Het jaar is nog maar net goed en wel op gang geschoten of de eerste Europese tournees zijn alweer volop bezig. Eigenlijk durven we gerust al een beetje spreken van overkill want de afgelopen weken was er altijd wel ergens een show die de moeite waard was om langs te gaan. Wij hadden dan weer ons oog laten vallen op de Satanic Panic tournee van, op papier, drie sterke bands. Lucifer, Angel Witch en het aanstormend talent The Night Eternal. Vandaar dat wij op vrijdagavond richting Antwerpen trokken om dit trio aan het werk te zien...
Tekst: Vic Van den Abeele - Foto’s: Theo De Rycke
THE NIGHT ETERNAL (8), een occulte heavy metalband uit Essen, Duitsland is tot nu toe een vrij onbekende band. Toch brachten ze vorig jaar, wat ons betreft, met ‘Fatale’ één van de best albums uit. We keken er dan ook erg naar uit om deze jonge band voor het eerst live aan het werk te zien. En dit met slechts één vraagteken, konden ze de torenhoge verwachtingen inlossen? Daar kunnen we volmondig ja op antwoorden. Vanaf de eerst tonen bij ‘Between The Worlds’ werd meteen duidelijk wat een sterke frontman en gitaarsectie deze band in huis heeft. Tijdens hun grootste hit ‘In Tartarus’ werd dat alleen maar duidelijker. Het enige minpunt? Hun veel te korte set! Deze heren hadden best wat extra speeltijd mogen krijgen. Even overviel ons zelfs het gevoel dat we kregen enkele jaren terug bij In Solitude. En geloof ons … dat zijn ‘grote woorden’ ... Van deze band gaan we nog horen! Zoveel is zeker!
Bepaalde bands hoeven weinig tot geen introductie, zoals de NWOBHM-helden van ANGEL WITCH (6). Toch was het met een bang hartje dat we uitkeken naar hun set. Frontman Kevin Heybourne, het enige overgebleven lid uit de originele bezetting, kampt namelijk wel eens met stemproblemen. En ook vanavond krijgt de man al na twee nummers af te rekenen met een pijnlijke stem. Zichtbaar naar de keel grijpend excuseert hij zich ook bij het publiek met een droge “I’m loosing my voice again, sorry for that”. Maar de man zet dapper door. Wanneer hij zich na ‘Dead Sea Scrolls’ ook nog eens met zijn hoofd tegen zijn eigen microfoon stoot, lijkt het kalf helemaal verdronken. Maar opnieuw zet de man koppig door. Jammer genoeg komen hits als ‘Sorcerer’ en ‘White Witch’ helemaal niet meer over. Tijdens ‘The Night Is Calling’ lijkt het iets beter te gaan met de stem. Maar de hoop is van korte duur. Ook ‘Angel Of Death’ en hun grootste hit ‘Angel Witch’ wringt hij vakkundig de nek om. Jammer maar helaas! Al moeten we wel toegeven dat dat meneer Heybourne zich voor deze tournee wist te omringen door enkele prima muzikanten.
Na zo’n aanfluiting, zo durven we het concert van Angel Witich wel te noemen, leek het alsof LUCIFER (8) met de vingers in de neus zou gaan triomferen. Maar ook dat was allesbehalve waar. De eerste twee nummers was het zwaar werken voor de band en crew om het geluid op punt te krijgen. Eenmaal dat euvel van de baan zagen we wel een enorm sterke Johanna Andersson aan het werk die constant interactie met het publiek en band opzocht. Hun laatste album ‘Lucifer V’ is net uit, vandaar dat het grootste deel van de set in het teken stond van de promotie daarvan. Een prima keuze zo bleek achteraf, want die nummers steken er toch met kop en schouders bovenuit. Het lijkt erop dat Lucifer een eigen plekje tussen alle occulte doombands heeft gevonden en daarmee zeker en vast hun bestaansrecht weten op te eisen.
