wel eens de term 'hipster') black metal mag er zeker zijn. In de setting van de avond waren ze echter de spreekwoordelijke vreemde eend in de bijt en dat had in onze ogen verschillende oorzaken. Zo zat het algemene zaalgeluid bijvoorbeeld beduidend minder snor dan bij Hangman's Chair, waardoor het geheel toch niet helemaal tot zijn recht kwam, en had de band ook niet meteen de meest opwindende podiumpresentatie. De nummers op zich, grotendeels afkomstig van doorbraakplaat 'Stellar' en nieuwste worp 'Noktvrn', werden natuurlijk overtuigend en vakkundig (drummer Tobias Schuler is met voorsprong één van de grootste talenten van Duitsland) gebracht, maar voor mensen die ze niet op voorhand kenden, zullen ze allesbehalve hapklaar geweest zijn. Toch maakte Der Weg Einer Freiheit zeker geen slechte indruk en bleef de zaal quasi het gehele optreden goed gevuld.
Bij vaderlandse trots Amenra (9) werd het roer muzikaal omgegooid en verdwenen de blastbeats en snelle black metalriffs ten voordele van een granieten geluidsmuur, simpele mokerslagen en doorleefde, getormenteerde vocalen. Iedereen die Amenra reeds eerder aan het werk zag, wist op voorhand dat het volgende uur er eentje vol extremen ging worden. Van de pure, ongebreidelde kracht van opener 'Razoreater' tot de ingetogen, bijna introverte en poëtische schoonheid van 'De Evenmens', alles werd overrompelend en verzengend de zaal in geslingerd. Het publiek genoot met volle teugen en liet alles doordringen tot in het puntje van hun ziel. Tijdens het ingetogen middenstuk van 'Plus Près De Toi' kon je haast een speld horen vallen en was elke emotie, prachtig kracht bijgezet door de knappe visuals, even tastbaar als hoorbaar.
Het tweeluik 'Ter Ziele/Am Kreuz' schroefde het tempo ietwat naar boven, met veel schuddende hoofden tot gevolg, en wanneer de My Dying Bride-achtige beginriedel van het kolossale 'A Solitary Reign' ingezet werd, stegen er op diverse plekken zelfs heuse vreugdekreten op uit de zaal. Na dit hoogtepunt werkte de band zich stilaan naar een verpletterende apotheose toe en die kwam er in de vorm van 'Diaken'. Nog een laatste keer smeet de band zich volledig, nog een laatste keer ontbond zanger Colin zijn innerlijke duivels en nog een laatste keer kreeg het duidelijk onder de indruk zijnde publiek een ware mokerslag te verwerken. 'Liefde En Licht' viel er na het slotakkoord op de projectieschermen te lezen en op een bepaalde manier was dat ook hetgeen dat het publiek een vol uur ontvangen had.
Na de intense, melancholische en soms zelfs verstikkende zwartgalligheid van Amenra kon het contrast met het compleet geflipte Igorrr (9) haast niet groter zijn. Dit project van de Franse multi-instrumentalist Gautier Serre combineert immers stevige (death) metal met een amalgaam aan stijlen zoals breakcore, opera, trip hop, Oosterse muziek en dubstep en schuwt daarbij zeker de humor niet. Ideaal voor een feestje dus en de band was dan ook vastbesloten het publiek dat te geven. Het was Serre zelf die met grillige beats en breaks opener 'Paranoid Bulldozer Italiano' in gang trok en een voor een zijn kompanen op het podium introduceerde. Drummer Sylvain Bouvier (een van dé blikvangers van de avond), gitarist Martyn Clément, vocalist JB Le Bail (bekend van het jammer genoeg ter ziele gegane Svart Crown) en kersverse mezzosopraan Marthe Alexandre zijn allemaal klasbakken die het materiaal van het met lof overladen 'Spirituality And Distortion' tot in de kleinste puntjes weten neer te zetten en daarbovenop ook nog eens visueel voor het nodige spektakel zorgen.
Het was haast onmogelijk om stil te blijven staan op nummers als 'Nervous Walt', 'Downgrade Desert' en 'Polyphonic Rust' en de voorste regionen gooiden dan ook alle remmen los. De wild gesticulerende Le Bail en een haast constant glunderende Serre (het was prachtig om te zien hoe hij met allerhande handbewegingen de talloze complexe breaks van zijn songs kracht bijzette) zorgden ervoor dat het enthousiaste publiek geen moment uit zijn trance geraakte, al leek de constante afwisseling tussen stijlen, tempo's en sferen op een gegeven moment toch even zijn tol te eisen. Het nerveuze, grillige karakter van de songs vergt immers wel wat van de luisteraar en het was dan ook positief dat men ook enkele meer gefocuste nummers ten gehore bracht. Hoogtepunten waren wat ons betreft het swingende 'Camel Dancefloor', het op klassieke muziek gebaseerde 'Overweight Poesy' en reguliere setafsluiter 'Himalaya Massive Ritual'. Uiteraard mochten toegiften niet ontbreken en daar was het vooral het compleet geschifte 'Very Noise', waarbij Serre een laatste keer toonde een echte knoppentovenaar te zijn en de rest van de band het publiek om ter hardst opzweepte, dat de show stal. Op het einde konden we simpelweg niet anders dan onder de indruk zijn. Perfecte afsluiter van een even interessante als gevarieerde avond!
Sfeerbeelden in Tilburg
