Ah, de Kempen, waar dorpsnamen in de praktijk voor verwarring zorgen. Vraag maar eens de weg naar Poederlee als je er bijna bent, maar je GPS heeft het net voor aankomst begeven: geen hond die je zal weten te vertellen waar dat dorp ergens te vinden is. Vraag daarentegen naar ‘Peujel’ en de lokale inboorlingen wijzen je met de grootste precisie naar het centrum van… Poederlee. Let wel op, want het nabijgelegen Pulderbos transformeert in het zeer gelijkaardig klinkende ‘Pul’. Nog zo’n staaltje van Kempisch-Babylonische spraakverwarring zijn de dorpen Vosselaar en Vorselaar. De dorpskernen liggen minder dan 20 kilometer uit elkaar en worden gescheiden door Lille, waar geregeld bussen gevuld met toeristen onderweg naar het Frans-Vlaamse Lille (Rijsel) onder de Kempische kerktoren stranden. Het dorpsplein van Lille ligt dan weer niet ver van de Lilse Bergen, een recreatiedomein dat gekend staat om zijn… meer met naaldbomen rond. Ja, veel vlakker dan de Lilse Bergen kan je terrein niet bedenken. Toen we de aankondiging van dit concert zagen, moesten we dus twee keer in de ogen wrijven. Vosselaar staat al sinds 1986 bekend als de thuishaven Bob Schoenmaekers en zijn metalcafé Biebob. Vorselaar daarentegen is vooral gekend als het hoofdkwartier van de zusters van Vorselaar, een congregatie die zo’n 150 katholieke scholen uitbaat. Sinds 2012 staat er echter ook een door de gemeente gebouwde evenementenzaal genaamd De Dreef, op een steenworp van het klooster. Bij aankomst was het niet meteen duidelijk waar de optredens plaats zouden vinden, want de evenementenzaal ligt tussen sportvelden en ziet er verdacht veel uit als een sportzaal. Mijn arendsoog spotte echter Patz Foodtruck, een teken dat de inkom niet veraf kon zijn. We wandelden voorbij een als eetruimte ingerichte visbak. Zat daar nu Sylvain Coudret, de gitarist van Soilwork te eten? Oh jawel! De neiging onderdrukkend om de muzikanten als gorilla’s in de zoo te gaan bewonderen, liepen we de zaal binnen. Daar sprong de sobere inrichting, overgoten met de gezelligheid van een brutalistische Center Parks-bungalow, in het oog. Een betonnen gietvloer, gemetste betonblokken, het staal van de truss als speels element. We dronken een 2290, het lokale bier, uit een bijhorend glas. Ook de andere dranken werden in glas geserveerd. Hoe lang geleden was dat, een glas in de hand tijdens een optreden? Het was meteen de laatste, want later op de avond zouden we met de auto nog thuis moeten raken.
Tekst : Bart Van Gheluwe – Foto’s: Ann Kermans
Openingsact Wilderun (6) stond ondertussen te soundchecken. De zaal oogde nog vervaarlijk leeg toen de uit Boston afkomstige progressieve folkmetalgroep hun deuntjes iets na 19.00 u inzetten. Een beetje een vreemde eend in de bijt, want je zou ze eerder als voorprogramma voor Opeth of misschien zelfs Devin Townsend verwachten. Op plaat klinkt de zachte stem van bandleider Evan Berry als een engeltje dat in je oor pist, live was het eerder even plat als de Lilse Bergen. En geregeld vals.
Tegen de tijd dat de podiumwissel voor Soilwork (8) afgerond was, oogde de zaal minder leeg, maar van een full house konden we verre van spreken. Met deze show steekt zowel Soilwork als Kataklysm van wal voor een stevige Europese tournee. Dat Björn ‘Speed’ Strid niet vies is van een verkleedpartijtje, is geen geheim. Met The Night Flight Orchestra stond hij vorige zomer nog in een wit kostuum en gouden cape op het podium van Alcatraz. Voor Soilwork koos hij voor een vest met zwarte pluimen op de schouders, wat een beetje aan de dode kraai op het hoofd van Johnny Depp als Tonto in ‘The Lone Ranger’ deed denken. De lichtjes merkwaardige vestimentaire keuze die enigszins western aandeed liep ook door in de broek van gitarist Simon Johansson, die het podium met pluimen aan de knieën betrad. Drummer Bastian Thusgaard zat met een smile van een kind in een snoepwinkel achter de kit, aandoenlijk om te zien.
De Zweden staken met de titelsong van het meest recente album ‘Övergivenheten’ van wal. Daarna volgden ‘This Momentary Bliss’ en de vaste afsluiter tijdens de vorige concerten die we bijwoonden ‘Stabbing The Drama’. Björn merkte op dat het de eerste keer was dat ze in Vosselaar speelden in ‘not Biebob’. De groepen hadden niet door dat ze in een ander dorp aan het spelen waren. Björn grapte dat de titel van de nieuwe plaat niet zo moeilijk uit te spreken is in het Zweeds, waarna iemand uit het publiek ‘Olle olle olle!’ riep. De klassiekers bleven ons om de oren vliegen, met ‘Bastard Chain’ als oudste. Met ‘Nerve’ kozen ze toch een afsluiter van ‘Stabbing The Drama’.
Om 22.00 u stond Kataklysm (8) in de startblokken en zette de sprint in met ‘Push The Venom’. De Canadezen zagen er moe uit, iets wat later door vocalist Maurizio Iacono bevestigd werd. Het was de eerste show na vijf maanden rust en bovendien hadden ze nog te kampen met een jetlag. Gitarist JF Dagenais kampte bovendien met een serieus weeroog. Maurizio verontschuldigde zich voor gemaakte fouten, maar dat had het ondertussen schor geschreeuwde publiek zich helemaal niets van aangetrokken. Da’s dan weer een voordeel van ongenadig hamerende death metal te spelen. De pit was aan de eerder bescheiden kant, maar de sfeer zat goed. Maurizio meldde dat de opnames voor het nieuwe album afgerond zijn, dat ze er twee video’s voor hebben opgenomen in Belgrado en dat het in augustus zal verschijnen. Na in totaal vijftien songs gespeeld te hebben, sloot de groep met ‘Blood In Heaven’ het eerste optreden van de Europese tournee af.
